Συγνώμη, μήπως έχετε λίγο αλάτι;

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι δε φοράμε όλοι τα ίδια παπούτσια. Ή δε φοράμε όλοι το ίδιο μέγεθος… Κι αυτό ίσως να μας δυσκολεύει κάποιες φορές.

Γιατί όλοι με κάποιον τρόπο προσαρμοζόμαστε στις καταστάσεις. Είτε γιατί δε μπορούμε, είτε γιατί δεν ξέρουμε πώς να επιβιώσουμε αλλιώς.

Πριν λίγες μέρες διάβασα κάτι που με συγκίνησε. Κάτι απλό αλλά πολύ βαθύ και ουσιαστικό.

«Άκουσα τη μαμά μου να ζητάει λίγο αλάτι από τους γείτονες. Είχαμε αλάτι στο σπίτι οπότε παραξενεύτηκα που ζήτησε και τη ρώτησα. Μαμά γιατί ζήτησες αλάτι από τους γείτονές μας αφού έχουμε; Και μου απάντησε: Είναι πολύ φτωχοί και δεν έχουν χρήματα για βασικά αγαθά και κάποιες φορές μου ζητούν να τους δανείσω πράγματα που χρειάζονται. Γι’ αυτό κι εγώ τους ζήτησα κάτι πολύ μικρό που δε θα το στερούνταν ώστε να νιώθουν ότι κι εμείς τους χρειαζόμαστε. Έτσι θα είναι πολύ πιο εύκολο για εκείνους να μας ζητούν κάτι που έχουν ανάγκη όταν το χρειάζονται χωρίς να ντρέπονται!».

Μέσα σε μια μικρή ιστοριούλα, τόσο μεγάλα μαθήματα ζωής!

Αυτό λέγεται ενσυναίσθηση. Να μπορείς να συναισθανθείς αυτό που νιώθει ο δίπλα σου. Να ξέρεις ότι θα μπορούσες εσύ να είσαι στη θέση του. Κι αν ήσουν; Τι θα γινόταν; Δε θα χρειαζόσουν βοήθεια από κάποιον; Ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ζωή. Προσπάθησε να γίνεις για λίγο κάποιος άλλος. Να δεις τη ζωή με άλλα μάτια κι ας μη χρειαστεί ποτέ να τη ζήσεις. Θα πάρεις ένα μάθημα που θα σε κάνει «μεγαλύτερο».

Μια φορά η μεγάλη μου κόρη με είδε να δίνω χρήματα σε έναν κύριο στο φανάρι που προσπαθούσε να καθαρίσει τζάμια αυτοκινήτων. «Μαμά γιατί του δίνεις χρήματα; Αφού κάποιος κακός θα του τα πάρει μετά! Κάποιοι λένε ψέματα. Κάποιους τους εκμεταλλεύονται! Εσύ βοηθάς να τους εκμεταλλεύονται δίνοντας χρήματα!».

Δεν απάντησα αμέσως. Ήθελα να σκεφτώ προσεκτικά την απάντηση που θα της έδινα γιατί εν μέρει είχε δίκιο. Δυστυχώς υπάρχουν πολλά κυκλώματα επιτήδειων που εκμεταλλεύονται την ανάγκη μεταναστών για επιβίωση που έρχονται στην Ελλάδα και δεν ξέρουν πώς θα επιβιώσουν.

«Αγάπη μου, κανείς που δεν έχει πραγματική ανάγκη για επιβίωση, δεν βγαίνει στον δρόμο να ζητιανέψει. Δε με νοιάζει πού και πώς θα καταλήξουν αυτά τα λιγοστά χρήματα. Με νοιάζει πώς εγώ έκανα αυτό που θα ήθελα να μου κάνουν αν βρισκόμουν απροστάτευτη και μετέωρη σε έναν δρόμο μιας ξένης χώρας παρακαλώντας για λίγα ψιλά. Αυτά τα ψιλά μπορεί να είναι το μεσημεριανό του γεύμα ή το γάλα για τα παιδιά του. Παίρνω το ρίσκο λοιπόν. Και ξέρεις κάτι; Το βράδυ θα κοιμηθώ πιο ήσυχη και πιο ήρεμη. Γιατί εγώ θα έχω κάνει αυτό που έπρεπε να κάνω. Τους κακούς ας τους πιάσει η αστυνομία. Δεν είναι δική μου δουλειά!».

Με κοίταξε απορημένη. Μόλις κατάλαβε ότι δεν είναι όλα άσπρα και μαύρα στη ζωή. Κάποιες φορές μπορεί να είναι γκρι ή ασπρόμαυρα, ή ακόμα και γαλάζια. Εξαρτάται από το πώς εμείς βλέπουμε τα πράγματα ή πώς θα θέλαμε να τα βλέπουμε.

Αν χρειαστεί ποτέ να ζητήσετε αλάτι ή ζάχαρη να το κάνετε χωρίς δεύτερη σκέψη! Είναι υπέροχο και μεγαλειώδες!

Καλή σας μέρα!

Περιμένω τα μηνύματα σας στο Instagram!