Theo Alexander : Από τη Μάνη στα κόκκινα χαλιά του Hollywood

Ο χαρακτήρας ενός άντρα είναι η μοίρα του

Ήταν το Σαββατοκύριακο του Αγίου Πνεύματος τον Ιούνιο του 2001 στην Θεσσαλονίκη που ήμουν καλεσμένη σε έναν παραδοσιακό γάμο οικογενειακών μας φίλων .

Στην Ροτόντα που καθόμουν δεν γνώριζα κανέναν εκτός από μια φίλη που είμασταν μαζί. Δίπλα μου έκατσε ένας νεαρός Bon Viveur έξω καρδιά , καλλιεργημένος αλλά παραλλήλα και με καυστικό χιούμορ γεμάτος ζωή. Η χαρά του πάρτι θα μπορούσες να πεις. Γίναμε μια παρέα με τους υπόλοιπους και κάποια στιγμή βρεθήκαμε στα μπουζούκια συνεχίζοντας τα Ελληνικά πατροπαράδοτα έθιμα.

Και κάπως έτσι γεννήθηκε μια φιλία που μετράει 21 χρόνια.



Ο νεαρός τότε Θωδωρής, Θωδωράκης, Άκης για εμάς τότε και τώρα γνωστός ως Theo Alexander μόλις είχε γυρίσει από το πανεπιστήμιο και δούλευε στην οικογενειακή του επιχείρηση με ρούχα τα Marina Rinaldi , Max Mara κλπ. Ήμουν η καλύτερη τους πελάτισσα τότε μιας και ήταν τα αγαπημένα μου ρούχα και πάντα μου κανόνιζε να έχω τις καλύτερες τιμές. Κάναμε παρέα γελάγαμε πολύ με όλα αυτά που μας έλεγε και έκανε πάντα, αφού το βλέπαμε όλοι ότι έχει απίστευτο ταλέντο στην ηθοποιία. Και κάπως έτσι μια μέρα το 2003 αποφάσισε να κάνει αυτό που πραγματικά πάντα ήθελε και σηκώθηκε και πήγε στην Αμερική να αρχίσει τα μαθήματα. Το πως και τι θα το καταλάβετε πιο κάτω με τα δικά του λόγια ακριβώς. Το μόνο σίγουρο είναι πως ακόμα δεν έχουμε δει τίποτα και από day 1 που τον γνώρισα του είχα πει πως όταν θα έρθει η μέρα που θα προταθείς για Όσκαρ θα είμαι δίπλα σου να σε χειροκροτώ. Έχει απίστευτο ταλέντο και πάθος για ότι κάνει στην ζωή του. Θα το καταλάβετε και εσείς με το πιο κάτω ανάγνωσμα.



Κύριες και Κύριοι σας παρουσιάζω το δικό μας αστέρι τον Έλληνα Theo Alexander ..



Ο χαρακτήρας ενός άνδρα, είναι η μοίρα του.


Αυτό είναι το αγαπημένο μου απόφθεγμα και είναι του Ηράκλειτου.



Ήμουνα ένα χοντρό παιδάκι, θυμάμαι ότι στα διαλείμματα στην πρώτη δημοτικού καθόμουνα μόνος μου και παρατηρούσα τα άλλα παιδάκια να παίζουν γιατί δεν θέλαν να παίξουν μαζί μου. Το μπούλινγκ δεν άργησε να ρθεί.Τα άλλα αγόρια καθόντουσαν σε κύκλο απέναντί μου και με φωνάζανε χοντροπατάτα. Η αντίδρασή μου ήταν να βάζω τα κλάματα. Αυτό συνεχίστηκε για αρκετό καιρό ώσπου μία μέρα κάτι γεννήθηκε μέσα μου και με έκανε να σηκωθώ να πιάσω τον αρχηγό τους και να τον αφήσω

μεσα σε μία λίμνη από αίμα. Πάλι έβαλα τα κλάματα γιατί σιχαινόμουνα την βία. Άλλα στη ζωή πρέπει πάνω από όλα να μάθεις να προστατεύεις τον εαυτό σου, τις αξίες σου και την ακεραιότητα του χαρακτήρα σου.

Από κείνη τη στιγμή εγινα πολεμιστής και όχι μόνο για να υπερασπίζομαι τον εαυτό μου αλλά και κάθε αδύναμο παιδί που τον πείραζε κάποιος. Να θυμάστε ότι όλοι οι bullies στη ζωή σας, στις συναναστροφές σας, στην εργασία σας, είναι δειλοί. Με το που ορθώσετε το ανάστημά σας θα κάνουν πίσω.

Αν και είχα μία υπέροχη οικογένεια και μεγάλωσα μέσα σε πολλή αγάπη, ειδικότερα από τον θείο μου, τη γιαγιά μου και τον παππού,, μου ένιωθα μία τεράστια υπαρξιακή μοναξιά. Βρισκόμενος σε ένα ξενοδοχείο με τη γιαγιά μου για διακοπές, είδα κάποια μεγαλύτερα παιδια να κάνουν πρόβα για κάποια σκετς που θα παρουσίαζαν εκείνο το βράδυ. Κάθησα σαν μαγεμένος και τους παρακολουθούσα, ώσπου ένα παιδί μου είπε: Θες να παίξεις και εσύ ένα ρολό;

Αμέσως είπα ναι και έτσι σε ηλικία 6 ετών έπαιξα τον πρώτο μου ρόλο, έναν σερβιτόρο που πηγαίνε μία καρμπονάρα από ένα τραπέζι στο άλλο. Ήταν σίγουρα η καλύτερη ερμηνεία της ζωής μου, γιατί ήμουνα τόσο ευτυχισμένος πέρα από λέξεις, πέρα από οποιαδήποτε περιγραφή. Ένιωσα σαν ένα ψάρι που το πέταξαν για πρώτη φορά στη θάλασσα. Για πρώτη φορά ανέπνεα. Πλέον ηξερα τι ήμουν, για ποιο λόγο γεννήθηκα σε αυτό τον κόσμο, για να γίνω ηθοποιός.

Συνέχισα κάνοντας κωμικά σκετς στις κατασκηνώσεις, στο σχολείο, οπουδήποτε είχα την ευκαιρία.

Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να κάνεις τους ανθρώπους να γελάνε, δεν υπάρχει σημαντικότερο πράγμα απο το να κάνεις τους ανθρώπους να σκέφτονται και δεν υπάρχει πιο λυτρωτικό πράγμα απο το να κάνεις τους ανθρώπους να κλαίνε.



Ήξερα ότι ένας ηθοποιός έπρεπε να είναι πολύ μορφωμένος σε κάθε επίπεδο' όπως έλεγε ο πατέρας μου, πρέπει να είσαι και του λιμανιού και του σαλονιού. Άρα άρχισα να καταβροχθίζω τα βιβλία με μανία και να ζω τη ζωή μου με πάθος, ενίοτε στα άκρα.



Στα 18 μου αποφάσισα να πάω να σπουδάσω business management στο Boston University γιατί σκέφτηκα ότι πρέπει να αποδείξω στον εαυτό μου ότι μπορώ να πετύχω ότι θέλω και μετά να αποφασίσω αυτό που πραγματικά θέλω να κάνω. Πρέπει να έχεις την ωριμότητα να ενδοσκόπησης και να καταλάβεις αν πραγματικά θες να γίνεις ηθοποιός και ανέβεις στο Γολγοθά πού είναι η ζωή ενός καλλιτέχνη ή απλώς θες να το κάνεις από ματαιοδοξία.



Τελείωσα το πανεπιστήμιο με αριστείο, αλλά όποτε πήγαινα σινεμά τις περισσότερες φορές στο αμάξι μου προς το σπίτι δάκρυζα γιατί ήθελα να μουνα εκεί πάνω στο πανί και όχι στις καρέκλες.

Γύρισα στην Ελλάδα και άρχισα να δουλεύω στην εταιρεία του πατέρα μου. Μία μέρα λοιπόν είχα αργήσει στη δουλειά και βρήκα τον εαυτό να ξυπνάει και να κοιτάζει το ταβάνι για περίπου μισή ώρα. Τότε άκουσα, αυτό που λέει ο Καζαντζάκης, την κραυγή. Ούρλιαξε μες στο κεφάλι μου και με ρώτησε : Αν είχες πρόβα θα αργούσες; Ήξερα την απάντηση.

Ντύθηκα πήγα στον πατέρα μου και του είπα ότι φεύγω από τη δουλειά γιατί ήρθε η ώρα να ακολουθήσω το δικό μου δρόμο, γιατί ήρθε η ώρα να εκπληρώσω τη δική μου μοίρα. Του είπα ότι θα πάω στην Αμερική να γίνει ηθοποιός. Του είπα ότι στην Ελλάδα θα ήταν εύκολο και δεν με ενδιέφερε. Αν ήμουν μπασκετμπολίστας θα ήθελα να δοκιμάσω να παίξω στο nba, αλλιώς δεν θα θελα να παίξω πουθενά. Αν δεν τα κατάφερνα να έχω καριέρα στην Αμερική, ανάμεσα στους καλύτερους πάει να πει ότι δεν ήταν γραφτό να γίνω ηθοποιός. Όπως καταλαβαίνετε ο πατέρας μου, μου είπε ότι είμαι τρελός και η μάνα μου νομίζω κανόνιζε να με πάνε στον Άγιο Κυπριανό για κάνω εξορκισμό, μόνο ο παππούς μου και η γιαγιά μου μου δώσανε την ευχή τους και μου είπαν: Ξέρεις εσύ παιδί, μου πάντα ήξερες.



Έκανα μαθήματα για να προετοιμαστώ για τις ακροάσεις μου με τον Τάσο Μπαντή, θα τον θυμάστε όλοι ως τον παππού στην Πολίτικη Κουζίνα, αλλά οι άνθρωποι του θεάτρου τον ξέρουν ως έναν από τους μεγαλύτερους δασκάλους και ιδρυτές της θρυλικής σχολής και θεάτρου του Εμπρός.



Έδωσα μόνο σε τέσσερις σχολές, τις τέσσερις καλύτερες που θεωρούσα στην Αγγλία και την Αμερική. Με δέχτηκαν τρεις από τις τέσσερις. Στο Circle in the Square που έχει γράψει ιστορία ως σχολή και ως θέατρο, με μαθητές όπως ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Μπενίτσιο Ντελ Τόρο, κλπ. Πήγα να δώσω οντισιόν για να περάσω και η γραμματέας είχε κάνει λάθος και μου είχε δώσει ημερομηνία αφού είχαν τελειώσει οι οντισιόν. Μου είπαν ότι δεν δέχονται άλλους μαθητές και να φύγω. Εγώ όμως τους είπα ότι έχω έρθει από την Ελλάδα και δεν πάω πουθενά μέχρι να με δούνε. Φώναξαν τον διευθυντή και εκείνος μου είπε ρητά ότι δεν παίρνουν άλλους μαθητές. Του είπα ότι έστω και μόνο που έρχομαι από τη χώρα που δημιούργησε το θέατρο και ότι χωρίς την Ελλάδα δεν θα υπήρχε καν αυτή η σχολή θα θελα να μου δώσει μία ευκαιρία να με δει. Συμφώνησε και είδε τους μονολόγους μου. Του είπα ότι θα φύγω σε 5 μέρες και θέλω την απάντηση. Πέρασα μετά από τέσσερις μέρες, μου έδωσε ένα φάκελο, βγήκα έξω στο broadway όπου είναι η σχολή, άνοιξα το φάκελο και είδα ότι έλεγε ACCEPTED, έκατσα στο κράσπεδο και άρχισα να κλαίω. Γιατί αυτό ήταν κάτι που το είχα καταφέρει μόνος μου, ήταν κάτι που το έκανα εναντίον όλων των πιθανοτήτων, εναντίον όλων των ανθρώπων που μου έλεγαν ότι δεν γίνεται, εναντίον ακόμα και των ανθρώπων που με αγαπάγαν. Ήταν η αρχή, ώστε στο τέλος της ζωής μου την ώρα που θα κατεβάζουν το φέρετρο μου, να μπορεί να παίξουν το I Did it My Way του Έλβις Πρίσλεϊ ( ναι πρώτη εκτέλεση είναι του Presley όχι του Sinatra).



Με το που γύρισα στην Ελλάδα είχα την τύχη να δουλέψω με έναν από τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες όλων των εποχών, του Γιάννη Κακογιάννη στην παράσταση Κοριολανός, στο Ηρώδειο. Μετά σε μία πτήση από τη Βαρκελώνη με είδε ο Γιάννης Σμαραγδής, έκανα οντισιόν και πήρα το ρόλο του αδελφού του El Greco στην ομώνυμη ταινία.

Ο στόχος μου ήταν να πάω στο Λος Άντζελες όπου και πήγα του 2008. Πάλι όλοι μου λέγανε πού πας μόνος, δεν ξέρεις κανέναν και εγώ τouς απαντούσα:

Don't worry I'm a Greek cowboy, I'm going to the Wild West to take some scalps.



Πολλές φορές με ρωτάνε τι είναι το ταλέντο. Ταλέντο είναι η αντοχή του να θυσιάσεις πολύ σημαντικά πράγματα για αυτό που αγαπάς. Ένας νόμος που υπάρχει στο σύμπαν είναι το ότι αν θυσιάσεις κάτι το οποίο είναι σημαντικό για σένα και σου στοιχίσει, τότε το σύμπαν θα σου φέρει αυτό που θες. Δεν είναι τυχαίο που όλες τις θρησκείες, παγανιστικές ή και οι θρησκείες που έχουμε τώρα, έχουν όλες μέσα τους την έννοια της θυσίας. Εγώ για παράδειγμα, θυσίασα 19 χρόνια μακριά από την οικογένειά μου, τους φίλους μου και την πατρίδα μου. Θυσίασα την προσωπική μου ζωή, γιατί έπρεπε να ανταγωνιστώ στο πιο δύσκολο industry του κόσμου που είναι το hollywood. Αυτό σήμαινε ότι κάθε μέρα έπρεπε να έχω σπαρτιατική πειθαρχία και να δουλεύω πάνω στον εαυτό μου, την τέχνη μου και στο πνεύμα μου. Οι πιο πολλοί Έλληνες ηθοποιοί του ερχόντουσαν στο LA, το πρώτο πράγμα που με ρωτάγανε ήτανε αν ξέρω κάποιο πάρτι να πάνε ή εάν θα μπορούσα να τους γνωρίσω σε κάποιον πώς θα τους βοηθούσε στην καριέρα τους. Εγώ τους απαντούσα, ότι δεν πάω σε πάρτυ γιατί σηκώνομαι 7:00 το πρωί και κάθε μέρα είχα μαθήματα ηθοποιίας ή φωνητικής, ή ψυχανάλυση. Όταν βέβαια κλείνεις ένα ρόλο σε μία μεγάλη σειρά ή όταν εισαι υποψήφιος με όλο το cast του True Blood για Emmy, τότε ναι' βεβαίως και πηγαίνεις στο πάρτυ του HBO. Αλλά πηγαίνεις γιατί το αξίζεις και γιατί έχεις δουλέψει για αυτό. Το Hollywood είναι πολύ πιο αξιοκρατικό από τη βιομηχανία του θεάματος στην Ελλάδα. Επειδή σε κάθε project, παίζονται εκατομμύρια δολάρια. Τον ρόλο τον παίρνει ο καλύτερος, δεν τον παίρνει ο φίλος του τάδε, η γκόμενά του δίνα.

Μία απόφαση που πήρα από νωρίς, ήταν να επενδύσω όλα μου τα λεφτά στην ανάπτυξη της μάθησης μου πάνω στη δουλειά μου. Σε μία βιβλιοθήκη που αριθμεί πάνω από 2.500 βιβλία, σε μαθήματα με τους καλύτερους καθηγητές του κόσμου, σε εντατική ψυχανάλυση, σεμινάρια πάνω σε παραγωγή, σκηνοθεσία και σενάριο. Ωστε να καταλαβαίνω και να μπορώ να επικοινωνώ με όλους τους συνεργάτες σε ένα project.

Πολλοί ρωτάνε ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας? Πρώτον πρέπει να ορίσεις πολύ συγκεκριμένα την επιτυχία για σένα. Γενικά να κυνηγάς μία επιτυχία ακαθόριστη είναι σαν ένα ζώο να κυνηγάει την ουρά του γύρω γύρω. Εγώ είχα ορίσει πολύ συγκεκριμένα τι ήθελα να πετύχω στην Αμερική και όταν το πέτυχα ήρθε η ώρα να γυρίσω στην Ελλάδα και να δημιουργήσω στη γλώσσα μου, για τους ανθρώπους της και την πατρίδα μου. Πιστεύω ότι είναι χρέος κάθε καλλιτέχνη να δώσει πίσω στην πατρίδα του ότι καλύτερο μπορεί για να γίνει μέρος της παράδοσης της. Και δεν μπορώ να φανταστώ τίποτα πιο τιμητικό, αν κάποτε μπορέσω να συμβάλω έστω και ένα χιλιοστό σε αυτό που λέγεται Ελληνική παράδοση. Όμως έχουμε ξεχάσει ένα σημαντικό πράγμα, παράδοση από τη λέξη και μόνο, δεν είναι αυτό που παίρνουμε από τους προγόνους μας αλλά είναι αυτό που δίνουμε στους απογόνους μας.



Πολύ μιλάνε για τους στόχους που πρέπει να βάζει κάποιος, όμως δεν μιλάνε για το βασικό, που έχει μιλήσει ο μέγιστος των φιλοσόφων μας, ο Αριστοτέλης. Πρώτα από όλα πρέπει να αλλάξεις τις συνήθειές σου. Είμαστε τα πράγματα τα οποία κάνουμε καθημερινά. Αν το σκεφτείτε θα δείτε ότι εμείς είμαστε το πιο μεγάλο εμπόδιο στην επιτυχία μας. Η ψυχολογική κοινότητα έχει αποδείξει ότι οι άνθρωποι φοβούνται την επιτυχία, πιο πολύ από την αποτυχία. Η κοινωνία μας έχει προγραμματίσει να είμαστε τα γρανάζια ενός συστήματος και όχι οι χειριστές του μηχανήματος. Πριν θέσετε τους στόχους σας, αλλάξτε τις συνήθειες σας. Τότε αυτόματα θα αλλάξουν και οι στόχοι σας γιατί θα είστε ένας διαφορετικός άνθρωπος. Και το πιο σημαντικό, στόχους βάζεις' σημάδι ξέρεις?

Ακόμα και τώρα στην Ελληνική κοινωνία το να αποφασίσεις να είσαι καλλιτέχνης πολλοί το θεωρούν επαγγελματική αυτοκτονία. Για τις οικογένειές μας, καλύτερα είναι να είσαι εκτελεστής Γιακούζα ή της Καμόρα παρά ηθοποιός. Εμένα ακόμα και πριν μερικά χρόνια η μάνα μου, μου έλεγε, ότι θα γινόμουν ένας εξαιρετικός δικηγόρος.



Σε αυτή τη ζωή όμως, πρέπει να ακολουθήσεις την ευδαιμονία σου. Δηλαδή, πρέπει να ακούσεις όπως έλεγε ο Σωκράτης τον δαίμονα σου. Τον πνευματικό σου οδηγό όπου ξέρει για ποιον λόγο είσαι σε αυτή την ενσάρκωση.

Όμως πρέπει να ξέρεις και την ωμή πραγματικότητα, ότι ως ηθοποιός ή και καλλιτέχνης στην Ελλάδα είναι σχεδόν αδύνατον να επιβιώσεις οικονομικά χωρίς να θυσιάσεις το καλλιτεχνικό σου όραμα.

Καλό θα ήταν να μάθετε πώς κάποιος βγάζει λεφτά και να δημιουργήσετε ένα σταθερό εισόδημα για τον εαυτό σας έτσι ώστε να μπορείτε να κάνετε επιλογές οι οποίες θα σας τρέφουν ως καλλιτέχνες. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία πλέον όλη η γνώση βρίσκεται στα χέρια σας, απλώς άνοιγετε το κινητό σας και πατάτε στο Google ότι θέλετε να μάθετε. Το να βγάλει κάποιος λεφτά είναι και αυτό μία τέχνη που μαθαίνετε.



Ως καλλιτέχνης είσαι CEO, Managing Director, Financial Manager του εαυτού σου. Είσαι μία εταιρεία ένα Brand και πρέπει να ξέρεις πώς να το διαχειριστείς. O Robert de niro λέει ότι ταλέντο είναι οι επιλογές που κάνουμε. Αυτό είναι συμβουλή για την υποκριτική αλλά και μεγάλη συμβουλή για τη ζωή.



Μην ξεχνάτε ποτέ ότι είστε συνεχιστές μιας παράδοσης τριών χιλιάδων χρόνων, όταν χάνετε τα κουράγια σας όπως μου έχει τύχει και εμένα πολλές φορές, όταν δεν χτυπάει το τηλέφωνο για οντισιόν, όταν γυρω θα σας λένε όλοι να τα παρατήσετε και δεν έχετε ούτε να πάρετε τσιγάρα, ανοίξτε το laptop σας και βρείτε μία φωτογραφία της Επιδαύρου. Η Επίδαυρος, μας ενώνει όλους, από τον Θέσπη, τον πρώτο ηθοποιό, τον Marlon Brando, τον Αλ Πατσίνο και τον ερασιτέχνη που παίζει παιδικές παραστάσεις δίνοντας όλη του την ψυχή.

Τα πιο πολλά παιδιά που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί είναι επειδή έχουνε ψυχολογικά προβλήματα και νομίζουν ότι μέσα από τους ρόλους θα μπορέσουν να βρουν κάποια ταυτότητα ή να ξεφύγουν από τα προβλήματά τους. Βλέπουν την ηθοποιία ώς ενα είδος ψυχανάλυσης. Αυτό είναι μία πολύ μεγάλη παγίδα. Η ηθοποιία είναι ακριβώς το αντίθετο. Ηθοποιία είναι ένα ταξίδι προς τον εαυτό μας. Δεν χανόμαστε μέσα στους ρόλους μας, μέσα στους ρόλους μας βρίσκουμε κομμάτια του εαυτού μας, που πολλές φορές δεν ξέρουμε ότι υπάρχουν. Για αυτό πιστεύω ότι ηθοποιοί πρέπει να βρίσκονται σε συνεχή ψυχανάλυση για να μπορούν να ανακαλύψουν όλο και πιο βαθιά τον εαυτό τους, να μελετούν ψυχολογία για τη δουλειά τους έτσι ώστε να μπορούν, να καταλαβαβουν τον άνθρωπο, στο φως του, στην σκιά του και στο σκοτάδι του. Ακόμα και όταν παίζεις ένα δολοφόνο πρέπει να καταλάβεις πώς νιώθει, πώς σκέφτεται και από τη μεριά του, να δικαιολογήσεις τις πράξεις του.

Ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα της ζωής μου ήρθε τον γνώρισα τον Αλ Πατσίνο, όπου πήγα να του κάνω πρόταση να έρθει να παίξει στην Επίδαυρο, το αγαπημένο του έργου, που είναι ο Οιδίποδας Τύραννος. Όταν μπήκα στο γραφείο του σηκώθηκε και μου είπε "Welcome Mr. Alexander". Ήταν άκρως ευγενής και ταπεινός, μέσα στην απέραντη δύναμη του. Όταν του πρότεινα να έρθει στην Επίδαυρο να παίξει, αυτός ο πλανήτης της ηθοποιίας συγκινήθηκε και μου είπε ότι αν και ένα από τα μεγάλα του όνειρα ήταν πάντα να παίξει στην Επίδαυρο, πλέον ήταν μεγάλος να παίξει αυτόν τον ρόλο. Γνώθι σε εαυτόν, ο Πατσίνο που θα μπορούσε να κάνει ότι θέλει και το κοινό θα τον δεχόταν, είχε τέτοιο σεβασμό στον Σοφοκλή, που αρνήθηκε, γιατί όντως ο ρόλος πρέπει να παίζετε από κάποιον μικρότερης ηλικίας. Με περίσσια γενναιοδωρία μου έδωσες το χρόνο του και μιλήσαμε σαν δύο ηθοποιοί, δίνοντας μου συμβουλές για το μέλλον και για τον αγώνα που είχα μπροστά μου.Μου είπε, ότι σε αυτή τη δουλειά πρέπει να είσαι πάντα μαθητής, ότι ακόμα και αυτός έχει τον acting coach του με τον οποίον δουλεύει τους ρόλους του και πάντα διαβάζει τα μεγάλα έργα πάντα μαθαίνοντας κάτι καινούργιο. Όσους σημαντικούς ανθρώπους έχω γνωρίσει στη ζωή μου και έχω συνεργαστεί, από τον Alan Ball στο True Blood που έχει Όσκαρ, τον Quentin Tarantino, τον Gary Oldman και ,τον κορυφαίο των Ελλήνων ηθοποιών, Βαγγέλη Μουρίκη, όλοι τους είναι πρώτα από όλα άνθρωποι απλοί και ταπεινοί.

Να θυμάστε αυτοί που σας το παίζουν κάποιοι, με έπαρση και τουπε, είναι το περισσότερο μετριοι ή προσπαθούν να κρύψουν το τίποτα της ύπαρξης τους, με μία αλαζονική συμπεριφορά. Η κοινωνία μας και δυστυχώς η χώρα μας είναι γεμάτη από τέτοιους. Στη χώρα μας επικρατεί εδώ και χρόνια η δικτατορία των μετρίων. Αντί να προσπαθούμε όλοι να φτάσουμε στην κορυφή και να ξεπεράσουμε ο ένας τον άλλον, μέσα από σκληρή δουλειά, προσπαθούμε να ρίξουμε αυτόν που είναι ψηλά έτσι ώστε να μη χρειαστεί κανένας να σκαρφαλώσει.



Στην Ελλάδα έχουμε πολύ ταλαντούχους ανθρώπους, δυστυχώς όμως δεν υπάρχει το σύστημα να τους στηρίξει και να τους δώσει τα κατάλληλα εργαλεία να επιβιώσουν και να πάρουν κουράγιο το μέλλον. Εγώ έφυγα και πήγα στην Αμερική γιατί δεν μπορούσα να ζω σε μία χώρα που έβαζε ταβάνι στα όνειρά μου. Η Ελλάδα που έχουμε φτιάξει, είναι μία χώρα που στραγγαλίζει τα όνειρα των νέων. Οι πιο πολλοί από τους νέους μας, ντρέπονται ακόμα και να πουν το όνειρό του,ς γιατί θα βρεθεί κάποιος να τους πει, ότι αυτό δεν γίνεται στην Ελλάδα. Και έτσι είτε γίνονται μετανάστες ή κάνουν κάτι που δεν θέλουν στη ζωή τους και καταλήγουν δυστυχισμένοι με ένα βασικό μισθό στα 580 ευρώ πλέον.



