«Μη το παρατραβάς», γράφει η Δέσποινα Καμπούρη

Η χθεσινή βραδιά μου θύμισε δύο πράγματα που έμαθα στη ζωή μου μέχρι σήμερα: 1. Οι -ερωτευμένοι- άντρες πονάνε πιο δυνατά και πιο αυθεντικά όταν χωρίζουν από αυτή που αγαπάνε, απ' ό,τι οι γυναίκες όταν φεύγουν από μία σχέση. 2. Δεν πρέπει να παρατραβάμε το σχοινί όσο μεγάλη αυτοπεποίθηση κι αν έχουμε, ακόμα κι αν ο άλλος έχει πέσει στα πατώματα για εμάς, γιατί μια μέρα θα τον χάσουμε και θα είναι αργά.

Πριν λίγες μέρες έκανα ένα χειρουργείο στο πόδι μου. Όχι κάτι σοβαρό αλλά απαραίτητο αφού η δεύτερη εγκυμοσύνη μου άφησε "κουσούρι". Μία φλεβική ανεπάρκεια στο αριστερό πόδι επέβαλλε την "καταστροφή" μιας κατεστραμμένης φλέβας. Η αποκατάσταση αυτού του είδους laser απαιτεί ξεκούραση και... κάλτσα. Και καλά αυτό το "σέξι" ντεσέν. Να το ανεχτείς για 15 μέρες! Αλλά όταν πρέπει να την φοράς νυχθημερόν μέσα στον καύσωνα (από σήμερα ξανάρχεται, ετοιμαστείτε) πάει πολύ και θέλει γερά νεύρα και full air condition! Ααααψού!

Χθες το βράδυ λοιπόν, αποφάσισα -κουτσή όπως είμαι- να συνοδέψω τον άντρα μου σε μια κοινωνική συναναστροφή γιατί η πολλή κλεισούρα μου κάνει κακό. Εκεί είδα φίλους και γνωστούς μετά από πολύ καιρό. Συνάντησα και έναν φίλο μου που ενώ δεν βρισκόμαστε συχνά, όταν αυτό συμβαίνει είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Έδειχνε χαρούμενος και ανανεωμένος μα όταν μιλήσαμε κατάλαβα ότι δεν ήταν έτσι ακριβώς τα πράγματα. Ο χωρισμός του είχε στοιχίσει αρκετά κι ας προσπαθούσε να φανεί άνετος στον περίγυρό του. Και παρότι η καρδιά του χτυπούσε ακόμη για εκείνη, η λογική του φώναζε "φύγε μακριά". Ανάμεσα σε αυτή τη μάχη βρίσκεται τους τελευταίους μήνες αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα υπερισχύσει η λογική του τελικά.

Δεν ήμουν ποτέ "τετράγωνη" και πάντα πίστευα στο "follow your heart" αλλά όσο μεγαλώνω αντιλαμβάνομαι ότι δεν μπορούμε να τα εναποθέτουμε όλα στην τύχη. Φυσικά και το συναίσθημα είναι πάνω απ' όλα, όμως υπάρχει και κάτι που λέγεται αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμός. Κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ. Γιατί αν δε σεβαστείς πρώτα εσύ τον εαυτό σου, δε θα τον σεβαστεί κανείς.

Το πιο χαζό απ' όλα είναι να πιστεύεις ότι είσαι η "υπεργκόμενα" ή ο "υπεργκόμενος" κι ότι ποτέ δε θα σε εγκαταλείψει ο άλλος που σου έχει δείξει με 850 τρόπους ότι λιώνει για σένα. Βασικά αυτή την αυτοπεποίθηση όσο εύκολα στην έδωσε (γιατί αυτός στην έδωσε), τόσο βίαια μπορεί να στην αρπάξει μια ωραία πρωία λέγοντάς σου "άντε γεια" όσο κι αν πονάει μέσα του. Και τότε κλάψτα Χαράλαμπε. Όταν χάνεις το "σιγουράκι" σου, χάνεις και τον κόσμο κάτω από τα πόδια σου. Και τότε γυρνάει το "παιχνίδι". Αρχίζεις να εκτιμάς. Υπάρχουν πολλές πιθανότητες βέβαια, όταν εσύ πάρεις μπρος, η μηχανή του άλλου να σβήσει. Και δεν εννοώ απαραιτήτως συναισθηματικά. Όταν έχεις ζήσει έναν μεγάλο έρωτα δε σου φεύγει ξαφνικά με το πάτημα ενός κουμπιού. Όμως, ειδικά αν δεν είσαι πιτσιρικάς, βάζεις τη λογική σου να δουλέψει. Κι αν δουλέψει σωστά υπάρχουν μεγάλες πιθανότητες να τελειώσει το πανηγύρι οριστικά. Είτε είσαι άντρας, είτε είσαι γυναίκα. Έχω δει πολλές σχέσεις να τελειώνουν εξαιτίας της λογικής. Και έφτασα να πιστεύω (ποια; εγώ η ρομαντική...) ότι καλώς τέλειωσαν.

Επίσης θέλει πολλά κιλά... αυτογνωσίας και αυτοσεβασμού να παίρνεις την απόφαση να φύγεις από μία σχέση ούσα ή όντας ερωτευμένος. Κι αν υπάρχει μια πιθανότητα να ταρακουνήσεις γερά τον άλλον, είναι μόνο αυτή. Εκτός κι αν είσαι σίγουρος πια ότι έληξε η ιστορία οριστικά οπότε το τέλος είναι αναπόφευκτο.

Όπως και να έχει, μη παρατραβάς το σχοινί. Και ο πιο ερωτευμένος άνθρωπος, αν έχει μια στάλα εγωισμό, μια μέρα θα φύγει όπως έκανε και ο φίλος μου που ήταν ο πιο ερωτευμένος άντρας στον κόσμο. Πονάει αλλά πλέον έχει ξεκαθαρίσει μέσα του ότι δεν βγάζει πουθενά. Και χθες με έκανε να το πιστέψω για τα καλά.

Καλή σας μέρα!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ.

Μπορείτε να με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον.