«Ο χωρισμός, οι χωρισμοί, οι χωρισμοί μου»

Είχα καιρό να έρθω αντιμέτωπη με έναν χωρισμό και ένιωσα ανίκανη να τη βοηθήσω. Τι να της πω για να της απαλύνω τον πόνο; Πάνε χρόνια από την τελευταία φορά που χώρισα. Έχω ξεχάσει πώς είναι να πονάς επειδή χάνεις το ταίρι σου, τον σύντροφό σου.

Και για να είμαι ειλικρινής δε μου λείπει καθόλου αυτή η περίοδος. Της συνεχούς αναζήτησης κάποιου αξιόλογου συντρόφου, των χωρισμών, των επανασυνδέσεων, των ατέρμονων συζητήσεων και της μεγάλης αγωνίας και ενίοτε στενοχώριας.

Ξέρω, μπορεί να σου φαίνεται εξαιρετικά "πεζή" η ζωή μου, αλλά δε μπορώ να σου περιγράψω πόσο απολαμβάνω την ήρεμη και σταθερή καθημερινότητά μου από τότε που γνώρισα τον άντρα μου και είπα "εδώ είμαστε!". Είμαστε σχεδόν 7 χρόνια μαζί, γίναμε γονείς, ζήσαμε έναν μεγάλο έρωτα, παθιαστήκαμε, χωρίσαμε, τα ξαναβρήκαμε, ξαναχωρίσαμε, αγαπηθήκαμε και φτάσαμε στο σήμερα. Μπορεί το πάθος να κοιμάται και να ξυπνάει κατά καιρούς, μπορεί να έχουμε συνηθίσει ο ένας την παρουσία του άλλου, αλλά δεν μπορώ να σου περιγράψω πόσο χαρούμενη είμαι που ζω όμορφα με το ταίρι μου, χωρίς πολλά σκαμπανεβάσματα και φυσικά χωρίς πια... χωρισμούς.

Γιατί αν σου πω ότι πάντοτε τα πράγματα στη σχέση μας ήταν ρόδινα θα σου πω ψέμματα. Και τις διαμάχες μας είχαμε, και τις κόντρες μας και τους χωρισμούς μας. Ειδικά τον πρώτο καιρό μέχρι να μάθουμε καλά ο ένας τον άλλον, δυο ήμασταν μαζί και μία χώρια. Και δώστου κλάμα και στενοχώρια. Γιατί το ζούσα έντονα. Drama queen η Καμπούρη. Οπότε καταλαβαίνεις ότι σήμερα, εφτά χρόνια μετά, νιώθω πιο ισορροπημένη από ποτέ με τον άνδρα που αγαπώ. Ξέρω να τον χειρίζομαι, ξέρει τα κουμπιά μου, μαλώνουμε πού και πού αλλά κρατάει για λίγο. Γιατί ο πολύς εγωισμός πήγε... περίπατο. Κατά βάθος, ξέρουμε ότι μόνο η αγάπη μας μετράει.

Δε θα καταλάβω ποτέ γιατί θεωρείται ταμπού για μία "γνωστή" γυναίκα να μιλά για τους χωρισμούς της. Λες και αυτή δεν είναι άνθρωπος. Λες και είναι η τέλεια οντότητα που δεν τολμά κανείς να την χωρίσει και ως τούτου... "Δε μιλώ για τόσο προσωπικά θέματα". Σιγά μαντάμ. Θα σκίσεις το καλσόν σου. Μείνε αλώβητη στον θρόνο σου και άσε τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς να πονούν για την απώλειά τους. Τουλάχιστον αυτοί είναι ζωντανοί, αισθάνονται. Και μετά αναρωτιούνται γιατί η μέση Ελληνίδα δεν ταυτίζεται μαζί τους. Γιατί δεν είναι "δημοφιλείς". Αλλά άλλο θέμα αυτό...

Από την άλλη δεν είπα να βγάλεις την ντουντούκα και να βροντοφωνάξεις στην πλάση ολόκληρη τον καημό σου. Θα γίνεις γραφική αλλά πάνω απ' όλα θα γίνεις αντικείμενο πικρόχολων σχολίων κακοπροαίρετων ανθρώπων. Ξέρεις τώρα... "Τη χώρισε γιατί ήταν ζηλιάρα", "Μα τι περίμενε; Να την παντρευτεί;".

Αχ αγαπημένη μου φίλη, κανένας δε μπορεί να νιώσει τον πόνο στην ψυχή σου γιατί όσο κλισέ κι αν ακούγεται, ένας χωρισμός είναι ένας μικρός θάνατος που λέει και ο σοφός λαός μας. Γιατί "θάνατος" είναι. Εκεί που ήσουν κάθε μέρα μαζί του και περνούσατε τέλεια, εκεί που ονειρευόσουν το μέλλον σου μαζί του κι ένιωθες οτι είχες βρει το λιμάνι σου, έρχεται εκείνη η κακιά ώρα που για κάποιο λόγο -διαφορετικό σε κάθε περίπτωση- απλά το παραμύθι τελειώνει. Κι εκεί αρχίζει το δράμα. Και δικαιολογημένα. Α! Να μη ξεχάσω να σου πω ότι αν σκας και θες να μιλήσεις, κάντο. Αλλά διάλεξε ανθρώπους δοκιμασμένους για να το κάνεις. Κάποιον που σ' αγαπάει πραγματικά και δε θα αντιμετωπίσει τον χωρισμό σου σαν "κοινωνικό σχολιασμό".

Και κάπου εδώ επιστρέφω στη δική μου φίλη που έριξε ένα δάκρυ μπροστά στα αμήχανα μάτια μου. Γιατί ξέρεις, είναι ακόμα πιο σκληρό να βλέπεις να κλαίνε μπροστά σου άνθρωποι δυνατοί που έχουν αντιμετωπίσει αποτελεσματικά πολλές αντιξοότητες στη ζωή τους, αλλά τώρα είναι τόσο αδύναμοι και το μόνο που χρειάζονται είναι μια γλυκιά κουβέντα παρηγοριάς.

Εγώ πάλι, πάντα πίστευα ότι αν κάποιος μου εκμυστηρευτεί ένα δικό του πρόβλημα, οφείλω να βρω λύση. Κάνω τα πάντα να βοηθήσω όπως μπορώ, να ανακουφίσω τους φίλους μου. Τελικά κι αυτό λάθος είναι. Γιατί πολύ απλά, όταν κάποιος σου λέει τον πόνο του, μπορεί να έχει απλώς την ανάγκη να τον ακούσεις. Να το βγάλει από μέσα του. Να το μοιραστεί. Και εν πάσει περιπτώσει, στα θέματα καρδιάς δε σε παίρνει και πολύ να βγάζεις συμπεράσματα και να ανακατεύεσαι. Σαν θέλει η νύφη και ο γαμπρός... τίποτα δε μπορεί να τους χωρίσει. Αν όμως υπάρχει ουσιαστικό κενό, είναι προδιαγεγραμμένη η πορεία όσο κι αν αυτό πονάει.

Όπως και να έχει, μια γλυκιά κουβέντα, λίγες όμορφες λέξεις μπορούν να βοηθήσουν έναν άνθρωπο περισσότερο απ' όσο φαντάζεσαι!

Και κάπου εκεί έρχεται και ο διχασμός: Να της πω την αλήθεια (μου) έτσι όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ, γνωρίζοντας οτι μπορεί να την πληγώσω ή να την αφήσω να ζήσει την ιστορία της -τον χωρισμό της- όπως η ίδια θέλει; Μα αν την αγαπώ πρέπει να της συμπεριφερθώ όπως θα ήθελα να μου συμπεριφερθούν κι ας πονέσει. Πρέπει να δει κατάματα την αλήθεια. Κι απ' την άλλη ποιος μπορεί να σου εγγυηθεί οτι τα δικά σου συμπεράσματα είναι τα σωστά και όχι αυτά που πιστεύει η ίδια για την (πρώην) σχέση της; Δύσκολο...

Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι μόνο για τους εαυτούς μας και γι' αυτά που νιώθουμε εμείς μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Δε μπορείς να δημιουργείς προσδοκίες αλλά ούτε και να ισοπεδώνεις ψυχές. Κανείς δε σου δίνει αυτό το δικαίωμα. Άλλωστε πεπρωμένου φυγείν αδύνατο.

Όσο για εσένα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές και περνάς μαύρες γιορτές μακριά από αυτόν που αγαπάς, θα σου έλεγα να κάνεις υπομονή. Είναι μεγάλη αρετή και εγώ άργησα να το καταλάβω. Μην ξεχνάς οτι μπορεί τώρα να υποφέρεις αλλά ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις τι σου επιφυλάσσει το αύριο. Άλλωστε τα πιο όμορφα γίνονται ξαφνικά, εκεί που δεν τα περιμένεις!

Καλή Πρωτοχρονιά!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον!