Άλλη μια δολοφονία γυναίκας στη Θεσσαλονίκη - Ποια είναι τελικά αυτή η «αγάπη» που σκοτώνει;

Και δεν είναι θύματα του χεριού που τις σκότωσε μόνο. Αλλά όλων αυτών των πραγμάτων, συνθηκών και καταστάσεων που οπλίζουν τους δολοφόνους.

Με μια λέξη το λέμε Πατριαρχία. Ίσως η άποψη αυτή να μην βρίσκει σύμφωνους πολλούς -και κυρίως πολλές- αλλά η Πατριαρχία έχει ενσωματώσει υπέροχα τόσο τους άντρες όσο κι εμάς τις γυναίκες. Που συνεχίζουμε συχνά να παίζουμε το παιχνίδι της.

Γιατί αγαπάμε τους δολοφόνους μας;

Είδα δύο ντοκιμαντέρ τις προηγούμενες μέρες.

Το ένα είναι με έναν απίθανο τύπο που έπειθε διάφορες γυναίκες ότι είναι μυστικός πράκτορας και θα τις σώσει από τον ΙΡΑ και έτσι τις κρατούσε σε οικειοθελή ομηρία για χρόνια, τους έπαιρνε τα λεφτά, τις απομόνωνε από τους δικούς τους ανθρώπους, το έκανε σε καμιά 30αριά ταυτόχρονα.

Εκείνες, κατά κανόνα, τον ερωτεύονταν.

Το άλλο είναι το Tinder Swindler, με έναν άλλο απίθανο τύπο που γνώριζε γυναίκες στο Tinder, τους παρουσιαζόταν ως πολυεκατομμυριούχος, τις «ερωτευόταν» τρελά στα πρώτα 32 δευτερόλεπτα, στα 65 (δευτερόλεπτα) ήθελε να τις παντρευτεί και στα 90 τούς ζητούσε χρήματα επειδή «κάτι είχε πάει στραβά», με την υπόσχεση ότι θα τα έδινε πίσω. Ο τύπος είχε χτίσει μια καταπληκτική απάτη τύπου πυραμίδα, έπαιρνε τα λεφτά της μίας για να εντυπωσιάσει την επόμενη.

Όλες τσίμπαγαν. Όλες τον ερωτεύονταν. Όλες πίστευαν ότι αυτός ο ιππότης με τα ιδιωτικά αεροπλάνα και τις σουίτες στο Οτέλ ντε Σερ, τις είχε πράγματι ερωτευτεί με το καλημέρα και ήθελε να ζήσει τη ζωή του μαζί τους...

Πάμε στην ουσία, πριν βιαστείτε μερικοί να πείτε «βλαμμένες ήταν αυτές» και «για τα λεφτά πήγαιναν».

Οι γυναίκες αυτές ήταν όλες βορειοευρωπαίες, ανεξάρτητες, πετυχημένες και όμορφες. Από τη μια έφαγε 260.000 ευρώ. Δεν είσαι ακριβώς πεινασμένη όταν σου βρίσκονται πρόχειρα 260.000 ευρώ, σωστά;

Σωστά.

Γιατί, τότε;

Η μια από τις κοπέλες, μια Νορβηγίδα, ξεκινάει την αφήγησή της λέγοντας: «Πάντα πίστευα στον έρωτα, στο παραμύθι. Μεγάλωσα με τις ταινίες της Ντίσνεϊ, την “Ωραία Κοιμωμένη”, πάντα είχα τέτοια όνειρα, ότι ο έρωτας θα έρθει και θα με κάνει να πετάξω. Κι ακόμη το ονειρεύομαι (σ.σ. εντάξει, κάποιοι άνθρωποι δεν μαθαίνουν ποτέ, ακόμη κι αν πληρώσουν πανάκριβα)».

Όλες με την «Ωραία Κοιμωμένη» μεγαλώσαμε κορίτσια. Ακόμη κι αν είχαμε δυσανεξία στη Ντίσνεϊ, μας τα κάνανε ένεση αυτά. Κι ακόμη μας τα κάνουν. «Αν δεν είσαι ερωτευμένη/ζευγαρωμένη/παντρεμένη, είσαι αποτυχημένη, κάτι πάει στραβά με σένα». Κι αν δεν στο λένε ευθέως, το βλέπεις στο βλέμμα τους.

Η Πατριαρχία φυσικά αντιστέκεται: Ενώ θεωρητικά αναγνωρίζουμε όλο και περισσότερο την κατάρρευση των παραδοσιακών σχημάτων και την αντικατάστασή τους με νέα, ενώ έχουν βγάλει μαλλιά οι γλώσσες των ψυχοθεραπευτών μας «δεν χρειάζεσαι κανέναν, αγάπα τον εαυτό σου πρώτα και μετά το σωστό άνθρωπο», εμείς επιμένουμε. Φουλ εμμονή στα παραδοσιακά σχήματα, τους τρελούς έρωτες, τους πρίγκιπες με τα άσπρα και τα πράσινα άλογα.

Είναι πολύ ωραίο πράγμα ο έρωτας. Η επιθυμία, το χαμόγελο που σου ζωγραφίζει στο πρόσωπο, το αίσθημα ότι είσαι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο, η προσμονή, η πληρότητα που σε κάνει και νοιώθεις. Ουπς, είπα «πληρότητα», ε; Χαζομάρα είπα. Όταν αναζητάς την πληρότητα στον έρωτα, καταλήγεις στους λάθος έρωτες. Σ' αυτούς που σου δημιουργούν τις λάθος προσδοκίες, δηλαδή.

Δεν φταίει ο τύπος που στα 32 δευτερόλεπτα σου είπε ότι είσαι ο έρωτας της ζωής του και στα 65 ότι θέλει να ζήσει τη ζωή του μαζί σου. Αυτός τα ίδια λέει σε όλες, είτε για να τους φάει λεφτά, είτε επειδή έτσι γεμίζει τα δικά του κενά. Εσύ που τον πίστεψες, όμως; Ούτε εσύ φταις, έτσι σε μάθανε, τα έχουμε λύσει αυτά, όμως κάποια στιγμή μπορείς να ξεμάθεις.

«Βλέπω γύρω μου γυναίκες πετυχημένες, μορφωμένες, εκλεπτυσμένες, με άντρες δίπλα τους που δεν μπορούν να σταθούν στο ανάλογο ύψος», μου είπε μόλις χθες ένας φίλος. Δεν το είπε έτσι ακριβώς για τους άντρες, αλλά αυτό εννοούσε. Δίκιο έχει. Η αγωνία να μην μείνουμε «στο ράφι», να μην πηγαίνουμε στα πάρτι και τους γάμους και τα οικογενειακά τραπέζια μόνες μας, να μην στιγματιστούμε ως «γεροντοκόρες», ακόμη μας διακατέχει. Η αγωνία να μην φορτωθούμε μια ακόμη προσωπική αποτυχία, ένα διαζύγιο, ένα χωρισμό, μας ταλανίζει. Ανεχόμαστε, έτσι, πολλά. Πολύ περισσότερα απ' όσα θα έπρεπε. Άντρες και συμπεριφορές που δεν έχουν καμία σχέση ούτε με αγάπες ούτε με έρωτες, αλλά μόνο με συνθήκες ιδιοκτησιακού καθεστώτος.

Όταν γίνεσαι απλώς μια «κατάκτηση»

Αυτός που θέλει να σε «δέσει» με το καλημέρα, δεν σ' αγαπάει, πότε να προλάβει εξάλλου; Ούτε σε ερωτεύτηκε. Το θέμα του είναι η κατάκτηση. Και δεν τα πάνε καλά οι άντρες με την απώλεια της κατάκτησής τους. Είναι το δικό τους συλλογικό τραύμα αυτή η αποτυχία. Το κατανοούμε, συναισθανόμαστε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να παίζουμε το παιχνίδι.

Η μεγαλύτερη κουταμάρα, το μεγαλύτερο ψέμα που έχουμε μάθει να παίρνουμε σαν δεδομένο είναι «ο έρωτας πονάει». Δεν σε πονάει ο έρωτας, τα καθάρματα σε πονάνε. Ο έρωτας μόνο χαρά δίνει και μπορεί να τη δίνει και σε διάρκεια, άμα είναι δύο κανονικοί άνθρωποι αυτοί και ξέρουν γιατί είναι μαζί κι ερωτευμένοι και μπορούν να το διαχειριστούν. Δεν είναι εύκολο, ούτε απλό. Διότι έχει γίνει πολλή κακή δουλειά εδώ και πολλές γενιές, ώστε της λογικής και του πραγματικού συναισθήματος να επικρατούν οι νευρώσεις των φύλων, ατομικές ή συλλογικές.

Ο έρωτας δεν είναι τυφλός, ούτε κουτσός, ούτε έχει τη μέση του. Τυφλές είμαστε συχνά εμείς. Που έχουμε χάψει το παραμύθι αμάσητο ότι η αγάπη είναι ένα ατελείωτο πάθος, καταστάσεις «Σιντ και Νάνσυ», ότι όσο πιο πολύ σε διεκδικεί με κάθε τρόπο, δεν θελει να σε χάσει, όσο πιο πολύ χάνεις τον εαυτό σου και γίνεσαι «ένα» μαζί του, όσο πιο βαθιά μπαίνει ο ένας στην ψύχωση του άλλου, τόσο πιο ολοκληρωμένη είσαι.

Ότι, τελικά, αν δεν ζεις ένα μεγάλο έρωτα διαρκώς στη ζωή σου, θα πεθάνεις.

Πιο πιθανό είναι να σε πεθάνει η προσπάθεια, όπως αποδεικνύεται.