Βλέπω κι εγώ Survivor! Είμαι οπαδός της κακής τηλεόρασης;

Είμαι η Δέσποινα, (προσπαθώ να) είμαι καλά και βλέπω φανατικά Survivor! Πρέπει να ντρέπομαι γι’ αυτό; Θα με ρίξει στην πυρά η αστυνομία «καλής ελληνικής τηλεόρασης»; Και εν πάσει περιπτώσει ποιος ορίζει τι είναι καλή τηλεόραση στην Ελλάδα και με ποια κριτήρια;

Όχι, δεν ειρωνεύομαι κανέναν, απλώς αναρωτιέμαι. Γιατί πρέπει να νιώθω τύψεις που βλέπω ένα πρόγραμμα που με διασκεδάζει και με κάνει να ξεχνώ τα άγχη της καθημερινότητας αυτές τις… 4 ώρες που διαρκεί; Δηλαδή πες μου πραγματικά τώρα. Έχει παίξει ποτέ τόσο μεγάλο και χορταστικό επεισόδιο όλα αυτά τα χρόνια που τα reality βασιλεύουν στην ιδιωτική τηλεόραση;

Έχεις βάλει τα παιδιά για ύπνο, έχεις φάει, έχεις κάνει το μπανάκι σου και έχεις αράξει στον καναπέ (με τα πόδια πάνω στο τραπέζι γιατί τουμπάνιασαν όλη μέρα στο γραφείο με τις τακούνες). Ανοίγεις την τηλεόραση. Δεν έχεις τρελές επιλογές και ταυτόχρονα υπάρχουν 24 «τρελοί» τύποι που τα παράτησαν όλα στην Ελλάδα, έριξαν ένα φούτερ, δύο βρακιά κι ένα μαγιό στο backpack τους και πήραν των ομματιών τους για μέρη τροπικά με βάρκα την ελπίδα να κερδίσουν 100.000 ευρώ κάνοντας την τρέλα τους. Μάλιστα οι 12 από αυτούς είναι διάσημοι, γνωστοί, αναγνωρίσιμοι, όπως θέλεις πες το. Δεν κολλάμε σε αυτό. Πες μου τώρα! Δεν έχεις την περιέργεια να δεις τι παίζει;

Λοιπόν, θα σου πω κάτι που δεν περίμενα ότι θα το πω ποτέ. Πολύ μου αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι και πολύ τους ζηλεύω κατά βάθος. Τους ζηλεύω γιατί ζουν μία εμπειρία που δεν πληρώνεται και δεν παρέχεται ιδιωτικώς. Ανταγωνίζονται κυρίως τον εαυτό στους και μετρούν τα όριά τους και τις δυνάμεις τους σε ένα όχι φιλόξενο περιβάλλον με στερήσεις και επικινδυνότητα. Τι φοβερό! Να παρατάς για λίγο την άνετη ζωή σου από πλευράς υλικών αγαθών, την στρεσογόνα καθημερινότητά σου και γενικώς «τα ίδια και τα ίδια» για να πάρεις μέρος σε μία απίστευτη πρόκληση που σίγουρα στο τέλος της ημέρας σε αλλάζει εσωτερικά. Γιατί σίγουρα δε γυρνάς ίδιος στην Ελλάδα μετά από 3 μήνες απουσίας στο άγνωστο χωρίς να σου εξασφαλίζει κανείς τροφή αλλά έχοντας πάντα τη σιγουριά ότι ανά πάσα στιγμή τα παρατάς αν φρικάρεις ή κάποιος παρεμβαίνει αν κινδυνέψεις. Με αυτή τη λογική λοιπόν, τους ζηλεύω και πολύ θα ήθελα να έχω τα κότσια να το κάνω κι εγώ. Ίσως αν δεν είχα παιδιά, και κυρίως μωρό που να με έχει απόλυτη ανάγκη, ίσως αν δεν φοβόμουν να χάσω τη δουλειά μου, ίσως αν ήμουν λίγο πιο τολμηρή γενικώς… Τότε ίσως να ήθελα να πάρω μέρος κι εγώ είτε ήμουν «διάσημη» και ίσως ακόμα καλύτερα αν δε με ήξερε ούτε η μαμά μου.

Κι αφού εγώ δε μπορώ να βάλω ένα σορτσάκι και να ριχτώ στην αρένα των… αγωνισμάτων, αρκούμαι στο να τους βλέπω από την TV και μάλιστα με μεγάλη αγωνία για το πώς θα συμπεριφερθούν υπό πίεση, τι θα φάνε, ποιον θα ψηφίσουν, αν θα αντέξουν τη βροχή, το κρύο, την πείνα, την αυπνία… Ταυτίζομαι κιόλας. «Πάρ’ τα πόδια σου μαντάμ! Πάλι νηστικοί θα μείνετε!» ή «Ναι ρε κομάντο! Είσαι γεννημένος Survivor!».

Είμαι η Δέσποινα, (προσπαθώ να) είμαι καλά και βλέπω φανατικά Survivor!

Καλή σας ημέρα!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον!