Όταν δεν έχεις ζωή...

Ένα μικρό πράγμα που έμαθα από τη ζωή μου μέχρι σήμερα μελετώντας διάφορες ανθρώπινες συμπεριφορές γύρω μου, είναι ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από το να μην έχεις προσωπική ζωή, αληθινούς φίλους, μεγάλες αγάπες και μικρές στιγμές ευτυχίας. Θλιβερό για σένα που το βιώνεις και άκρως τοξικό για το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο που σε συναναστρέφεται και πρέπει να σε ανεχτεί ή όχι.

Οι άνθρωποι που δεν έχουν δική τους ζωή, μαθαίνουν να ζουν παρασιτικά μέσα από τις ζωές των άλλων. Κάνουν ζωή τους τη δουλειά τους ή οτιδήποτε άλλο τους προσφέρει προσωπική ικανοποίηση και τους κάνει να νιώθουν «ξεχωριστοί» και «σημαντικοί». Αυτή η διαδικασία οδηγεί τους ανθρώπους στο να κουτσομπολεύουν, να υπονομεύουν τους άλλους και να παίρνουν ικανοποίηση δημιουργώντας προβλήματα σε αυτούς που απολαμβάνουν τη ζωή τους.

Για μια περίοδο, ήμουν πολύ μόνη. Είχα χωρίσει από μια σχέση, όλα τα έβλεπα μαύρα, δεν έβρισκα ικανοποίηση σε τίποτα. Το μόνο που μου προσέφερε χαρά ήταν να δουλεύω σκληρά, σχεδόν εξαντλητικά. Αυτό ομολογώ με πήγε μπροστά επαγγελματικά παρότι είχα παρωπίδες που δε με άφηναν να δω τίποτα πέρα από τα 8 τετραγωνικά του γραφείου μου με μόνη θέα την οθόνη του υπολογιστή. Ποτέ, μα ποτέ όμως δεν προσπάθησα να δημιουργήσω πρόβλημα στους γύρω μου επειδή εγώ λανθασμένα πίστευα ότι το μόνο που αξίζει τελικά στη ζωή είναι να δουλεύεις. Αν έκανα κακό, το έκανα μόνο στον εαυτό μου χάνοντας πολύτιμες στιγμές από τη ζωή μου. Τώρα πια, και να θέλω να αφιερωθώ αποκλειστικά στη δουλειά, ευτυχώς, υπάρχουν δυο πλασματάκια που με περιμένουν στο σπίτι και δε μου το επιτρέπουν. Αντιθέτως χωρίς να το ξέρουν, δημιουργούν μια ισορροπία στη ζωή μου. Πλέον υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα στη ζωή μου που με κάνουν πραγματικά ευτυχισμένη...

Βλέπω νέους ανθρώπους με μηδενική προσωπική ζωή, να ασχολούνται μόνο με τις ζωές των άλλων. Τι έκανε αυτή, με ποιον πήγε η άλλη, πώς τα κατάφερε αυτός, δεν έκανε καλά εκείνος... Κοινώς, θυμούνται ότι ζουν μόνο δημιουργώντας καταστάσεις -συνήθως εξαιρετικά δυσάρεστες- στους γύρω τους. Το πιο επικίνδυνο δε, είναι ότι σε μια δική σου ευάλωτη στιγμή αυτοί οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να σε πείσουν ότι το «σωστό» είναι αυτό που βλέπουν εκείνοι και αυτό πρέπει να ακολουθήσεις κι εσύ. Με λίγα λόγια η αρρώστια μεταδίδεται. Ξεχνάς τη δική σου ζωή και αρχίζεις να ασχολείσαι με των άλλων.

Δεν υπάρχουν «κακοί» άνθρωποι. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν αγαπηθεί και δεν έχουν γευτεί ευτυχία. Αυτοί είναι οι πιο επικίνδυνοι... Κρατήστε τους μακριά σας!

Καλή σας μέρα,

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ.

Μπορείτε να με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον.