Ευαγγελία Θεοφανάκη: «Μαμά είναι η σκάλα που σου δίνει τα πρώτα πατήματα και φτερά για να πετάξεις»

Η Ευαγγελία Θεοφανάκη ήταν μια εργαζόμενη γυναίκα, μια σύζυγος και μια μαμά όπως όλες οι άλλες μέχρι πριν 2 χρόνια, όταν ο παιδικός καρκίνος «χτύπησε» την πόρτα του σπιτιού της. Από εκεί που είχε μια καθημερινότητα, όπως πολλές μαμάδες εκεί έξω και είχε «χτίσει» τη ζωή της με την οικογένειά της στην Κρήτη, αναγκάστηκε ξαφνικά- μέσα σε λίγες μέρες- να βρεθεί στην Αθήνα για να σταθεί «βράχος» στο πλάι του μικρότερου από τα 3 παιδιά της και να δώσουν μαζί έναν μεγάλο αγώνα.

Το 2021, η κα Θεοφανάκη πήρε στα χέρια της μια διάγνωση για το 10χρονο τότε παιδί της, που θα έκανε κάθε μαμά να «λυγίσει», να χάσει τη Γη από τα πόδια της: όγκος στον εγκέφαλο. Ναι, φοβήθηκε. Ναι, απογοητεύτηκε. Ναι, απελπίστηκε. Όμως κατάφερε- και καταφέρνει- να σταθεί στα πόδια της, να είναι δίπλα στη μικρή Μαρία, όπως θα έκανε κάθε μητέρα.

Γιορτή της Μητέρας: 3 λαχταριστά πρωινά μόνο για εσένα και τη μαμά σου

Αχ, αυτές οι μαμάδες! Είναι τα πιο ιερά πρόσωπα στη ζωή μας, ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο θα μοιραστούμε κάθε τι που μας απασχολεί και που ξέρουμε πως κάθε λεπτό θα είναι μαζί μας. Και η Ευαγγελία Θεοφανάκη αυτό έκανε και συνεχίζει να κάνει για το παιδί της. Δίνοντας ταυτόχρονα ένα σπουδαίο παράδειγμα και στα άλλα 2 μεγαλύτερα παιδιά της, τα οποία αναγκάστηκε να αφήσει μαζί με τον σύζυγο στην Κρήτη για να είναι δίπλα στη Μαρία, να της κρατά το χέρι και να εμψυχώνει η μία την άλλη πως όλα θα πάνε καλά. Και θα πάνε!

Για την «ανηφόρα» αυτή στη ζωή της και του παιδιού της, για τις δυσκολίες και τις προκλήσεις που βιώνει μια μαμά η οποία μεγαλώνει παιδί με καρκίνο μιλά στο Queen.gr η Ευαγγελία Θεοφανάκη, με αφορμή της σημερινή γιορτή της μητέρας. Και δίνει τον πιο υπέροχο – από καρδιάς – ορισμό της λέξης «μαμά».

Πώς καταλάβατε ότι η Μαρία έχει κάποιο πρόβλημα υγείας;

Όλα έγιναν ξαφνικά. Ένα βράδυ και ενώ η Μαρία κοιμόταν- θυμάμαι ήταν 2 η ώρα-, άρχισε να έχει πονοκέφαλο κι έπαθε ένα επεισόδιο, σαν εγκεφαλικό. Αμέσως πήγαμε στο νοσοκομείο, της έκαναν βιοψία και λίγες μέρες αργότερα οι γιατροί μάς ενημέρωσαν ότι το παιδί έχει όγκο στο κεφάλι. Ο όγκος ήταν στον υποθάλαμο, που δεν έπαιρνε χειρουργείο.

Το ευτύχημα, βέβαια, είναι ότι ο συγκεκριμένος καρκίνος είναι κατά 95% ιάσιμος, γιατί είναι χαμηλής κακοήθειας. Οπότε, ξεκινήσαμε με καλές προοπτικές.

Ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις που κάνατε όταν σας ανακοίνωσαν τα αποτελέσματα; Είπατε «γιατί σε μένα»;

Ήταν σαν να άνοιξε να με καταπιεί η Γη. Ο κόσμος γύρισε ανάποδα. Είπα άπειρες φορές «γιατί σε μένα» και «μακάρι να μπορούσα να σηκώσω το παιδί μου όρθιο, κι ας πέσω εγώ την ίδια ώρα».

Τα 2 μεγαλύτερα παιδιά σας πώς αντιμετώπισαν την κατάσταση;

Περάσαμε όλοι δύσκολα. Αναγκάστηκα να έρθω στην Αθήνα με τη Μαρία για τις θεραπείες και τη νοσηλεία της και να αφήσω τα 2 παιδιά μου έφηβα, μόνα τους στην Κρήτη με τον σύζυγο. 4 μέρες πριν έρθω στην Αθήνα έχασα και τη μητέρα μου, είχα χάσει νωρίτερα και τον μπαμπά μου, οπότε τα παιδιά μου μεγάλωσαν ουσιαστικά μόνα τους. Δόξα τω Θεώ, έδειξαν απίστευτη κατανόηση. Έμαθαν την αλήθεια για τη Μαρία από την πρώτη στιγμή και έγιναν τα στηρίγματά μου. Στηρίζουμε ο ένας τον άλλον κι ας είμαστε μακριά.

Με τον σύζυγό σας ήρθατε πιο κοντά; Υπήρχε στήριξη;

Η στήριξη σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πολύ σημαντική. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή περάσαμε δύσκολα. Και μέχρι σήμερα, άλλες φορές αυτό το πρόβλημα μάς φέρνει κοντά, άλλες μπαίνει η απόσταση στη μέση. Το παλεύουμε, το προσπαθούμε.

Στη Φλόγα και στα διπλανά δωμάτια του ογκολογικού νοσοκομείου υπάρχουν κι άλλες μαμάδες όπως εσείς. Σας δίνουν δύναμη; Είναι κι αυτές ένα στήριγμα;

Είναι τεράστιο στήριγμα. Το διάστημα που η μικρή μου ήταν για 2 μήνες στη ΜΕΘ, ο σύζυγός μου έμεινε εδώ μόνο για 10 μέρες, καθώς έπρεπε να πάει στα παιδιά μας στην Κρήτη, αλλά και στη δουλειά του. Αν δεν είχα, λοιπόν, αυτές τις μαμάδες, δεν ξέρω τι θα έκανα. Ήταν – και είναι- μια δεύτερη οικογένεια για μένα. Όταν πρωτοήρθα εδώ, ήταν αυτές που με «αγκάλιασαν», που με μια κουβέντα τους με έκαναν να πω «τώρα θα σηκώσεις το κεφάλι και θα προχωρήσεις μπροστά».

Έχετε στο πλευρό σας και κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας για οτιδήποτε χρειαστείτε, ή το αντιμετωπίζετε μόνη σας;

Τόσο η Φλόγα όσο και το Ογκολογικό νοσοκομείο μάς δίνουν τη δυνατότητα να κάνουμε συνεδρίες με ψυχολόγους, και ομαδικά και ατομικά. Εγώ, βέβαια, το αντιμετωπίζω μόνη μου. Έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα του ανθρώπου αυτό. Μόνο μία φορά θυμάμαι που ένιωσα μεγάλη ανακούφιση, όταν είχα δίπλα μου ψυχολόγο. Είχε μπει η Μαρία στη ΜΕΘ και στο χειρουργείο, η ζωή της κρεμόταν σε μία κλωστή και οι γιατροί μού έλεγαν ότι έχουν τελειώσει όλα. Έπρεπε να ενημερώσω τα παιδιά μου. Την ώρα που τους μιλούσα στο τηλέφωνο και τους εξηγούσα την κατάσταση, στεκόταν δίπλα μου η ψυχολόγος του νοσοκομείου. Δε μιλούσε, αλλά όταν έκλεισα το τηλέφωνο, μου είπε ότι έκανα το σωστό. Ότι ενημέρωσα τα παιδιά μου με τον σωστό τρόπο, χωρίς να τα πληγώσω, και χωρίς να τα στενοχωρήσω περισσότερο από όσο θα έπρεπε. Αυτή η επιβεβαίωση, λοιπόν, για τον τρόπο που διαχειρίστηκα την κατάσταση και για το ότι συμπεριφέρθηκα σωστά ως μαμά, ήταν πάρα πολύ σημαντική για εμένα.

Η Μαρία πώς αντιμετώπισε το πρόβλημα υγείας της; Έμαθε από την αρχή την αλήθεια;

Έμαθε τα πάντα από την αρχή. Γνωρίζει κάθε στιγμή τι της συμβαίνει, τι ακολουθεί. Όταν έπρεπε να μπει στο χειρουργείο, ήθελε ο γιατρός να της το ανακοινώσει και έπαθα σοκ. «Μα πώς είναι δυνατόν;», λέω. Εγώ που είμαι η μαμά της θα της το πω, και έτσι έγινε. Της μίλησα και τότε με ρώτησε: «μαμά θα είμαστε μαζί σε όλο αυτό;». Και της είπα ότι όλα θα τα περάσουμε μαζί. Από εκείνη τη στιγμή, το αντιμετωπίζει με μεγάλη δύναμη.

Δεν μου έχει πει ποτέ γιατί μου συμβαίνει αυτό, γιατί σε μένα, γιατί να μείνω στο καροτσάκι, γιατί να πονάω. Κάποιες φορές μόνο λέει: «μαμά για σκέψου τι έχω περάσει».

Μετά, όμως, σηκώνει το κεφάλι και λέει «θα τα καταφέρω, θα σηκωθώ όρθια». Ευτυχώς, οι φυσιοθεραπείες τη βοήθησαν πολύ και πλέον κουνάει τα χέρια της, όχι ακόμα όμως τα πόδια της. Πέρασε RSV γρίπη και Covid, και αυτό μας πήγε πίσω. Είμαι σίγουρη όμως ότι θα ανακάμψει σύντομα.

Έχει δίπλα της ειδικούς για να τη στηρίζουν ψυχολογικά και να την ενδυναμώνουν;

Την παρακολουθεί ειδικός, αλλά η σχέση τους είναι περισσότερο φιλική παρά σχέση γιατρού-παιδιού. Είναι σαν να έχει μια μεγάλη αδερφή, που τη βοηθά να προχωρήσει μπροστά.

Η Μαρία κάνει όνειρα; Σας λέει τι θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει;

Κάνει πολλά όνειρα. Θέλει να σπουδάσει κτηνίατρος, γιατί λατρεύει τα ζώα. Τα αγαπούσε από μικρή.

Τι είναι αυτό που σας κρατάει όρθια;

Με κρατάει δυνατή το ότι υπάρχει ελπίδα να τα καταφέρουμε. Δεν είναι τίποτα χαμένο και όσο δύσκολα κι αν έχουμε περάσει, όσο δρόμο κι αν έχουμε ακόμα, ξέρω ότι η Μαρία θα σηκωθεί και θα ξαναπερπατήσει. Μπορεί να συνεχίσει τη ζωή της και να είναι κοντά μας πιο δυνατή από ποτέ.

Είπατε προηγουμένως ότι έχετε στο πλευρό σας την οικογένειά σας και ανθρώπους να σας στηρίζουν σε όλη αυτήν την περιπέτεια. Τι ΔΕΝ χρειάζεται από τους γύρω της μια μαμά που έχει παιδί με καρκίνο;

Πολύ δύσκολη ερώτηση. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται ανθρώπους που της λένε συνέχεια «είσαι δυνατή, μπορείς». Εγώ, σαν γονιός, όταν μου λένε «είσαι δυνατή», θυμώνω. Είμαι άνθρωπος. Θέλω την αγκαλιά, την αγάπη, την υποστήριξη για να συνεχίσω μπροστά και να τα καταφέρω. Τα χρειάζομαι όλα αυτά ακόμα και από το ίδιο το παιδί μου, από τα άλλα παιδιά, από τον σύντροφό μου, από τους ανθρώπους που είναι γύρω μου. Όταν σου λένε είσαι δυνατή, είναι σαν να σου λένε είσαι βράχος, είσαι πέτρα, δε λυγίζεις. Δεν είναι έτσι. Λυγίζεις κι εσύ, χωρίς βέβαια να γίνει αυτό μπροστά στο παιδί σου για να μην το πληγώσεις.

Θέλω να περάσετε το δικό σας μήνυμα για τη γιορτή της μητέρας. Για όλες τις μαμάδες εκεί έξω. Τι είναι, τελικά, μαμά;

Η μαμά είναι μια σκάλα. Είναι εκείνη που θα σου δώσει τα πρώτα σου πατήματα, που από τα πρώτα βήματα- και για πάντα- θα είναι κοντά σου, για να σου κρατά το χέρι σε κάθε δυσκολία, και μετέπειτα για να σου βάλει φτερά ώστε να πετάξεις μακριά. Αυτό λέω και στη Μαρία.

Ευχαριστούμε πολύ τη Φλόγα, τον Σύλλογο Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια