Όλες οι «σκύλες» της ζωής μας...

Αυτή είναι η πιο σκληρή παρενόχληση. Είναι αθόρυβη, αόρατη και δεν μπορείς να την αποδείξεις. Μια γυναίκα που φθονεί και ζηλεύει μια άλλη γυναίκα μπορεί να μετατρέψει τον επαγγελματικό χώρο σε κολαστήριο. Μπορεί να γίνει ο πιο σκληρός και αδίστακτος αντίπαλος που υπάρχει. Μπροστά στον θυμό, την ανταγωνιστική διάθεση και την εκδικητικότητα μιας γυναίκας, η παρενόχληση ενός άνδρα είναι... παιχνιδάκι.

Και μιας που το έφερε η κουβέντα, να σας πω και αυτό: Είμαι από τις τυχερές που δεν παρενοχλήθηκε ποτέ από άνδρα σε εργασιακό περιβάλλον. Αντιθέτως, όλοι οι άνδρες με τους οποίους έχω συνεργαστεί μέχρι σήμερα, με σεβάστηκαν, με ενθάρρυναν, μου φέρθηκαν όμορφα χωρίς υστερόβουλες σκέψεις και πράξεις.

Πάντα υπήρχαν ξεκάθαρα όρια στις σχέσεις μου με τους άνδρες. Εντός και εκτός δουλειάς. Εκπαιδεύτηκα από μικρή να είμαι σχεδόν απροσπέλαστη. Όμως ήμουν και τυχερή. Γιατί υπάρχουν πολλά νέα κορίτσια με ήθος που δυστυχώς δε μπορούν να αποφύγουν την παρενόχληση από θρασείς άνδρες που δεν έχουν όρια και συστολή, που δεν έχουν μάθει να σέβονται τη γυναίκα.

Ας μιλήσουμε όμως και για τις σκληρές και ανασφαλείς γυναίκες που βλέπουν και αναγνωρίζουν ως «κίνδυνο» κάποιες υφιστάμενές τους. Ευτυχώς αυτό δεν ισχύει για όλες... Υπάρχουν αξιοπρεπέστατα στελέχη, γυναίκες διευθύντριες που έχουν αναπτύξει στο έπακρον σημαντικά χαρίσματα όπως αυτό την γυναικείας αλληλεγγύης. Ξέρετε γιατί; Γιατί είναι έξυπνες. Γιατί ξέρουν ότι ο μόνος δρόμος προς την επιτυχία είναι η ηθική ακεραιότητα και η στοχοπροσήλωση στην ατομική και ομαδική εξέλιξη. Και όχι στο να αναλώνονται σε μικρότητες εις βάρος των πιο αδύναμων κρίκων του ίδιου φύλου.

Σας έχω ξαναπεί ότι είμαι ευτυχισμένη που δουλεύω με γυναίκες. Ακόμη κι αν είχα εκατό επιχειρήσεις, θα ήθελα όλες οι εργαζόμενες να είναι γυναίκες. Γιατί οι 8 στις 10 είναι δουλευταρούδες, παραγωγικές, απαιτητικές και άριστες στη δουλειά τους. Είναι σαν τις εργάτριες στο μελίσσι. Οι γυναίκες όταν συνασπίζονται για καλό, κάνουν θαύματα. Είναι γροθιά, δύναμη. Τρεις πορωμένες γυναίκες μπορούν να κάνουν τη δουλειά που θα έπρεπε να έχεις δέκα άντρες για να στην κάνουν σωστά και αποτελεσματικά. Συγνώμη αν σας το χαλάω φιλαράκια μου, αλλά το ίδιο θα πίστευα αν ήμουν άνδρας. Δεν είναι κακό να μας το αναγνωρίζετε πού και πού!

Άλλο όμως είναι το θέμα μας. Η λεκτική και κυρίως η ψυχική βία που μπορεί να υποστεί ένα νέο κορίτσι στον επαγγελματικό του χώρο. Γιατί οι μεγαλύτερες πληγές δημιουργούνται σε νέα κορίτσια που ξεκινούν κάνοντας όνειρα για μια λαμπρή καριέρα, για μια μεγάλη σταδιοδρομία, αλλά στο ξεκίνημά τους πέφτουν σε κακά χέρια. Στα χέρια μιας κακιάς διευθύντριας που έχει τη δύναμη και την εξουσία να της καταστρέψει τα όνειρα, να την καταρρακώσει και να την εκμηδενίσει. Σου έχει τύχει ποτέ; Εμένα ναι.

Η διαφορά μου με άλλα κορίτσια που μπορεί να επιστρέφουν κάθε απόγευμα στο σπίτι τους κλαμένα και θλιμμένα, ήταν ότι βρήκα τη δύναμη να στείλω στο διάολο κάτι τέτοιες προϊστάμενες γιατί είχα αναλογιστεί την οικονομική μου κατάσταση πριν αποφασίσω να παραιτηθώ και μπορούσα να επιβιώσω το διάστημα που θα εμένα άνεργη. Το πάλεψα πολύ γιατί αγαπούσα τη δουλειά μου και δεν ήθελα να τη χάσω. Έμεινα πολλά βράδια άυπνη. Αφιέρωσα ατελείωτο χρόνο να σκέφτομαι «τι μπορώ να κάνω για να με συμπαθήσουν;». Ω Θεέ μου. Ήμουν τόσο άπειρη και πίστευα ότι εγώ έφταιγα για ό,τι συνέβαινε. Ότι η δική μου συμπεριφορά προκαλούσε τη δική τους κάκιστη αντίδραση, το απύθμενο μένος τους. Υπέμεινα προσβολές σε meetings, απίστευτη υποτίμηση γιατί δε με θεωρούσαν «δημοσιογράφο» αλλά «άνθρωπο της TV». Μου έκλεβαν συνεντεύξεις που είχα προτείνει εγώ. Μιλούσα με τους ανθρώπους που ήθελα να κλείσω για συνέντευξη και μου έλεγαν «μας έχουν πάρει ήδη από το Μέσο σας». Και ήταν «συνάδελφοί» μου...

Είναι μαγικός ο τρόπος με τον οποίο συσπειρώνονται οι κακοί άνθρωποι, όχι μόνο στον χώρο μας, στον χώρο του θεάματος και της δημόσιας προβολής. Αλλά σε κάθε είδους επιχείρηση. Λες και συνεννοούνται με τα μάτια. Λες και μυρίζουν την ανασφάλεια της απειρίας. Σαν τις ύαινες. Φρίκη. Η απόλυτη φρίκη. Να σου την πέφτουν προϊστάμενές σου για να σε ξεσκίσουν. Γιατί; Γιατί έτυχε να είσαι πιο νέα, πιο όμορφη, πιο αγαπητή, πιο έξυπνη, πιο πιο πιο... Άπειρα πιο. Ή ακόμη γιατί τόλμησες να μείνεις έγκυος και να πάρεις άδεια μητρότητας. Αυτή γιατί να λείπει τόσο καιρό και να είναι στο ευτυχιμσένο της σπίτι αγκαλιά με το μωρό της κι εγώ να είμαι στο γραφείο και να δουλέυω; Γιατί να μην έχω κι εγώ έναν καλό σύντροφο να με αγαπάει; Γιατί να μην έχω κι εγώ καλούς φίλους γύρω μου; Γιατί να μην έχω κι εγώ ζωή εκτός γραφείου;;; Το τελευταίο ερώτημα είναι μεγάλη μάστιγα...

Γι’ αυτό οι εκδότες, οι θεατρικοί παραγωγοί, τα μεγάλα στελέχη, οι μεγάλοι επιχειρηματίες, οι τηλεοπτικοί παραγωγοί, οι καναλάρχες, οι καλλιτεχνικοί Διευθυντές και όλοι όσοι είναι ιδιοκτήτες ή επικεφαλής θα πρέπει να κάνουν πολύ σοφές επιλογές ανθρώπων για τόσο καίριες θέσεις. Είναι τεράστια η ευθύνη που έχουν απέναντι στην κοινωνία. Και απέναντι στους νέους ανθρώπους που δεν έχουν την πυγμή, το σθένος και την εμπειρία να αντικρούσουν τη βία που υφίστανται γιατί απλώς φοβούνται...

Η τραυματική μου εμπειρία δουλεύοντας με κακόβουλες γυναίκες που ήθελαν να μου κάνουν τη ζωή δύσκολη σε νεαρή ηλικία, με έκανε πιο δυνατή και ανθεκτική. Μου θύμισε την αξία μου και με πείσμωσε. Χάρη στην πίεση που έχω υποστεί, ανέπτυξα απίστευτους αμυντικούς μηχανισμούς. Έμαθα να ελίσσομαι, να διεκδικώ, να μιλάω, να μην αποδέχομαι τα πάντα. Να έχω φωνή. Να μην ανέχομαι την αδικία. Χάρη σε αυτές τις «σκύλες» που πέρασαν από τη ζωή μου, έγινα καλύτερος άνθρωπος. Γίνομαι ασπίδα για κάθε άνθρωπο που βάλλεται αναίτια από συναδέλφους του. Γίνομαι ασπίδα για όλους όσοι υφίστανται λεκτική και ψυχική βία. Και εύχομαι το δικό μου παράδειγμα να ακολουθήσουν κι άλλοι άνθρωποι... Εύχομαι οι δικές μου εμπειρίες να γίνουν μάθημα για τις κόρες μου. Για όλα τα νεαρά κορίτσια που ξεκινούν να ονειρεύονται...

Καλή σας μέρα!

Περιμένω τα μηνύματά σας στο Instagram!