Το… «μυστικό» που ανακάλυψα μετά από 36 χρόνια!

«Μα είναι δυνατόν να είστε γονείς και να μην ξέρετε ποια ώρα γεννήθηκε το παιδί σας;», αυτό ήταν μονίμως ένα καυτό θέμα της οικογενειακής μας ατζέντας στο σπίτι από τότε που η Λίτσα Πατέρα με ρώτησε πριν από πολλά χρόνια στα παρασκήνια του Πρωινού Καφέ «Τι ωροσκόπο έχεις Δεσποινάκι;».

Κανείς από τους δύο δεν θυμόταν την ακριβή ώρα που γεννήθηκα. Ο μπαμπάς μου ήταν 21 και η μαμά μου μόλις 19. Ο μπαμπάς μου ίσα που κατάφερε να μάθει τις βασικές πληροφορίες, ότι δηλαδή ήρθε στον κόσμο ένα υγιέστατο κοριτσάκι και μετά λιποθύμησε. Μόλις συνήλθε επέστρεψε στο ναυτικό.

Η μαμά μου, μικρό κορίτσι, υπέφερε στη γέννα. «Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι όταν γέννησα είχε σκοτεινιάσει! Από το πρωί ούρλιαζα από τους πόνους. Άρα μάλλον γεννήθηκες βράδυ.». Ευχαριστώ! Με υποχρέωσες μανούλα! Μόνο που για να μάθεις τον ωροσκόπο σου πρέπει να ξέρεις την ακριβή ώρα της γέννησής σου. Αν είσαι κάτω των 30 δεν καίγεσαι και πολύ γιατί λένε ότι μετά τα 30 είσαι περισσότερο ο ωροσκόπος σου και λιγότερο το ζώδιό σου.

Οπότε φτάνουμε στην προχθεσινή ημέρα, που ένα πολύ πρωινό μήνυμα στο whatsapp με αποστολέα τον μπαμπά μου με τάραξε ολοκληρωτικά. «Αγάπη μου κοίτα τι βρήκα!», έλεγε το μήνυμα και ακολουθούσαν συλλεκτικές φωτογραφίες του ένδοξου έτους 1982 με το παιδικό μου βιβλιάριο υγείας και φυσικά την ληξιαρχική πράξη γέννησης.

Ένας ενθουσιασμός διαπέρασε το κορμί μου. Ζούμαρα στην ώρα γέννησης. Ναι! Το γράφει καθαρά: Ώρα γέννησης: 20.50. Δε με νοιάζει να δω τίποτα άλλο, ούτε βάρος, ούτε περίμετρο κεφαλής. Θέλω μόνο να μάθω επιτέλους τον ωροσκόπο μου, που μέχρι τότε πίστευα από μαρτυρίες συγγενών ότι είναι ταύρος.

Μπαίνω στο Astrology.gr, συμπληρώνω τα πεδία (μα γιατί στην ευχή μου ζητούν πόλη γέννησης;;;) και περιμένω να φορτωθεί η σελίδα με τα αποτελέσματα.

Έχω ένα σφιγμένο χαμόγελο και ευελπιστώ ότι ο ωροσκόπος μου θα αλαφρύνει λίγο την αυστηρότητα του ζωδίου μου (αιγόκερως), θα δώσει μία φρέσκια πνοή στη σεμνοτυφία μου και το κόλλημα στις αρχές και στο ήθος. Ελπίζω εν πάσει περιπτώσει να πάρω μία ανάσα από τους παροιμιώδεις ψυχαναγκασμούς μου. Ένας δίδυμος ή ένας τοξότης που είναι λίγο πιο «τρελιάρηδες» ίσως να έφερναν μία ισορροπία στη σοβαρότητα –μέχρι αηδίας- του αιγόκερου και να προδιάγραφαν ένα πιο «φυσιολογικό» μέλλον.

ΠΑΡΘΕΝΟΣ! Ωωωω Θεέ μου. Τα μάτια μου με γελούν. Αποκλείεται να είναι αλήθεια. Πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος; Και αιγόκερως και παρθένος; Πάει πολύ. Είναι βαρύ. Τα πρώτα λεπτά υστερίας αντικαταστάθηκαν με στιγμές ψυχραιμίας.

Διάβασα λέξη προς λέξη τα χαρακτηριστικά του ωροσκόπου μου:

Τα χαρακτηριστικά του Ωροσκόπου Παρθένου

"Όσοι έχετε ωροσκόπο στην Παρθένο είστε πρακτικοί, αναλυτικοί, διορατικοί, προσεκτικοί, απαιτητικοί, δίνετε σημασία στη λεπτομέρεια, είστε μεθοδικοί, ήσυχοι, ανεπιτήδευτοι, ντροπαλοί και σκέφτεστε τους άλλους.

Είστε πολυμήχανοι κι έχετε δραστήριο και ξύπνιο μυαλό. Είστε μεθοδικοί και οργανωμένοι και δε σας αρέσει να κινήστε χωρίς πλάνο. Προσπαθείτε να τα κάνετε όλα τέλεια και θέτετε υψηλά στάνταρτ στον εαυτό σας και στους άλλους. Κάποιες φορές οι άλλοι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις σας κι αυτό ίσως σας κάνει επικριτικούς. Το φόρτε σας είναι να βρίσκετε τι δεν πάει καλά και να το ρυθμίζετε".

Μμμμμάλιστα. Τώρα επιτέλους εξηγούνται όλα. Το παζλ συμπληρώθηκε. Με λίγα λόγια μιλάμε για ένα βαθιά «βαρεμένο» άτομο που πιστεύει ότι όλα πρέπει να είναι πάντα τέλεια κι όχι μόνο το πιστεύει και βασανίζει τον εαυτό του, αλλά το απαιτεί και από τους άλλους, οι οποίοι κόβουν λάσπη όσο πιο γρήγορα γίνεται. Δε θα σας μιλήσω για τις εμμονές με την τάξη και την καθαριότητα (αν θες να με σκοτώσεις, άσε με να ζήσω μέσα σε ένα βρώμικο αχούρι), αλλά θα μιλήσω και το άγχος και το στρες που προκαλείται με το παραμικρό, θα σας μιλήσω για τις τρελές απαιτήσεις, τον συντηρητισμό και τα «πρέπει» στη ζωή που πρέπει να τηρούνται με ευλάβεια.

Απορώ πώς βρέθηκε άντρας να με παντρευτεί. «Ευτυχώς πρόλαβα να κάνω παιδιά», συλλογίζομαι καθώς βλέπω τη Χριστίνα να παίζει με την πλαστελίνη της πάνω στον καναπέ. Ανεβάζω θερμοκρασία. «Όοοοοοοοχι στον καναπέ πλαστελίνη!». Σκέφτομαι και τα κορίτσια μου στο Queen που η μοίρα τους επιφύλασσε να έχουν εμένα Διευθύντρια. Πόσες κατάρες θα έχω φάει χωρίς να το ξέρω; Σκέφτομαι και το γκαρσόνι που του είπα χθες παραπάνω από 3 φορές «παρακαλώ μαζέψτε από το τραπέζι τα άδεια κουτάκια από τα αναψυκτικά, τα περισσευούμενα πιάτα και τα ποτήρια που δεν χρειαζόμαστε, δεν έχουμε χώρο να φάμε!». Σκέφτομαι και την Ελενίτσα μου που την αναγκάζω να γράψει την ορθογραφία της 5 φορές πριν πάει στο σχολείο, κάθε πρωί με την τσίμπλα στο μάτι. Μπορώ να σκεφτώ τόσους πολλούς ανθρώπους που με ανέχονται καθημερινά… Και πάνω απ’ όλα τον ίδιο μου τον εαυτό που νομίζω ότι «υποφέρει» περισσότερο από όλους τελικά.

Αυτά για σήμερα. Δεν έχω τίποτα άλλο να σου πω. Μόνο ένα ευχαριστώ που με ανέχεσαι κι εσύ με αυτά τα φιλοσοφικά σεντόνια που σου γράφω κάθε φορά που έχω ένα κοινωνικό ερέθισμα.

Σε αγαπώ!

ΥΓ: Δες τις φωτογραφίες που είναι αδιάψευστος μάρτυρας στην γκάλερι παρακάτω!

Μπορείς να με βρεις και στο φυσικό μου περιβάλλον, στο Instagram, στο Facebook και στο Twitter.

Περιμένω τα μηνύματά σου εδώ!

Καλή σου μέρα!