Η υποτιμημένη αξία της υπευθυνότητας
Ανανεώθηκε:
Όλοι έχουμε πετάξει λίγο χαρταετό στη ζωή μας.
Ακόμη και ο πιο υπεύθυνος άνθρωπος που ξέρω έχει αφεθεί σε κάποιες συγκεκριμένες φάσεις, είτε γιατί είχε μία ερωτική απογοήτευση που τον πήγε λίγο πίσω, είτε γιατί είχε να αντιμετωπίσει σοβαρότερα προβλήματα από το «Πρέπει-να-είμαι-στο-γραφείο-στις-9». Κανείς δεν είναι ρομπότ και είναι απολύτως ανθρώπινο να ξεφεύγουμε πού και πού.
Δεν είναι που είμαι αιγόκερως (άσε που πλέον βρίσκω πολύ passé τα αστρολογικά), αλλά δε θα μπορέσω ποτέ να καταλάβω την ψυχοσύνθεση του «σταρχιδιστή» κατ’ επάγγελμα. Μέχρι την αποφοίτηση του Λυκείου, άντε βαριά μέχρι τα 20, μπορώ να καταλάβω την τάση να τα… συνδέεις όλα με Κάιρο, όμως πραγματικά μου φαίνεται τελείως εκτός πραγματικότητας να φτάνεις 35 plus και να μη σου καίγεται καρφί για το αν είσαι εντάξει στις υποχρεώσεις σου, απέναντι στους άλλους αλλά κυρίως απέναντι στον εαυτό σου. Και πίστεψέ με, δεν είναι ζωδιακό το θέμα…
Επίσης η υπευθυνότητα δεν αφορά μόνο τα dead lines σε επαγγελματικές υποχρεώσεις (πραγματικά περιμένεις να κάνεις καριέρα όταν για όλα βρίσκεις μονίμως δικαιολογίες;) αλλά και σε προσωπικές. Ξέρω, μπορεί να σου φαίνεται τρελό, αλλά δεν έχεις την υποχρέωση να είσαι καθόλα εντάξει μόνο απέναντι στον εργοδότη σου ή τον προϊστάμενό σου και στις εξοφλήσεις των λογαριασμών σου. Κυρίως, οφείλεις να είσαι εντάξει απέναντι σε αυτούς που σε αγαπούν, σε συντροφεύουν και πιστεύουν σε σένα.
Μεγάλη απογοήτευση να είσαι κατώτερος των περιστάσεων όχι τόσο από τους «ξένους» αλλά από τους σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή σου. Τους γονείς σου, τα παιδιά σου, τους φίλους σου, τον σύντροφό σου.
Δεν έχω νιώσει πιο αποτυχημένη γυναίκα στη ζωή μου όταν άκουσα την κόρη μου να μου λέει με λυγμούς «μου είπες ψέματα, με κορόιδεψες, μου το είχες υποσχεθεί…», ή όταν με κοίταξε η μαμά μου και μου είπε με θλίψη «με απογοήτευσες Δέσποινα». Και τις δύο φορές δεν κράτησα τον λόγο μου, θεώρησα ψιλά γράμματα δύο υποσχέσεις που είχα δώσει και είπα από μέσα μου «Δε βαριέσαι μωρέ…».
Μιλάω και σε σένα φίλε, που τραβολογάς το κορίτσι σου πέντε χρόνια, περνάς καλά, σου αρέσει, αλλά για το τώρα, γιατί εσύ δεν αγχώνεσαι να τεκνοποιήσεις και να… «νοικοκυρευτείς». Και την ύστατη στιγμή αντί να πάρεις τις αποφάσεις σου, κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου και σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Πιθανόν να σε βολέψει και το «χωρίζουμε», που θα ακούσεις κάποια στιγμή. Αλλά για πόσο; Πολύ άνανδρο και δυστυχώς βλέπω ότι είναι σε έξαρση το φαινόμενο.
Μιλάω και σένα, που έκανες παιδιά και οφείλεις να τα μάθεις μέσα από τις δικές σου πράξεις και τα δικά σου βιώματα να είναι υπεύθυνα για τις πράξεις τους, να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και να είναι εντάξει απέναντι στην κοινωνία.
Μιλάω όμως και σε σένα μαντάμ. Που το έχεις χάσει τελευταία, τους έχεις γράψει όλους στα παλιά σου τα παπούτσια, δεν είσαι σε τίποτα τυπική αλλά εξακολουθείς να αναρωτιέσαι: Γιατί έχω τον ανθρωποδιώκτη; Τι κάνω λάθος; Εγώ πότε θα παντρευτώ;
Κι εγώ θα σου απαντήσω: Ρητορικά ερωτήματα. Γιατί κατά βάθος δεν θες ή δεν είσαι έτοιμη γιατί δεν έχεις καμία αίσθηση των ευθυνών σου. Χρειάζεσαι reset. Κάτσε, σκέψου και αποφάσισε επιτέλους ότι δεν είσαι κοριτσάκι. Διαχειρίσου τη ζωή σου.
Καλή σας ημέρα!
Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ.
Μπορείτε να με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον, εδώ και εδώ!
Διαβάστε ακόμα:
