«Για την Σάφη…», γράφει η Δέσποινα Καμπούρη

Με λένε Άντρεα. Είμαι 10 χρονών και σήμερα πετάω από χαρά. Οι γονείς μου έκαναν πραγματικότητα μία μεγάλη μου επιθυμία. Μου αγόρασαν εισιτήριο για τη συναυλία της Αριάνα Γκράντε, της αγαπημένης μου τραγουδίστριας.

Καθώς έπλενα τα δόντια μου για να πάω στο σχολείο η μαμά μου είπε «Άντρεα! Κάτι υπάρχει κάτω από το μαξιλάρι σου! Έτρεξα, σήκωσα το μαξιλάρι και είδα τρία εισιτήρια για τη συναυλία και μία κάρτα που έλεγε “για τα γενέθλιά σου”!», έτσι κατάλαβα για μία ακόμη φορά πόσο καταπληκτικούς γονείς έχω! Σχεδόν ούρλιαξα! Μακάρι να μπορούσα να σας περιγράψω τον ενθουσιασμό μου που επιτέλους θα την δω από κοντά και θα χορέψω με τα τραγούδια της. Την αγαπώ τόσο πολύ! Σχεδόν όλο μου το δωμάτιο είναι διακοσμημένο με τις αφίσες της. Ίσως καταφέρω να πάρω και ένα αυτόγραφο ή μπορεί να βγάλω και μία φωτογραφία μαζί της! Θεέ μου! Ακόμα δεν το πιστεύω!

Για να σας είμαι ειλικρινής, είναι η πρώτη φορά που θα πάω σε συναυλία. Κι επειδή στο Μάντσεστερ έχει πολύ καλό καιρό τις τελευταίες μέρες θα ζητήσω από τη μαμά να με αφήσει να βάλω φόρεμα. Άντε και λίγο ροζ κραγιόν! Θέλω να είμαι όμορφη στις φωτογραφίες!

Η μαμά μου είπε να μη το πω στις φίλες μου γιατί μπορεί οι γονείς τους να μην τα καταφέρουν να τις φέρουν κι αυτές στη συναυλία και μπορεί να ζηλέψουν, αλλά δεν κρατήθηκα! Η Μάργκαρετ και η Λούσι είναι φίλες μου από τότε που ήμασταν μωρά. Δε θα μπορούσα να τους κρύψω ένα τόσο φανταστικό νέο. Την επόμενη μέρα μου είπαν ότι ζήτησαν από τους γονείς τους να τις φέρουν κι αυτές αλλά δυστυχώς τελικά δε θα μπορέσουν… Τι κρίμα! Είναι λίγο άτυχες… Ενώ εγώ τόσο τυχερή! Γιούχου!

Έφτασε η μεγάλη μέρα! Διάβασα από νωρίς τα μαθήματά μου, η μαμά μου σιδέρωσε το αγαπημένο μου φόρεμα, φόρτισα τη φωτογραφική μου μηχανή κι έβαλα στην τσέπη της τσάντας μου ένα διάφανο lip gloss. Δε θέλω να θυμώσει ο μπαμπάς μία τόσο ξεχωριστή μέρα. Την τελευταία φορά που έβαλα κρυφά κραγιόν μου είπε ότι μοιάζω σαν μικρομέγαλο και ντράπηκα πολύ. Άκουσα τους γονείς μου στην κουζίνα να γελούν, τους είδα να αγκαλιάζονται και να φιλιούνται. Η μαμά είπε στον μπαμπά «Το πιστεύεις ότι εγώ χαίρομαι πιο πολύ από την μικρή που θα πάμε στη συναυλία;».

Μπήκαμε και οι τρεις στο αυτοκίνητο. Βάλαμε τις ζώνες μας, ένα cd της Αριάνας και ξεκινήσαμε για το Μάνστεστερ Αρένα. Διάβασα στο ίντερνετ ότι το στάδιο είναι τεράστιο κι ότι χωράει πολλούς ανθρώπους! Μακάρι να δω κι άλλα παιδιά! Ίσως συναντήσουμε και φίλους! Είμαι τόσο χαρούμενη! Σήμερα είναι η καλύτερη μέρα της ζωής μου!

Φτάσαμε πολύ νωρίς. Δε θέλαμε να χάσουμε ούτε ένα λεπτό από τη συναυλία. Δείξαμε τα εισιτήριά μας στους φύλακες. Ένας από αυτούς ζήτησε από τη μαμά να περάσει την τσάντα της από ένα ειδικό μηχάνημα. Το ίδιο έκανα κι εγώ. Δεν κατάλαβα γιατί συνέβη αυτό, αλλά όταν ρώτησα τον μπαμπά μου, μου εξήγησε ότι γίνεται για την ασφάλειά μας.

Μπήκαμε μέσα! Ουάου! Δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο μαζεμένο. Πώς θα ξεχωρίσω κάποια φίλη μου αν έχει πάει κι αυτή με τους γονείς της για να δουν από κοντά την αγαπημένη μας Αριάνα; Λίγο με ενδιαφέρει! Βγάζω τη φωτογραφική μου μηχανή και τραβάω φωτογραφίες! Πολύχρωμα φώτα φωτίζουν την τεράστια σκηνή. Όλοι γελούν και πίνουν αναψυκτικά και μπύρες. Εμένα ο μπαμπάς μου πήρε πατατάκια και χυμό. Ξαφνικά ακούω ουρλιαχτά. Η Αριάνα Γκράντε εμφανίζεται στη σκηνή και η ορχήστρα παίζει το Dangerous Woman! OMG! Τη βλέπω μπροστά μου! Είναι τόσο όμορφη και χορεύει τόσο ωραία! Την θαυμάζω από τότε που έπαιζε στην αγαπημένη μου σειρά στο Nickelodeon. Μακάρι να γίνω σαν κι αυτή όταν μεγαλώσω! Κάνω τόσα όνειρα για τη ζωή μου.

Βλέπω τους γονείς μου χαρούμενους. Ξέρω ότι χαίρονται με τη χαρά μου. Ο μπαμπάς με σηκώνει στους ώμους του για να βλέπω καλύτερα τη σκηνή, πιάνει τη μαμά μου από τη μέση και της χαϊδεύει απαλά την κοιλιά. Πόσο τους αγαπώ! Πόσο αγαπώ την οικογένειά μου… Μακάρι να μου κάνουν κι ένα αδερφάκι. Και μετά δε θέλω τίποτα άλλο!

Μετά από μία ώρα περίπου ο μπαμπάς μας λέει «πάμε προς την έξοδο για να μη βρούμε κίνηση! Τελειώνει σε 5 λεπτά η συναυλία και θα ταλαιπωρηθούμε με τόσο κόσμο!». Μας κρατάει σφιχτά από το χέρι και προχωράμε έξω από το στάδιο. Ξαφνικά βλέπω έναν νεαρό να κρατάει τα χέρια του ψηλά στον ουρανό και να προσεύχεται σε μία άγνωστη γλώσσα. Η μαμά αρχίζει να ουρλιάζει και ο κόσμος τρέπεται σε φυγή. Ο μπαμπάς με αρπάζει δυνατά από τα χέρια, προσπαθεί να τρέξει αλλά πέφτουμε κάτω με δύναμη. Δεν βλέπω πια τη μαμά μου. Ακούω παιδιά να κλαίνε. Δεν καταλαβαίνω τι γίνεται. Ακούω ένα δυνατό μπαμ. Και μετά σκοτάδι…

Δε νιώθω πόνο, αλλά δε νιώθω χαρούμενη όπως πριν. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πόσο θα στενοχωρηθούν οι γονείς μου για αυτό που συμβαίνει χωρίς να μπορώ να το προσδιορίσω. Ακούω σειρήνες και μέσα σε καπνούς βλέπω πολύ κόσμο από πάνω μου να ουρλιάζει και να κλαίει. Τελικά αυτό το παιδί πρέπει να ήταν πολύ κακό. Γιατί κατέστρεψε την πιο όμορφη μέρα της ζωής μου; Δεν του κάναμε ποτέ κακό, ούτε εγώ ούτε οι γονείς μου. Φοβάμαι… Πού είναι οι γονείς μου; Γιατί μου συμβαίνει αυτό; Θέλω να πάω στο σπίτι μου… Θέλω τη μαμά μου…

«Όλοι προβληματίζονται πώς να σταματήσουμε την τρομοκρατία. Υπάρχει όμως ένας πραγματικά εύκολος τρόπος: να σταματήσουμε να είμαστε μέρος της. Δεν υπάρχει σημαία αρκετά μεγάλη για να καλύψει τη ντροπή να σκοτώνεις αθώους ανθρώπους.»

Καλή σας μέρα,

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ.

Μπορείτε να με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον.