Κάποια Παιδάκια

Σήμερα θα σε ξαφνιάσω. Δε θα διαβάσεις κάποιο δικό μου κείμενο στο blog μου. Θα ήθελα πολύ όμως να αφιερώσεις λίγο χρόνο σε αυτόν τον άνθρωπο που αποφάσισε να μοιραστεί την ιστορία της ζωής του για πρώτη φορά. Είναι ένας ανήσυχος καλλιτέχνης που διαγράφει τη δική του πορεία στη φωτογραφία, είναι ένας υπέροχος άνθρωπος με μια πολύ ιδιαίτερη ματιά, που κατάφερε να ξεχωρίσει ακόμη κι αν -όπως μπορεί να νόμιζαν κάποιοι- οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος του. Ποιος είπε ότι ένας άνθρωπος στο φάσμα του Αsperger δε μπορεί να τα καταφέρει; Αν ξέρεις έστω και έναν, σε παρακαλώ προώθησέ του αυτό το κείμενο! Φίλε μου σ’ ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη!
Ps: I love you

Γεια σου,

Υπάρχει ένα τραγούδι εκεί έξω που δεν μιλάει για έρωτες εκπληρωμένους και μη, που δεν μιλάει για κοινωνικές ανισότητες, δεν μιλάει καν για την κατάσταση που ζούμε, όμως μιλάει για παιδιά με ιδιαίτερες προσωπικότητες που με έναν τρόπο θέλεις να τα αγαπήσεις, χωρίς να τα ξέρεις. Το τραγούδι ξεκινάει κάπως έτσι και μαζί του ιστορία μου:

Κάποια παιδάκια είναι υπερκινητικά Κάποια είν’ απρόσεκτα και παρορμητικά Τα γράμματα μπερδεύουν και τις συλλαβές Κι αφήνουνε στη μέση τις κατασκευές

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν ένα παιδί δύσκολο. Στο Δημοτικό μπήκα έχοντας έναν φίλο από το νήπιο, τον Γιωργάκη. Ο Γιωργάκης άρχισε να κάνει περισσότερη παρέα με άλλα παιδάκια και εγώ από πολύ μικρός μπήκα στη διαδικασία να «ψάξω φίλους». Δεν ήμουν ιδιαίτερα δημοφιλής ανάμεσα στους συμμαθητές μου, αφενός γιατί η μητέρα μου ήταν δασκάλα στο ίδιο σχολείο και αντιμετώπιζα δυσπιστία εξαιτίας αυτού και αφετέρου γιατί ως παιδί είχα την τάση να μην κρατάω ποτέ το στόμα μου κλειστό αντιδρώντας σε οτιδήποτε δε μου άρεσε (και ήταν πολλά). Έτρωγα bullying από την Α δημοτικού από τους «νταήδες» του σχολείου για τα δόντια μου (με φώναζαν συμπληγάδα), για τα γυαλιά μου, δεχόμουν τηλεφωνήματα- φάρσες για κάθε τι που μπορείς να σκεφτείς και όσο αντιδρούσα τόσο συνέχιζαν.

Δεν μου άρεσαν τα ομαδικά αθλήματα αν και έπαιζα ποδόσφαιρο. Μου άρεσαν τα ατομικά αθλήματα όπως το ποδήλατο και το κολύμπι ενώ μου άρεσε να περνάω χρόνο παίζοντας μόνος μου. Τα παιχνίδια μου δεν τα μοιραζόμουν εύκολα με άλλα παιδιά. Με τον καιρό συνήθισα τα παιδιά των φίλων των γονιών μου που πηγαίναμε ταξίδια και μέναμε σε μεγάλα σπίτια όλοι μαζί για τις διακοπές μας. Έτσι τα παιδιά αυτά και οι γονείς μας λειτούργησαν ως πλατφόρμα κοινωνικοποίησης. «Τι δε θέλεις περισσότερο;

Να μοιραστείς το ίδιο δωμάτιο με τον Γιαννάκη; Τέλεια θα μοιραστείς το δωμάτιο με τον Γιαννάκη και θα παίζει όποτε θέλει στο playstation σου». Τότε δεν το καταλάβαινα, αλλά σήμερα είμαι ευγνώμων γι’ αυτή την κοινωνικοποίηση με το στανιό όπως επίσης και για τα ταξίδια που άλλα παιδιά δε θα κάνουν ποτέ στη ζωή τους.

Θα έλεγα ότι ήμουν ένας καλός μαθητής αλλά επιπόλαιος αφού ενώ ήξερα πράγματα, τα έκανα λάθος από βιασύνη… Δεν υπήρξα ποτέ ο καλύτερος ωστόσο ήμουν ανάμεσα στους καλύτερους της τάξης μέχρι το γυμνάσιο και κατά γενική παραδοχή αρκετά ευφυής μαθητής με πολλές εγκυκλοπαιδικές γνώσεις χάρη στην εκπαιδευτικό μητέρα μου. Επειδή βαριόμουν εύκολα είχα και συνεχίζω να έχω τον φόβο ότι βαριούνται οι άλλοι μαζί μου οπότε διάβαζα πολλά πράγματα εκτός σχολείου για τις επιστήμες και τον άνθρωπο. Έψαχνα και ψάχνω συνεχώς. Ήξερα πολλά πράγματα και δεν περίμενα να πάρω τον λόγο για να μιλήσω σηκώνοντας απλά το χεράκι μου και αυτό ήταν ενοχλητικό για όλους τους άλλους… Κανένας σχεδόν καθηγητής δεν μπήκε στη διαδικασία να με βοηθήσει να αποκτήσω όρια σε αυτό, να αναλύσει τη συμπεριφορά μου και να μου δείξει τον δρόμο. Είχα απλά την ταμπέλα του «Καλού μαθητή, καλού παιδιού αλλά….» (δικό σας). Πέρα από αυτό είχα πολύ έντονη διάσπαση προσοχής. Για να διαβάσω μια σελίδα χρειαζόμουν 2 ώρες όταν το μέσο παιδί ήθελε 30 λεπτά οπότε διάβαζα με χρονοδιακόπτη.

Τα προβλήματα κοινωνικοποίησης υπήρχαν πάντα στη ζωή μου και οι γονείς μου προβληματίζονταν έντονα ζητώντας μου επίμονα να με πάνε σε παιδοψυχολόγο αλλά αρνιόμουν. Το διαχειρίστηκα μόνος μου. Ήξερα ότι δε θα έχω «κολλητό» και είχα καταλάβει από νωρίς ότι υπήρχαν άνθρωποι που έρχονταν στη ζωή μου για μικρά χρονικά διαστήματα, με βοηθούσαν, μετά χάνονταν και μετά έβρισκα άλλους. Αντίστοιχα δεν είχα σημαντικές επιτυχίες στον ερωτικό τομέα αν και κατέβαλα πολύ σημαντικές προσπάθειες σε αυτό. Δεν ήμουν «ελκυστικός» και δε μπορούσα να το νιώσω.

Ανακάλυψα από 6 ετών την κλίση μου στους Η/Υ και από 10 ετών έλυνα τεχνικά προβλήματα σε πολλούς συμμαθητές και καθηγητές. Αυτό με βοήθησε σημαντικά στην κοινωνικοποίηση. Βρήκα παιδιά που πηγαίναμε σε internet cafe μαζί και παίζαμε online και περνούσαμε καλά. Μπορεί τα ΜΜΕ να δαιμονοποιούν το gaming, εμένα όμως με βοήθησε και με βοηθάει αρκετά ακόμα και σήμερα. Το MSN βοήθησε πολλούς ανθρώπους σαν εμένα με τα επικοινωνιακά προβλήματα. Εκεί μου μιλούσαν όλοι. Ήταν cool να μιλάς στο internet και σε αυτό ήμουν ο καλύτερος αφού είχα δικό μου pc απο νωρίς…

Στο λύκειο τα παιδιά ήταν αρκετά πιο ώριμα και μαζί τους και εγώ. Σε αυτά τα 3 χρόνια που δε με ενδιέφεραν πλέον οι βαθμοί και οι αριστείες άρχισα να παρατηρώ περισσότερο τους ανθρώπους. Καταλάβαινα ποια παιδιά ήταν καλά, ποια περνάνε δύσκολα στο σπίτι τους, ποια ζούσαν σε προβληματικές οικογένειες. Προσπαθούσα με τον τρόπο μου να βοηθάω τα παιδιά που είχαν πρόβλημα στο σπίτι τους λαμβάνοντας συμβουλές από έναν καθηγητή που λειτούργησε ως μέντοράς μου σε όλο το λύκειο. Ο καθηγητής αυτός μάλιστα θεωρούσε ότι ήμουν πολύ σπουδαίος και αφιέρωνε χρόνο να συζητάμε για θέματα που δεν συζητάμε εύκολα με 17ρηδες. Ωραίο το small talk με συμμαθητές αλλά η ουσιαστική κουβέντα ήταν άλλο πράγμα. Είχα μάθει τι είναι το καλό κάρμα και άρχισα να το υιοθετώ.

Στο σχολικό περιβάλλον είχα μια αμυντική στάση γιατί τα παιδιά αν και ωριμότερα απ’ όσο στο γυμνάσιο, παρέμεναν σκληρά και έπρεπε να μπορώ να τα αντιμετωπίζω χωρίς να με πληγώνουν. Τα άσχημα περιστατικά στο λύκειο δεν ήταν απλό bullying. Υπήρξε περίπτωση παιδιού που με παρενοχλούσε χυδαία. Γίνονταν πάρτι γενεθλίων κι εγώ δε λάμβανα πρόσκληση σχεδόν ποτέ…

Μη σκεφτείς «Αχ τον καημένο!». Όταν εκπέμπεις ανασφάλεια και νευρικότητα είναι λογικό να μη θέλουν να σε κάνουν παρέα τα άλλα παιδιά που είναι ενδεχομένως πιο ισορροπημένα ψυχικά, αλλά αυτό το συνειδητοποίησα πολλά χρόνια αργότερα. Μέχρι τότε απλά ενοχοποιούσα τα άλλα παιδιά και γενικά έκανα βλακείες για τις οποίες δεν έπαιρνα μετά την ευθύνη. Το Λύκειο δεν ήταν μόνο καλό σχολείο για τη μαθησιακή και γνωσιακή μου εξέλιξη, αλλά κυρίως για την ευθυνοφοβία μου.

Όλα αυτά που δε σας περιγράφω στην ολότητά τους και στον βαθμό που συνέβαιναν, με επηρέασαν βαθύτατα. Πολλές φορές αμφισβήτησα τον εαυτό μου. Υπήρχαν μέρες που δεν ήθελα να πάω σχολείο. Είναι ένα πολύ κακό συναίσθημα που έχουν νιώσει άπειρα παιδιά δυστυχώς αλλά μόνο όταν ξέρεις το κακό εκτιμάς το καλό.

Στη Γ Λυκείου μου φάνηκαν όλα βουνό. Δυσκολεύτηκα άπειρα να τη διαχειριστώ ψυχολογικά. Πίεση από παντού, γονείς και καθηγητές, συμμαθητές, μια ύλη βουνό που αδυνατούσα λόγω μαθησιακών δυσκολιών να χωνέψω. «Έσπασα» και έπρεπε να βρω λύση άμεσα οπότε αγόρασα ποδήλατο και κάθε ΣΚ έβγαινα και έκανα για ώρες ποδηλατάδες.

Το ποδήλατο με βοήθησε αρκετά. Αισθάνθηκα ελεύθερος. Έγραψα πολύ καλά στις Πανελλήνιες και προς έκπληξη όλων πέρασα εκεί που ήθελα εξαρχής και μάλιστα εκτός Αθηνών.. Ταυτόχρονα πολλοί απο τους «νταήδες» δεν πήγαν καλά και τους είδα να κλαίνε για πρώτη φορά. Την επόμενη μέρα τους ξέχασα όλους σχεδόν και πήγα στην πόλη που πέρασα για να βρω σπίτι και έτσι ξεκίνησε μια νέα αρχή με τις σπουδές μου εκεί. Μιλώντας χρόνια αργότερα με την μητέρα μου μού είπε ότι ήταν σίγουρη πως είχα περάσει κατάθλιψη εκείνη τη χρονιά και ότι δε μπορούσε να κάνει κάτι γιατί αρνιόμουν πεισματικά να πάω σε ψυχολόγο.

Βαθιά μέσα μου είμαι ευγνώμων που δεν πήγα και αναγκάστηκα να υπομείνω όλη αυτή την ψυχοφθόρα κατάσταση μόνος μου όσο και αν ακούγεται παράξενο αφού μέσα από αυτή έγινα πιο δυνατός. Ακόμα και σήμερα, πολλά χρόνια μετά, πιστεύω ότι όσο πιο κατάματα αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες της ζωής τόσο καλύτερος γίνεσαι. Βέβαια προϋπόθεση είναι να μπορείς να το διαχειριστείς γιατί πολλά παιδιά δεν μπορούν. Εκεί παίζει ρόλο η οικογένεια και εγώ ήμουν τυχερός γιατί μεγάλωσα με δυο υγιείς γονείς που μου χάρισαν όμορφα παιδικά χρόνια γεμάτα αγάπη και ταξίδια.

Στην πόλη που σπούδασα, έκανα νέα αρχή από το μηδέν. Απέκτησα φίλους με τους οποίους δεθήκαμε κατευθείαν και πηγαίναμε παντού μαζί και περνούσαμε καλά. Στο τέλος του 1ου έτους είχα δικτυωθεί πλήρως. Με ήξεραν όλοι για τους καλύτερους λόγους και έκανα πάρτι γενεθλίων με 50 άτομα. Ασχολήθηκα με παραταξιακά και βοήθησα πολλούς συμφοιτητές μου από το πόστο μου. Κερδίσαμε εκλογές με εμένα σε ηγετικό ρόλο, πράγμα πρωτόγνωρο για μένα μαζί με την ευρεία αποδοχή που είχα. Το χαμόγελο και τα συναισθήματα που λαμβάνεις όταν βοηθάς ανθρώπους δεν συγκρίνεται με κανένα συναίσθημα στον κόσμο.

Έφτασα μάλιστα να είμαι Πρόεδρος του Φοιτητικού συλλόγου και δε σταμάτησα εκεί αφού παράλληλα ηγούμουν εθελοντικών προγραμμάτων έρευνας και ανάπτυξης σε συνεργασία με καθηγητές. Ταξίδεψα σε πανεπιστήμια στην Ελλάδα για να γνωρίσω ενδιαφέροντες ανθρώπους, διοργάνωνα peer2peer διαλέξεις και βοηθούσα τα πιο ντροπαλά παιδιά να προετοιμάσουν ομιλίες για θέματα που ήξεραν καλά. Τελείωσα τη σχολή στην ώρα μου κάνοντας στο τέλος μια πτυχιακή για την οποία χρειάστηκα ενάμιση χρόνο έρευνας.

Όλα όσα πήγαν στραβά στο σχολείο, πήγαν καλά στο Πανεπιστήμιο και αποφοιτώντας από τη σχολή αποφάσισα ότι θα ήθελα να γίνω φωτογράφος γιατί ήταν κάτι πιο δημιουργικό από αυτό που σπούδασα χωρίς ωστόσο να παρατήσω εντελώς το αντικείμενο.Στη δουλειά αυτή μη φανταστείτε ότι τα πράγματα είναι ρόδινα. Είναι ένα πολύ ανταγωνιστικό και δύσκολο επάγγελμα που όμως κάνω με την ψυχή μου. Μέσα στο lockdown είχα την ευκαιρία να συνεργαστώ με έναν σταθμό εθνικής Εμβέλειας και να φωτογραφίσω τις σειρές τους και τα ψυχαγωγικά προγράμματά τους. Ο ενθουσιασμός αυτός ωστόσο με οδήγησε να ξεπεράσω για άλλη μια φορά τα όρια. «Καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό σου. Ήμουν κι εγώ έτσι στην αρχή. Πρέπει όμως να καταλάβεις ότι ως επαγγελματίας δεν πρέπει να ξεπερνάς ορισμένα όρια που εσύ εν προκειμενω έχεις ξεπεράσει αρκετές φορές. Εγώ σε καταλαβαίνω, κάποιοι άλλοι δε θα σε καταλάβουν, στο λέω με αγάπη». Από εκείνη την κουβέντα αποφάσισα να πάω σε ψυχολόγο.

Στα πρώτα ραντεβού μου είπε «Θεωρώ ότι αυτό που έχεις δεν είναι ΔΕΠΥ. Δεν είσαι επίσης αυτιστικός. Είσαι στο φάσμα του Asperger. Είσαι πλήρως λειτουργικός, δεν έχεις ιδιαίτερες μαθησιακές δυσκολίες αλλά περισσότερο μαθησιακά προβλήματα όπως η διάσπαση προσοχής και η υπερκινητικότητα που είναι κοινά στοιχεία με τη ΔΕΠΥ. Πιστεύω ότι έχεις πολύ υψηλή νοημοσύνη αλλά έχεις ελλείψεις στον κοινωνικό τομέα, στην κοινωνική νοημοσύνη». Ξέρεις, οι άνθρωποι με Asperger μεταξύ άλλων -και μιλώντας πλέον και για εμένα προσωπικά- αδυνατούν να καταλάβουν γιατί κάποια πράγματα δεν είναι κοινωνικώς αποδεκτά, δυσκολεύονται να κατανοήσουν τις κοινωνικές νόρμες. Είναι άνθρωποι που δεν έχουν ιδιαίτερα επικοινωνιακά χαρίσματα. Αδυνατούν να κάνουν κουβέντα έχοντας οπτική επαφή με τους άλλους, είναι ιδιαίτερα προσκολλημένοι σε ρουτίνες και είναι πιο ευαίσθητοι σε εξωτερικά ερεθίσματα. Για παράδειγμα νιώθουν πολύ πιο έντονα το αίσθημα της απόρριψης αλλά και της αποδοχής και ζουν τα συναισθήματά τους πολύ πιο ακραία από άλλους ανθρώπους. Ο παρορμητισμός και η επιπολαιότητα που ανέφερα πιο πάνω είναι επίσης γνώριμα στοιχεία των ανθρώπων που πάσχουν από αυτό το σύνδρομο.

Η πρώτη συμβουλή που μου έδωσε η ψυχολόγος μου ήταν να έχω χρόνο για εμένα και να κάνω κάποιες πολύ συγκεκριμένες ρουτίνες, κάτι που εγώ έκανα έτσι κι αλλιώς. Μέσα από τις εβδομαδιαίες συνεδρίες που κάναμε μου ζήτησε να παρατηρώ τον εαυτό μου. Αγόρασα βιβλία ψυχολογίας και ξεκίνησα να χτίζω έναν άνθρωπο και έναν επαγγελματία που θα διαχειρίζεται καλύτερα τα συναισθήματά του και τους ανθρώπους γύρω του. Πέρασα πολύ χρόνο στον καθρέφτη και ακόμα περισσότερο περπατώντας και μιλώντας μόνος μου βράδια ατελείωτα. Έβαλα στόχους, πήρα αποφάσεις για ανθρώπους και συνεργάτες που με πόνεσαν, απέβαλα τοξικά στοιχεία και κάθε αδυναμία μου (με τη βοήθεια της ψυχολόγου) είτε την έκρυψα, είτε την εξάλλειψα όσο μπορούσα. Έβαλα στον εαυτό μου tasks ώστε να έχω γεμάτες μέρες και να μην έχω χρόνο να σκέφτομαι υπερβολικά (overthinking). Έτσι, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι βαριέμαι εύκολα ανέπτυξα έναν πολύπλευρο χαρακτήρα που ναι μεν είναι ειδικευμένος σε κάτι αλλά ταυτόχρονα έχει γνώσεις σε πολλά πεδία. Πλέον είμαι σε θέση να καταλάβω πολύ γρήγορα τι ανθρώπους έχω να αντιμετωπίσω και προσαρμόζομαι. Βρίσκω κοινά σημεία ενδιαφέροντος και χτίζω κουβέντες και σχέσεις από το πουθενά ακριβώς επειδή έχω πολύ διευρυμένα ενδιαφέροντα. Έχω βάλει στο πρόγραμμά μου μια φορά το μήνα να φεύγω ας πούμε από την Αθήνα για να μπορώ να αλλάζω παραστάσεις και να είμαι λειτουργικός στη δουλειά μου.

Δεν έχω καταφέρει ακόμα να καταπολεμήσω όλους τους «δράκους» και ίσως να μη συμβεί και ποτέ αλλά προσπαθώ και επιμένω και ο επιμένων νικά ή -όπως συνηθίζω να λέω- ξενερώνει τελικά.

Όλα όμως κάποτε θα ξαναπροσπαθήσουν Να βρούνε κάποιον που θ’ ακούσει όταν μιλήσουν Να βρούνε κάποιον μ’ ένα σώμα σαν ανάμνηση Να βγάλουν έξω το κεφάλι από τη βάφτιση Κάποια μπορεί ποτέ να μην κοιτάξουν πάνω Κάποια θα μείνουν μαύρα πλήκτρα σ’ ένα πιάνο Μα κάποια λίγα πίσω απ’ τη ρωγμή του κάλλους Θα δούνε μέσα τους κι εκεί θα βρουν τους άλλους

Κάποιο παιδάκι από αυτά λοιπόν βρέθηκε στο Παγκράτι, κοίταξε έναν «καθρέφτη» άκουσε «μόνο ψέματα» στο Άλσος Παγκρατίου από τον Φοίβο Δεληβοριά, μυήθηκε «στον κόσμο» της Νεφέλης Φασούλη, και ένα ήρεμο καλοκαιρινό βράδυ στο Καλλιμάρμαρο ατενίζοντας την Ακρόπολη που δεσπόζει εκεί ψηλά, αποφάσισε να σας πει τη δική του ιστορία με έναν τρόπο που μόνο αυτός ξέρει. Και αν κάποιος ρωτήσει «Γιατι;» η απάντηση είναι απλή: Για να μπορέσουν και άλλα παιδάκια «να βρούνε κάποιον που θ’ ακούσει όταν μιλήσουν» όποτε και αν το αποφασίσουν.

Περιμένω τα μηνύματα σας στο instagram! Καλή σας μέρα