Στο σπίτι που μεγάλωσα

Ανανεώθηκε: 11 Ιουλίου 2023

Στο σπίτι που μεγάλωσα ανοίγουν την πόρτα οι γονείς μου πάντα χαμογελαστοί.

Είναι που χαίρονται που με βλέπουν γιατί μένω μακριά και η καθημερινότητα δε μου επιτρέπει συχνά τέτοιες συναντήσεις. Οπότε οι στιγμές που βρίσκομαι στο πατρικό μου είναι πολύτιμες και μοιάζουν με μικρές διακοπές.

Εδώ τα παιδιά μου αγαπιούνται δυνατά αφού οι γονείς μου τα φροντίζουν όπως φρόντιζαν εμένα. Με την ίδια αγάπη και τις ίδιες αρχές.

Η μαμά μου μαγειρεύει τα αγαπημένα μου φαγητά (σήμερα ετοίμασε γίγαντες με ρύζι και τονομακαρονάδα) και εγώ σχεδόν δε σηκώνομαι από τον καναπέ αφού όλα είναι έτοιμα πριν καν τα ζητήσω!

Στο πατρικό μου αισθάνομαι πάλι παιδί. Σα να μην έχω καμία ευθύνη για τίποτα, αφού οι γονείς μου φροντίζουν για όλα.

Εδώ τα απογεύματα τρώμε παγωτό Σικάγο με εκμέκ από τη Χαρά στα Πατήσια.

Στο σαλόνι και την τραπεζαρία υπάρχουν φωτογραφίες μου παντού (που ούτε θυμόμουν ότι υπάρχουν). Αυτά συμβαίνουν όταν είσαι μοναχοπαίδι…

Στο πατρικό μου, το μονό μου εφηβικό κρεβάτι πάντα με περιμένει στρωμένο με σεντόνια που μυρίζουν λεβάντα.

Εδώ λέμε μόνο αλήθειες κι ας πονάνε κάποιες φορές. Όμως ξέρουμε ότι τις λέμε με αγάπη για να λύνουμε τα προβλήματα μας και να γινόμαστε καλύτεροι.

Και οι αγκαλιές είναι δυνατές και αληθινές!

Σε αυτό το μικρό σπιτάκι στη Λαμπρινή έζησα τα πιο ανέμελα χρόνια μου! Πόσο τυχερή είμαι που μεγάλωσα μέσα σε τόση αγάπη! Μακάρι αυτό να συνέβαινε σε όλα τα παιδιά…

Να έχετε μια όμορφη μέρα!