Να είσαι νέος και να αστράφτουν τα μάτια σου. Αλλιώς είσαι άξιος της μοίρας σου. Ακούς;

Ακούω συχνά από νεότερους, απόφοιτους σχολών, κορίτσια και αγόρια 20-25 χρονών στην πιο δημιουργική φάση της ζωής τους να παραπονιούνται για την ανεργία, για τις δύσκολες συνθήκες εργασίας, για τα απάνθρωπα ωράρια, τους απαιτητικούς εργοδότες και τους απαράδεκτους μισθούς. Άνθρωποι άπειροι και ανειδίκευτοι που αν δεν βρουν εργασία που να έχει σχέση με τις σπουδές τους, όχι απλά γυρνάνε την πλάτη τους, αλλά συνεχίζουν να επιβαρύνουν τους γονείς τους ζητώντας χαρτζιλίκι για καφέ και ποτό…

Όλοι ξέρουμε και δυστυχώς αποδεχόμαστε τις κακές συνθήκες που ισχύουν για όλους μας πλέον στο εργασιακό. Αν δεν τους είχαμε αποδεχτεί θα είχαμε παραδώσει πινακίδες και θα φυτοζωούσαμε. Επίσης θα ήμασταν τουλάχιστον αφελείς αν πιστεύαμε ότι ζούμε σε μία εργασιακή όαση.

Το θέμα είναι πόσο θες να ξεχωρίσεις. Να λάμψεις. Να βγεις στην αρένα και να παλέψεις για να φτιάξεις τη ζωή που θες να έχεις. Για να γίνεις αυτός που έχεις ονειρευτεί. Κι αυτό δεν έχει σχέση με το αν προέρχεσαι από πλούσια οικογένεια ή αν έχεις βύσματα. Έχει σχέση με πίστη, με όραμα και σκληρή προσπάθεια. Είναι αγώνας ζωής και διαρκής πάλη. Ακούς; Κανένας αυτοδημιούργητος άνθρωπος δεν τα βρήκε έτοιμα. Σταμάτα να κοιμάσαι στον καναπέ και να ζητιανεύεις 20 ευρώ από τον μπαμπά σου γιατί η άδικη ζωή δε σου τα έδωσε όλα απλόχερα. Βγες εκεί έξω και διεκδίκησε αυτά που σου αξίζουν… Αλλιώς κάτσε στο σπίτι να μιζεριάζεις και να τα βάζεις με την καταραμένη την τύχη σου… Πόσο θλιβερό, πόσο ηττοπαθές να συμβαίνει σε νέους ανθρώπους.

Από μικρή είχα αποφασίσει ότι ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Είχα έναν υπέροχο μπαμπά που δούλευε νυχθημερόν για να μου παρέχει όλα τα εφόδια που θα με έκαναν δυνατή και ανταγωνιστική στην ανοιχτή αγορά. Είχα έναν πατέρα που πίστεψε στα όνειρά μου, πλήρωσε φροντιστήρια, σχολές χωρίς να του τρέχουν από τα πατζάκια, όμως ήταν ξεκάθαρος από την αρχή. Ποτέ δεν μου χάιδεψε τ’ αφτιά: «18 και μία ημέρα τελειώνει το χαρτζιλίκι! Αν δεν βρεις δουλειά, έλα να δουλέψεις τηλεφωνήτρια στο βουλκανιζατέρ! Εγώ μέχρι εδώ μπορούσα!», απλά κοφτά και ξεκάθαρα.

Το είχα πάντα στο μυαλό μου. Ήξερα ότι θα έκανα ό,τι μπορούσα για να βρω μία δουλειά ακόμη κι αν δεν ήταν η καλύτερη στον κόσμο. Ακόμη κι αν δεν είχε σχέση με τις σπουδές μου. Είχα όνειρα! Ήθελα να με είμαι ανεξάρτητη. Ήταν ζωτικής σημασίας για εμένα η οικονομική μου ανεξαρτησία. Γυάλιζε το μάτι μου. Καμία ανεργία, κανένας κακός εργοδότης, καμία «άδικη ζωή» δε θα γινόταν εμπόδιο στον στόχο μου. Ήμουν καταδικασμένη να τα καταφέρω.

Παράλληλα με τη Σχολή Δημοσιογραφίας, έκανα πρακτική για 1 χρόνο δουλεύοντας σκληρά χωρίς να πληρώνομαι σε ραδιοφωνικό σταθμό. Κανένας τελειόφοιτος δεν μπορεί να αποφύγει την περίοδο εκπαίδευσης. Είχα αποφασίσει να κάνω κάποιες οντισιόν για διαφημιστικά σποτ προκειμένου να κερδίζω χρήματα για τα καθημερινά μου έξοδα. Ήθελα τόσο πολύ να πάρω αυτοκίνητο για να μπορώ να μετακινούμαι χωρίς να δεσμεύομαι από τα δρομολόγια των λεωφορείων, χωρίς να ζητάω χρήματα από τους γονείς μου για ταξί και χωρίς να επιβαρύνω συμφοιτητές ή συνεργάτες να με παίρνουν κι εμένα μαζί τους στη δουλειά. Θυμάμαι μάλιστα έναν καθηγητή μου στη Σχολή –διάσημος δημοσιογράφος της τηλεόρασης- να με χλευάζει στους συμφοιτητές μου επειδή έλειπα μία ώρα από το μάθημά του γιατί είχα... «γύρισμα» για τηλεοπτικό σποτ σοκολάτας. «Κανένα μοντέλο δεν έγινε δημοσιογράφος», είχε πει με ηλίθια αυστηρότητα ο έγκριτος δημοσιογράφος στους νέους φοιτητές δημοσιογραφίας που τον άκουγαν προσεκτικά κι εκείνος φούσκωνε σαν παγώνι.

Από αυτό το σποτ κέρδισα τις πρώτες μου 600.000 χιλιάδες δραχμές. Κατάφερα να αγοράσω μόνη μου το πρώτο μου μεταχειρισμένο αυτοκίνητο. Ένα άσπρο ξεχαρβαλωμένο Cinquecento. Το φώναζα «Τσίγκο». Ο Τσίγκος με έκανε χαρούμενη και ανεξάρτητη. Δε μου χάλασε χατίρι ποτέ. Μόνο που με άφησε καμιά δεκαριά φορές από βενζίνη στα πιο απίθανα σημεία γιατί τα λεφτά δεν έβγαιναν πάντα για καύσιμα.

Με απίστευτο κυνηγητό, ψάξιμο και πολλά τηλεφωνήματα βρήκα την πρώτη μου δουλειά. Το να δουλεύεις σε ριάλιτι με βάρδια 00.00 – 08.00 για να παρακολουθείς τον Τσάκα και τον Πρόδρομο δεν ήταν το όνειρο της ζωής μου. Ήταν όμως η αρχή μου. Όλοι από κάπου ξεκινάμε. Κάνουμε θυσίες, δίνουμε χρόνο στον εαυτό μας. Παίρνουμε εμπειρία.

Με το χέρι στην καρδιά σου λέω, ότι δεν έχω ντραπεί για καμία δουλειά που έχω κάνει μέχρι σήμερα. Αντιθέτως είμαι περήφανη που κράτησα τον λόγο μου απέναντι στον πατέρα μου και κατάφερα να κάνω όλα όσα ονειρευόμουν χωρίς να επιβαρύνω κανέναν, χωρίς να γίνω κολαούζος κανενός, χωρίς να ζητήσω ποτέ ούτε 1 ευρώ δανεικά, χωρίς να ποντάρω σε γνωριμίες ή έναν «καλό» γαμπρό. Μόνη μου, με την αξία μου και χωρίς να έχω ανάγκη κανέναν. Κι αυτό δεν πληρώνεται με τίποτα στον κόσμο.

Αυτό σου εύχομαι κι εσένα. Τα μάτια σου να αστράφτουν και να διψάς για επιτυχία και αξίωση σαν τον λύκο. Με σκληρή δουλειά, πίστη και αξιοπρέπεια μόνο ένας δρόμος υπάρχει. Της επιτυχίας.

Περιμένω τα μηνύματά σου εδώ!

Μπορείς να με βρεις και στο φυσικό μου περιβάλλον και να με ακολουθήσεις στο Instagram στο Facebook και στο Twitter.

Καλή σου μέρα και καλά μυαλά! #ελπίζω-να-βοήθησα #imnotabitch #youwillthankmelater