Τριάντα τρία και πιο ευτυχισμένη από ποτέ!

Όχι γιατί το επέλεξα, αλλά γιατί οι υπάλληλοι του εστιατορίου που τρώγαμε με τον άντρα μου, προφανώς ήθελαν να δείξουν διακριτικότητα. Ίσως και ο άντρας μου να μη τους είπε λεπτομέρειες για την ηλικία μου, αφού το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν να μου κάνει έκπληξη. Και περιέργως πάντα τα καταφέρνει. Πώς γίνεται κάθε φορά στα γενέθλιά μου να εκπλήσσομαι με την είσοδο της τούρτας και το τραγουδάκι «να ζήσεις Δεσποινούλα και χρόνια πολλά…», αυτό δεν το έχω καταλάβει!

Άραγε υπάρχει γυναίκα που δεν φοβάται το χρόνο που περνάει; Δε μπορεί… Ακόμη και η πιο όμορφη και νέα που δεν έχει ανασφάλειες και προβλήματα αυτοπεποίθησης, κάποια στιγμή στη ζωή της σκέφτηκε ότι γερνάει σιγά σιγά.

Θυμάμαι που ήμουν μικρή και θύμωνα όταν με αποκαλούσαν «μικρούλα». «Εγώ είμαι μεγάλη!», ανταπαντούσα με ύφος μικρομέγαλου που μόνο γέλιο προκαλούσα στους άλλους παρά φόβο. Να, σαν την κόρη μου την Έλενα που είναι τρεισήμισι και λέει σε όλους ότι είναι πέντε χρονών όταν τη ρωτούν για την ηλικία της. Το πιο αστείο απ’ όλα είναι ότι την κολλητή της φίλη την λένε κι αυτή Έλενα αλλά είναι ένα χρόνο μεγαλύτερη και για να μη τις μπερδεύουμε τις φωνάζουμε «Μεγάλη Έλενα» και «Μικρή Έλενα».

Η δικιά μου λοιπόν, η «μικρή», γίνεται έξαλλη κάθε φορά που το ακούει και πάντα προσπαθώ να της εξηγήσω το ίδιο, αλλά μάταια: «Μωρό μου, είναι πολύ ωραίο που είσαι ακόμη μικρούλα. Μη βιάζεσαι να μεγαλώσεις! Θα δεις που θα έρθει μια μέρα που δε θα θες να μεγαλώσεις άλλο!». «Εγώ θα πίνω κάθε πρωί το γάλα μου για να γίνω μεγάλη! Ακούς μαμά;», μου λέει κορδώνοντας το ανάστημά της περπατώντας στις μύτες των ποδιών της.

Ακούω τον εαυτό μου να της λέει «θα έρθει μια μέρα που δε θα θες να μεγαλώσεις» και σκέφτομαι ότι έφτασα στην ηλικία που μάλλον υποσυνείδητα έχω αρχίσει να φοβάμαι την αντίστροφη μέτρηση. Καλά, δε λέω ότι με πήραν τα χρόνια, αλλά οι εποχές που αγωνιούσα να μεγαλώσω για να ανεξαρτητοποιηθώ και να κάνω ό,τι θέλω στη ζωή μου χωρίς να δίνω λογαριασμό σε κανέναν, έχουν φύγει ανεπιστρεπτί. Τώρα κάνω ό,τι θέλω, αλλά έχω την απόλυτη ευθύνη των πράξεών μου… Α! Και 33 χρόνια να βαραίνουν την πλάτη μου!

Τώρα καμιά φορά κοιτιέμαι στον καθρέφτη το πρωί που ξυπνάω και παρατηρώ μικρές ρυτίδες στα μάτια μου. Και τότε σκέφτομαι τη γιαγιά μου την Αλίκη που κάθε φορά μου έλεγε εκνευρισμένη: «Σταμάτα παιδί μου να σφίγγεις τα μάτια σου και να κάνεις γκριμάτσες σαν κλόουν. Θα έρθει η μέρα που θα κάνεις ρυτίδες και μόνο τότε θα με θυμηθείς!». Είτε μου το έλεγε, είτε όχι, το ίδιο ήταν για μένα. Εγώ συνέχισα και εξακολουθώ μέχρι σήμερα να κάνω γκριμάτσες και να ευχαριστιέμαι το γέλιο μου. Τις ρυτίδες μου όμως; Τις ευχαριστιέμαι; Όχι, αλλά είναι δικές μου. Τις απέκτησα γελώντας ολόψυχα στη ζωή μου. Τις απέκτησα γιατί έκανα τους φίλους μου να γελούν και θα με συνοδεύουν για πάντα. Και θα γίνουν πιο βαθιές και θα μεταφερθούν και στα χέρια μου και στον λαιμό μου. Και ίσως όταν ασπρίσουν τελείως τα μαλλιά μου, να έχω και εγγόνια. Ίσως και νωρίτερα σαν τη μαμά μου την τυχερή που έγινε γιαγιά στα 50 της…

Πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια. Δίχως να το καταλαβαίνεις. Περνούν και αφήνουν χιλιάδες αναμνήσεις, μυρωδιές, χρώματα, εικόνες. Χθες παρατηρούσα τον άντρα μου που κοιμόταν ήσυχα στο διπλανό μαξιλάρι. Όταν τον γνώρισα είχε κατάμαυρα μαλλιά και η επιδερμίδα του ήταν αψεγάδιαστη σαν τεντωμένο σεντόνι. Τώρα οι κρόταφοί του ασπρίζουν κάθε μέρα και πιο πολύ. Ο όμορφος άντρας μου απέκτησε και ρυτίδες που ξεκινούν από τη βάση της μύτης του και καταλήγουν στο τέλος του πηγουνιού του αγκαλιάζοντας το στόμα του. «Τουλάχιστον γερνάμε μαζί!», σκέφτηκα και χαμογέλασα. Και τότε μου ήρθε στο μυαλό αυτό που ήθελα πάντα: Να μην έχω μεγάλη διαφορά ηλικίας με τον άντρα μου. Τα έξι χρόνια που μας χωρίζουν, είναι σα να μην υπάρχουν κι ας μου συμπεριφέρεται εκείνος σα να είναι ο μπαμπάς μου. Κατά βάθος μου αρέσει όταν αγανακτεί με την κακή διαχείριση των οικονομικών μου, ή με την απώλεια αίσθησης που έχω σε ό,τι αφορά τα λογιστικά. Πάντα θέλει να με διορθώνει και να μου δείχνει τα λάθη μου. Τελικά νομίζω ότι κι εκείνου του αρέσει.

Μέχρι να με πάρει ο ύπνος σκέφτηκα πάλι τη ζωή μου. Είμαι πραγματικά τυχερή και ευλογημένη. Έχω όλα όσα ήθελα. Στα 33 μου είμαι πιο ευτυχισμένη και πιο ολοκληρωμένη από ποτέ… (κι ας ήθελα κατά βάθος να είμαι 22… χαχαχαχαχα!)

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρειτε και στο φυσικό μου περιβάλλον!