«Τότε που ήμουν παιδί...»

Τις τελευταίες μέρες αποφάσισα να βάλω μια τάξη σε κούτες, κουτιά και κουτάκια που βρίσκονται σκόρπια σε αποθήκες και πατάρια.

Τακτοποιώντας και συμμαζεύοντας τα... ασυμμάζευτα, έπεσα πάνω σε ένα άλμπουμ, ξέρετε, από αυτα τα παλιά, τα μεγάλα με το σκληρό εξώφυλλο και τις μεμβράνες που συγκρατούν τις φωτογραφίες στα χαρτονένια φύλλα τους. Κάτι μου θύμιζε, αλλα δεν ήμουν σίγουρη...

Οι ταλαιπωρημένες απο τη φθορά του χρόνου φωτογραφίες, απεικόνιζαν εμένα στην παιδική μου ηλικία. Απο τότε που ήμουν μωρό μέχρι και το δημοτικό.

Μύριζαν ναφθαλίνη, αλλα στα μάτια μου έμοιαζαν με θησαυρό...

Είναι τόσο περίεργα τα συναισθήματα που μπορεί να σου προκαλέσει το παρελθόν. Είναι αυτό που μας ακολουθεί πάντα μέχρι το τέλος της ζωής μας. Ειναι αυτό που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό το μέλλον μας, που μας διαμορφώνει, που μας στιγματίζει για πάντα: Τα παιδικά μας χρόνια!

Παρατηρώ τις φωτογραφίες και ασυναίσθητα συγκρίνω τον εαυτό μου με την κόρη μου! Μακάρι το Λενιώ μου να ζήσει ανέμελα κι ευτυχισμένα χρόνια. Όπως κι εγώ που δε μου έλειψε τίποτα παρά τις αντιξοότητες. Που με είχε πλημμυρίσει η αγάπη της μαμάς και του μπαμπά...

Μα μοιάζουμε τόσο πολύ τελικά... Βλέπω εμένα μωρό και ειναι σα να βλέπω το μωρό μου. Εκπληκτική ομοιότητα... Μάτια, έκφραση... Απίστευτο το θαύμα της φύσης που συντελείται για 9 ολόκληρους μήνες!

Τότε ήμουν ξανθιά! Γελάω ασυναίσθητα... Να! Βλέπω και τις τόπλες φωτογραφίες στην Αφρική. Αυτός ο ανανάς με παίδεψε πολυ. Πολύ βαρύς ρε παιδί μου...

Βλέπω και την πόζα στο μπαλκόνι της θείας Σοφίας στον Περισσό, στην γειτονιά της γιαγιάς και του παππού!

Να και η ξαδέλφες μου! Η Εύη και η Νάκη! Ήμασταν αυτοκόλλητες! Μεγαλώσαμε σχεδόν μαζι!

Μια γλυκιά μελαγχολία, αυτό ειναι. Πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός τελικά...

Καλή σας ημέρα!

Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!

Μπορείτε να με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον!