«Εκεί που ξαναβρίσκω τον εαυτό μου…», γράφει η Δέσποινα Καμπούρη
Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους σε αυτή τη ζωή που έχει το δικό του ησυχαστήριο. Σε ένα μικρό χωριουδάκι, στην Πελοπόννησο, έχτισαν πριν από πολλά χρόνια οι γονείς μου το «μικρό σπίτι στο Λιβάδι»…
Από πιτσιρίκα θυμάμαι να πηγαίνουμε εκεί με τους γονείς μου σε γιορτές, διακοπές, σαββατοκύριακα. Η απόλυτη ηρεμία, η απόλυτη χαλάρωση που όταν ήμουν μικρή δεν εκτίμησα ποτέ όπως καταλαβαίνετε. Πιο πολύ σαν αγγαρεία μου φαινόταν το οικογενειακό ταξίδι στο χωριό, παρά σαν διασκέδαση.
Θυμάμαι τη μάνα μου να μου λέει «όταν μεγαλώσεις και κάνεις τη δική σου οικογένεια, θα εκτιμήσεις το σπίτι στο χωριό»…
Κι έτσι έγινε. Εκεί μπορώ πραγματικά να χαλαρώσω μακριά από το άγχος και την ένταση της πρωτεύουσας. Μπορώ να περπατήσω με την μικρή μου στο μικρό σχολείο του χωριού, εκεί ψηλά, λίγο πιο πάνω από το σπίτι μας και να αναπνεύσουμε καθαρό αέρα μέσα στα πεύκα. Πραγματικά δεν έχω δει πιο όμορφο σχολείο από αυτό!
Τώρα που μεγάλωσα λοιπόν, εκτίμησα το σπιτάκι μου στην εξοχή, εκεί όπου μπορεί να τρέξει ανέμελη η Ελενα στους πλακόστρωτους δρόμους και στη γραφική πλατεία του χωριού. Να παίξει με το χιόνι τον χειμώνα, να σκάψει το χώμα με τις τσουγκράνες και τα φτυάρια της , να παρατηρήσει τα μυρμήγκια που τρέχουν πανικόβλητα στους κορμούς των δέντρων, να χαϊδέψει αρνάκια, να δει από κοντά γαϊδουράκια και όχι μόνο στα παραμύθια…
Στο χωριουδάκι μας, τρώω χειροποίητη φέτα, τρώω αυγά από τις κότες της γειτόνισσάς μας και κόβω λεμόνια και λωτούς από τα δέντρα μας.
Κι όταν πέφτει αυτή η πυκνή ομίχλη, αρχίζει το ψιλόβροχο και σκοτεινιάζει ο ουρανός, τότε το χωριό είναι ακόμη πιο όμορφο!
Η μελαγχολία κορυφώνεται κάθε φορά τη στιγμή του αποχαιρετισμού. Η μάνα μου με κοιτάει στοργικά κλείνοντας τις καγκελόπορτες και μου εύχεται καλό ταξίδι, αφού με έχει φορτώσει με χίλια δύο καλά για το σπίτι μου. Ίσα που βλέπω την ουρά της Λούσι να χάνεται στη αυλή…
Ως την επόμενη φορά...
Περιμένω τα μηνύματά σας εδώ!
Μπορείτε να με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον!
