Παγκόσμια Ημέρα Καλοσύνης: Κάνε και εσύ την καλοσύνη τη δική σου μοναδική «super» δύναμη

Όταν ήμουν μικρή η μαμά μου με προειδοποιούσε πάντα ότι η ύψιστη τιμωρία θα ερχόταν για μένα, αν μάθαινε κάτι κακό για τη συμπεριφορά μου από τους δασκάλους μου. «Ας μου πουν ότι θέλουν για το μάθημα, μην μάθω μόνο ότι δεν είσαι καλό παιδί,» ήταν η φράση με την οποία ξεκινούσα κάθε φορά τη σχολική χρονιά. Είχα μάθει, λοιπόν, να ταυτίζω το «καλό παιδί» και την ευρύτερη έννοια της καλοσύνης με το αίσθημα του καθήκοντος. Και μπορεί στην εφηβεία μου να το θεωρούσα την απόλυτη καταπίεση και να δήλωνα πως όλο αυτό δεν έχει καμία λογική, έρχομαι σήμερα, όμως, να καταλάβω τι εννοούσε η μαμά μου, καταλήγοντας να είμαι ευγνώμων για την πρακτική της. Γιατί; Γιατί πολύ απλά η καλοσύνη είναι καθήκον μας. Είναι καθήκον μας απέναντι στον κόσμο μας, απέναντι στους συνανθρώπους μας, απέναντι στον πλανήτη, που μας φιλοξενεί και είναι το σπίτι μας.

Η καλοσύνη δεν έχει ένα πρόσωπο, και συχνά δεν έχει καθόλου πρόσωπο. Μεγαλώνοντας, έχοντας απογοητευτεί σε μεγάλο βαθμό από την εξέλιξη της ανθρωπότητας, όπως πολλοί από εμάς, σκέφτομαι ότι η καλοσύνη κρύβεται στα μικρά, στα πιο απλά, σε αυτά που πολλές φορές δεν μπαίνουμε στον κόπο να σκεφτούμε. Πράξεις που δείχνουν ότι νοιάζεσαι, ότι δεν είσαι αδιάφορος, ότι ο διπλανός σου είναι ορατός, έστω σε σένα.

Παγκόσμια Ημέρα Καλοσύνης: Το να εκπαιδεύεσαι στην καλοσύνη με πράξεις, σημαίνει τα πάντα!

Η καλοσύνη λένε τα κλισέ είναι μεταδοτική. Και οι έρευνες πολλών μεγάλων πανεπιστημίων του κόσμου συμφωνούν. Όταν κάνεις μία πράξη καλοσύνης, ο οργανισμός σου εκκρίνει συγκεκριμένες ορμόνες χαράς και ευχαρίστησης, που βοηθούν στην πρόληψη της κατάθλιψης, των καρδιαγγειακών ασθενειών και πολλών ακόμη δεινών, που πλήττουν τον άνθρωπο σήμερα. Γιατί, λοιπόν, μας είναι τόσο δύσκολο να δεχτούμε και να αγκαλιάσουμε την καλοσυνάτη πλευρά μας; Σήμερα είναι η Παγκόσμια Μέρα Καλοσύνης και συμφωνήσαμε να αποδείξουμε ότι η καλοσύνη είναι απλή, εύκολη, λαμπερή και -ναι!- είναι μεταδοτική.

Η καλοσύνη μέσα από στιγμιότυπα που μας θύμισαν την κορυφαία «super» δύναμη μας.

Ο Δεκέμβριος του 2019 ήταν ο πύρινος μήνας, που στιγμάτισε για πάντα την Αυστραλία. Τα δάση και η άγρια ζωή αφανίστηκαν με μανία. Και εκεί που η λογική είχε πραγματικά σταματήσει, με τις εικόνες που έφθαναν στα ειδησεογραφικά γραφεία να είναι τρομακτικές, είδαμε την ελπίδα στο πρόσωπο ενός πυροσβέστη στο Cudlee Creek, που έδωσε λίγο νερό σε ένα μικρό κοάλα, που κατάφερε να ξεφύγει από τη φωτιά. Την ίδια στιγμή οι φλόγες έκαιγαν τέσσερις πολιτείες της Αυστραλίας με 200 ενεργές εστίες.

Όταν ο Covid-19 χτύπησε την πόρτα στη χώρα μας, εμείς κλείσαμε αυτόματα τη δική μας. Η καραντίνα μας βρήκε πιο φοβισμένους και απομονωμένους από ποτέ, ακόμη και από τους δικούς μας ανθρώπους. Η 80χρονη Galina Yakovleva, όμως, οδηγούσε κάθε μέρα με το mini van της στο κέντρο της Αγίας Πετρούπολης, κουβαλώντας τρόφιμα και προμήθειες για οικογένειες και ανθρώπους που το είχαν ανάγκη. Κάθε μέρα, χωρίς φόβο, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Υπάρχουν τείχη που μας χωρίζουν, και τοίχοι που μας ενώνουν. Τέτοιο είναι και οι «Τοίχοι της Καλοσύνης» ή αλλιώς «Walls of Kindness», που θα έχεις δει σε κάποια πλευρά της πόλης σου. Στο Πακιστάν, που αντιμετωπίζει μία από τις μεγαλύτερες καταστροφές στην ιστορία, λόγω της κλιματικής αλλαγής, ένας τέτοιος τοίχος είναι πια ζωτικής σημασίας. Την επόμενη φορά που θα βρεθείς μπροστά του μην προσπεράσεις, χάρισε ότι δεν χρησιμοποιείς και μοίρασε χαμόγελα.

Το περασμένο καλοκαίρι πραγματοποιήθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο και εννοείται ότι την παράσταση έκλεψαν τα μετάλλια και οι βραβεύσεις. Να ξέρεις, όμως, ότι το πραγματικό «παιχνίδι» διαδραματίστηκε πίσω από τα φώτα. Στην παρακάτω φωτογραφία η Claire Michel, αθλήτρια από το Βέλγιο, δέχεται τη βοήθεια και την παρηγοριά της Lotte Miller από τη Νορβηγία, ακριβώς μετά το τέλος του αγώνα για το τρίαθλο. Γιατί η καλοσύνη και η φροντίδα μπορούν να έρθουν ακόμη και από τον «αντίπαλο».

Τον περασμένο Φεβρουάριο ο άνδρας της φωτογραφίας βρέθηκε στον οίκο ευγηρίας, όπου μένει ο ηλικιωμένος πατέρας του στη Χαϊδελβέργη της Γερμανίας, για να τον φροντίσει, να του κάνει ένα φρέσκο κούρεμα και να τον φιλήσει στοργικά στο κεφάλι. Ο φακός τους απαθανάτισε μέσα στο μικρό δωμάτιο του, με τις οικογενειακές φωτογραφίες στο γραφείο του να έχουν πλάτη στη θέα έξω από το παράθυρο του.

Για το τέλος αφήσαμε ένα πρόσωπο γνώριμο για κάποιους ή και άγνωστο για πολλούς. Είναι ο κύριος Fred Rogers, ο καλός σου «γείτονας», η διάσημη περσόνα της αμερικανικής τηλεόρασης. Ο κύριος Rogers και η παιδική εκπομπή του «Mister Roger’s Neighborhood», που απευθυνόταν κυρίως σε παιδιά προσχολικής ηλικίας, έχει γράψει τηλεοπτική ιστορία, στην διάρκεια των 33 χρόνων που βρισκόταν στον αέρα. Αν δεν ξέρεις την ιστορία του αξίζει να δεις τη ζωή του στην ταινία «A Beautiful Day In The Neighborhood», με τον βραβευμένο Tom Hanks. Δεν θα σου πω τίποτα παραπάνω για εκείνον και τις πράξεις καλοσύνης του. Έχω, όμως, μια ιστορία του να σου διηγηθώ.

Όταν κάποτε επισκέφθηκε ένα παιδί με βαριά εγκεφαλική παράλυση, κατά το συνήθειο του να συναντά από κοντά τους θαυμαστές του, ρώτησε το παιδί ,«μπορείς να προσευχηθείς για μένα;». Αυτό ήταν το μόνο που του ζήτησε, όταν εκείνο του εκμυστηρεύτηκε, πως ήθελε να πεθάνει. Μόλις άκουσε την παράκλησή του, το παιδί έμεινε κυριολεκτικά άφωνο και πήρε θάρρος, πιστεύοντας πως ο κύριος Rogers θέλει τη βοήθεια του, και την προσευχή του, άρα τον συμπαθεί. «Δεν του ζήτησα τις προσευχές του για εκείνον, αλλά για μένα! Το ζήτησα, γιατί πιστεύω πως όποιος έχει περάσει τέτοιες δοκιμασίες στη ζωή του, πρέπει να βρίσκεται πολύ κοντά στον Θεό. Του το ζήτησα, γιατί ήθελα την διαμεσολάβηση του,» δήλωσε χρόνια μετά σε μια εκ βαθέων συνέντευξη του. Και αυτή η σύντομη ιστορία είναι για όσους δεν πίστεψαν ακόμη στη πιο μαγική «super» δύναμη, την καλοσύνη. Όχι την καλοσύνη των ξένων, αλλά τη δική μας, γνώριμη καλοσύνη.