Αν θέλετε να αλλάξετε τη ζωή σας πρέπει να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεστε. Πρέπει να αρχίσετε να λέτε στον εαυτό σας και να πιστέψετε στον πυρήνα της ύπαρξης σας, δύο πράγματα, ότι εγώ είμαι υπεύθυνος για ότι συμβαίνει στη ζωή μου και ότι μπορώ να πετύχω τα πάντα με σκληρή δουλειά. Αν αυτές οι δύο σκέψεις γίνουν πυρηνικές πεποιθήσειςστο υποσυνείδητο σας, η ζωή σας θα αλλάξει αμέσως. Δεν έχει σημασία τι ηλικία είστε, το οικονομικό σας background, το φυλο σας ή που γεννηθήκατε. Σημασία έχει τι θα κάνετε σήμερα για να αλλάξετε τη ζωή σας.



Μη βάζετε στόχους που θέλετε να πετύχετε μέσα στο χρόνο. Βάζετε στόχο να είστε 1% πιο βελτιωμένοι από την προηγούμενη μέρα. Αυτό σημαίνει, από το να έχετε διαβάσει ένα ποίημα του Καβάφη, ένα έργο του Τσέχωφ, να έχετε μελετήσει έναν πίνακα του Ρέμπραντ ή να έχετε ακούσει μία συμφωνία του Μπετόβεν. Αν το κάνετε αυτό και βελτιώνεσται 1% την ημέρα, σε 100 μέρες θα είστε ένας τελείως διαφορετικός άνθρωπος. Σκεφτείτε το, μέσα σε τρεις μήνες και 10 μέρες θα έχετε έρθει πιο κοντά στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού σας κατά 100%. Και πάει λέγοντας.

Πολλοί άνθρωποι με ρωτάνε για τη μεταμόρφωση που έκανα στον τελευταίο μου ρόλο, στους 42 βαθμούς για την Cosmote και τον ΑΝΤ1 όπου πήρα 60 κιλά. Το έκανα επειδή ο ρόλος μου το ψιθύρισε, δεν μου το είπε ότι ο σκηνοθέτης, ,ο σεναριογράφος, ούτε κανένας. Ο ρόλος μου είπε, ένας άνδρας ευνουχισμενος που δεν μπορεί να εκφράσει τα συναισθήματά του, έχει μόνη διέξοδο να κακοποιήσει το σώμα του, τρώγοντας και πίνοντας. Στο μυαλό μου ο Μάρκος ήταν μία πληγωμένη αρκούδα. Ευαίσθητος, αλλά πλέον γεμάτος οργή, γιατί πάντα πίστευε στην οικογένεια του αλλά η οικογένεια του ποτέ δεν πίστεψε σε αυτόν.

Και να πάρεις 60 κιλά έιναι απλό, πίτσα, καρμπονάρα και μισό κιλό παγωτό Μαγγινας, κάθε βράδυ. Χωρίς να κινήσε από τον καναπέ, βλέποντας Netflix και τις αγαπημένες σου ταινίες. Τώρα πώς τα έχασα, είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.

Σπαρτιατική πειθαρχία και στοχοπροσήλωση. Για εννέα μήνες, έτρωγα μόνο δύο τοστ γαλοπούλα με τυρί και μία μπριζόλα την ημέρα. Πήγαινα τρεις με τέσσερις φορές γυμναστήριο και έκανα εικόνα κάθε μέρα, πως ήθελα να είναι το σώμα μου όταν χάσω τα κιλά. Τώρα πλέον είμαι στα κιλά που επιθυμώ, και έχω προσαρμόσει το σώμα μου για τον επόμενο μου ρόλο. Μία ρωσική υπερπαραγωγή που λέγεται "The Son" όπου παίζω έναν Τούρκο ταγματάρχη πολιτικοφυλακής ο οποίος ελέγχει τον αρχηγό της ISIS στη γενική περιοχή του Κουρδιστάν. Το πιο σημαντικό για το ρόλο, είναι το μουστάκι του. ...

Η ζωή μου και οι στόχοι μου άλλαξαν όταν αποφάσισα να μην περιορίζω τον εαυτό μου στην περιγραφή του, μόνο ως ηθοποιός, αλλά να εκφράζω την ιδιότητά μου, ως storyteller. Έτσι στην Αμερική έκανα παραγωγή τα Μετέωρα όπου πρωταγωνιστείσα και πήγαμε στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ του Βερολίνου, δούλεψα ως παραγωγός με την Escape Artists, την εταιρεία που έχει κάνει το Pursuit of Happiness, το Forrest Gump klp. Πάνω στις ιδέες μου ως Creative Producer στηρίχθηκαν σενάρια τα οποία και πούλησαν στη Sony Pictures. Σκηνοθέτησα την πρώτη ταινία μικρού μήκους τον "Γδικιωμο" την οποία έκανα συνμπαραγωγή με μία από τις σημαντικότερες εταιρείες παραγωγής στην Ελλάδα τη Faliro house. Η οποία ανέλαβε και τη διανομή σε διεθνή φεστιβαλ φετος.



Τελευταία μου δουλειά ηταν να σκηνοθετήσω ένα mini movie για την επαγγελματική ομάδα Goal του League of Legends που έχω με τον βαφτισιμιό μου. Δείτε το εδώ ( https://www.youtube.com/watch?v=dvvHFSCCcj8) ως παραδείγματα, του τι μπορείς να κάνεις με δύο άτομα να σε βοηθάνε πίσω από την κάμερα και μόνο τέσσερις μέρες γύρισμα.



Άρα ως storyteller βλέπω από ποια θέση μπορώ να υπηρετήσω μία ιστορία καλύτερα. Πάνω από όλα είναι να ειπωθεί μία σημαντική ιστορία στο κοινό. Δουλειά μας σαν καλλιτέχνες είναι να υπηρετήσουμε την ιστορία από την θέση πού μπορούμε να την εκφράσουμε με περισσότερη δύναμη και αισθητική ευαισθησία.

Ένας από τους στόχους μου πλέον, είναι να εμπνέω τους ανθρώπους γύρω μου, είτε με τη δουλειά μου, είτε με τα λεγόμενά μου, ώστε να μπορέσουν να δουν τα όνειρά τους να γίνονται πραγματικότητα. Αν κάποιο παιδί πάρει κουράγιο από αυτό που έκανα και με πάρει ως παράδειγμα, δουλέψει σκληρά και ξεπεράσει κάθε επιτυχία που είχα εγώ στην Αμερική, τότε έχω κάνει τη δουλειά μου. Ποτέ δεν ήθελα να είμαι ο Χριστός, πάντα με συγκινούσε ο Ιωάννης ο Πρόδρομος.



Αυτό είναι το μανιφέστο που έχω γράψει για τους καλλιτέχνες αλλά και όλους τους ανθρώπους που νιώθουν καλλιτέχνες:



1. Η Πατρίδα μας, ονομάζεται Τέχνη. Αγαπάτε την πάνω από όλα, πρώτιστος με πράξεις και όχι με λόγια.

2. Οι εχθροί της Τέχνης είναι και δικοί μας εχθροί. Τους πολεμούμε με την δημιουργικότητά μας, παντού και πάντα.

3. Ο κάθε καλλιτέχνης πολεμάει για την Αλήθεια της Τέχνης. Παλεύει και αυτός για την Πατρίδα που όλοι ονειρευόμαστε. Είναι σύντροφος μας και τον αγαπάμε όπως τον εαυτό μας.

4. Να ζητάτε μόνο καθήκοντα για τον Σκοπό μας. Μόνο τότε θα ζήσουμε στον Κόσμο που όλοι ονειρευόμαστε.

5. Να είσαστε περήφανοι που είστε Καλλιτέχνες. Χιλιάδες άλλοι πριν από εσάς έδωσαν τη ζωή τους για να έχει η έννοια του Καλλιτέχνη ιερή σημασία.

6. Μην αφήνετε κανέναν να προσβάλει αυτό που είστε. Υπερασπισθείτε τον εαυτό σας γιατί έτσι υπερασπίζεσθε όλους μας.

7. Χτυπήστε τη μετριότητα όπου την βρείτε. Η χώρα μας δεν έχει χώρο για ψευτοκαλλιτέχνες.

8. Να δουλεύετε και να αντλείτε δύναμη από το γεγονός ότι είστε συνεχιστές μιας παράδοσης 3,000 χρόνων.

9. Μην ντρέπεστε να αναφέρετε το μανιφέστο μας για την Τέχνη που όλοι ονειρευόμαστε.

10. Έχετε πίστη στο μέλλον. Μόνο τότε θα βγούμε νικητές.



Theo Alexander




Μπορείτε να τον βρείτε εδώ :



www.instagram.com/theoalexanderofficialpage



https://www.facebook.com/TheoAlexanderofficialpage



https://www.imdb.com/name/nm2464599/

Μπορείτε να με βρείτε εδώ :

www.instagram.com/majenco

www.twitter.com/majenco

www.facebook.com/JencaMajenco