«Η σιωπή είναι χρυσός», γράφει η Δέσποινα Καμπούρη

Από μικρό παιδί θυμάμαι τους γονείς μου να με συμβουλεύουν να προσέχω τις «φίλες» μου και να κρατάω το στόμα μου κλειστό όταν δεν έχω τι να πω…

Σοφές συμβουλές και οι δύο! Δυστυχώς βέβαια, η νεανική αφέλεια με έκανε να τις παραβώ σε στιγμές αδυναμίας, όμως όσο κι αν πληγώθηκα, σήμερα νιώθω τυχερή που έμαθα. Είναι αυτό που λένε οι μεγάλοι… «αν δεν πάθεις, δε θα μάθεις». Ας πούμε ότι τουλάχιστον οι δικές μου «απώλειες» ήταν μικρότερες από άλλες συνομήλικές μου που… «δεν έβαλαν μυαλό».

Έτσι λοιπόν, από πιτσιρίκα έμαθα να κρατάω μυστικά και να σέβομαι την εμπιστοσύνη που μου δείχνουν οι φίλοι μου όταν μου εκμυστηρεύονται κάτι που δε θέλουν να το μάθει κανείς, αλλά και να… «προσέχω τις φίλες μου».

Φοβερό πράγμα η εχεμύθεια. Είναι ένα από τα πιο σημαντικά προσόντα του ανθρώπου. Δυστυχώς είναι λίγοι οι άνθρωποι που δε θα προδώσουν ποτέ το μυστικό σου ό,τι κι αν γίνει, γιατί πολύ απλά ξέρουν να κρατούν τον λόγο τους. Άνθρωποι που μπορείς να στηριχτείς επάνω τους, που μπορούν να γίνουν φίλοι για μια ζωή.

Από την άλλη, η σιωπή είναι χρυσός. Αν δεν έχεις κάτι να πεις, αν δεν γνωρίζεις κάποια πράγματα, καλύτερα είναι να ρωτήσεις για να μάθεις ή απλώς να σιωπήσεις. Κανένας δεν έχασε από κάτι που δεν είπε τη στιγμή που δεν ήταν σίγουρος γι’ αυτό. Αντιθέτως έχασαν και χάνουν καθημερινά όσοι προσπαθούν να αποδείξουν ότι τα γνωρίζουν όλα, όλοι οι «ειδήμονες», οι ξερόλες και οι παρλαπίπες…

Το να προτιμήσω να σιωπήσω, δε σημαίνει κακοπροαίρετε φίλε μου ότι δεν έχω άποψη ή ότι φοβάμαι να εκτεθώ. Σημαίνει ότι είμαι προνοητικός και προφυλάσσω τον εαυτό μου από τις κακοτοπιές…

Θυμάμαι κάποτε, κάποια τηλεκριτικός με είχε χαρακτηρίσει «γλυκανάλατη», γιατί λέει έχω μόνο μια καλή κουβέντα να πω για τα δημόσια πρόσωπα και δεν έχω υπάρξει καυστική σε τηλεπαράθυρα και συνεντεύξεις…

Προτιμώ λοιπόν να με παρουσιάζουν ως «γλυκανάλατη» επειδή έχω επιλέξει να μιλάω ΜΟΝΟ γι’ αυτούς που εκτιμώ πραγματικά, να εκθειάζω το έργο τους και το ταλέντο τους, να τους επιβραβεύω για την ποιότητά τους και να μην εκφέρω γνώμη δημοσίως (ακόμη κι αν έχω) για κάποιον που δεν εκτιμώ ή που αντιπαθώ, απλώς για να με χαρακτηρίσουν ως «καυστική», που τα λέει έξω από τα δόντια…

Πάντα πίστευα ότι είναι εξαιρετικά φθηνό, να επικαλείσαι τον «απύθμενο αυθορμητισμό σου», ή την «ειλικρίνειά σου που… σπάει κόκαλα», για να κράξεις έναν άνθρωπο δημοσίως και να τον προσβάλεις με διάφορα κοσμητικά επίθετα. Απέχει πολύ το «λέω τη γνώμη μου πολιτισμένα», από το «κράζω ασύστολα γιατί είμαι αληθινός»!

Είναι χυδαιότητα να χαρακτηρίζεις αρνητικά δημοσίως ανθρώπους που δεν γνωρίζεις προσωπικά, απλώς και μόνο επειδή πρέπει να είσαι «πικάντικος» και «τηλεοπτικός».

Υπάρχει και κάτι πιο σημαντικό από το «φαίνεσθε»… Το «είναι»!
Καλή σας ημέρα!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον!