Επίσκεψη κατ' οίκον

Μένω σ' αυτή την πολυκατοικία όλη μου τη ζωή. Το σπίτι είναι των γονιών μου και όταν πέρασα στο Πανεπιστήμιο, είχαν πλέον συνταξιοδοτηθεί και οι δύο. Έφυγαν για το χωριό και έμεινα εγώ με τον αδερφό μου. Μετά από 10 χρόνια περίπου παντρεύτηκε κι αυτός και έμεινα εγώ. Είχα αρχίσει να το βαριέμαι πολύ άσχημα εκείνο το σπίτι και να σκέφτομα πως χρειάζομαι απεγνωσμένα μια αλλαγή. Όμως φοβόμουν να κάνω οποιοδήποτε βήμα. Η ζωή μου ήταν στάσιμη, ίδια δουλειά, ίδιοι φίλοι, ίδιες βόλτες, ίδιο σπίτι, ίδια πόλη, ίδια γειτονιά, κάθε μέρα ήταν ίδια με την προηγούμενη.

Ήμουν έτοιμη να τα βροντήξω όλα και να φύγω προς άγνωστην κατεύθυνσην, μέχρι που μια μέρα γύρισα από τη δουλειά και βρήκα την είσοδο της πολυκατοικίας ανοιχτή. Φορτηγά, κιβώτια, πανικός, κάποιος μετακόμιζε και απ' ότι καταλάβαινα, ερχόταν. Δε χάρηκα και πολύ μ' αυτό γιατί στην πολυκατοικία μας είχαμε ιστορικό προβληματικών ενοίκων, αλλά οκ, το ξεπέρασα. Ανέβηκα στο δεύτερο –που είναι το σπίτι μου- και διαπίστωσα ότι η μετακόμιση γινόταν στο διπλανό διαμέρισμα. «Ωχ, θ' αρχίσουν με τα τριπάνια και τα σφυριά τώρα...Υπομονή Κατερίνα!» σκέφτηκα και μπήκα σπίτι μου.

Την επόμενη μέρα το πρωί, ξεκίνησα με την τσίμπλα στο μάτι να πάω στη δουλειά και ανοίγοντας την πόρτα έπεσα πάνω σε ένα θεόσταλτο φωτομοντέλο που μου έκοψε την ανάσα. Όταν μου είπε «Μόλις μετακόμισα δίπλα, εσύ μένεις εδώ;», αισθάνθηκα πως υπάρχει Θεός, μολονότι δεν του έδειξα τίποτα και ήμουν απολύτως cool.

Για καιρό η επαφή μας ήταν ακριβώς αυτή: «καλημέρα», «καληνύχτα», «ωπ, τι λέει;» και τέτοια, μέχρι που μια ωραία νύχτα ξέχασα τα κλειδιά μου στο σπίτι. Του χτύπησα το κουδούνι, πέρασα μέσα και εκεί που καθόμασταν και προσπαθούσαμε να βρούμε ένα τρόπο να αποφύγουμε τα 40 ευρώ του κλειδαρά, πετάει την ιδέα: «Αν δεν έχεις κλειδώσει την μπαλκονόπορτα, θα μπω απ' το μπαλκόνι!».

Ο αθεόφοβος, πριν προλάβω να τον συγκρατήσω, βγήκε έξω απ' τα κάγκελα, μπήκε απ' τη μπαλκονόπορτα και μου άνοιξε την πόρτα από μέσα για να μπω κυρία. Εγώ είχα φοβηθεί πολύ μήπως πέσει και σκοτωθεί και όταν μου άνοιξε την πόρτα, όρμηξα πάνω του και τον αγκάλιασα. Γελώντας μου είπε, «έλα ηρέμησε, όλα καλά!».Καθίσαμε μαζί για λίγη ώρα και μετά έφυγε κύριος –πράγμα που με έκανε να σκεφτώ πως πρέπει να μην του άρεσα καθόλου (λογικό θα μου πείτε, αφού αυτός ήταν σα φωτομοντέλο και εγώ απλά καλή).

Τις επόμενες μέρες ήμασταν κάθε βράδυ ο ένας στο σπίτι του άλλου, μέχρι να έρθει του αποχωρισμού η ώρα, όπου κάποιος πήγαινε σπίτι του. Μετά από 2 μήνες σε αυτήν την κατάσταση, είχα αρχίσει να απηυδώ και πάνω που ήμουν έτοιμη να του πω «Πέτρο βγάλε τα ρούχα σου τώρα», μου είπε αυτός «θα σε πείραζε απόψε, έτσι για αλλαγή, να κοιμηθώ εδώ, στο κρεβάτι σου, μαζί σου;».

Δεν πίστευα στ' αυτιά μου! Ήθελα να ορμήξω να τον φιλήσω, αλλά είχα παγώσει! Τελικά το έκανε αυτός και περάσαμε ένα υπέροχο βράδυ... Έχουν περάσει 2 χρόνια από τότε, ετοιμαζόμαστε να παντρευτούμε και θα μείνουμε στο σπίτι μου που είναι ιδιόκτητο. Η μετακόμισή του από το διπλανό διαμέρισμα δεν ήταν δύσκολη και εγώ απ' ότι φαίνεται είμαι καταδικασμένη να περάσω ολόκληρη τη ζωή μου σ' αυτό το σπίτι. Δεν πειράζει...χαλάλι!

Κατερίνα, 31