Ο προσωπικός υπεύθυνος της υπεύθυνης προσωπικού

Είμαι υπεύθυνη προσωπικού σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα επαρχιακής πόλης. Δεν έχω καθόλου χρόνο στην προσωπική μου ζωή, μολονότι όλοι λένε πως στην επαρχία όλα είναι καλύτερα, πιο άνετα κλπ κλπ. Προφανώς εγώ κατόρθωσα και βρήκα μια δουλειά που δεν μου επιτρέπει να πάω ούτε για καφέ, αφού δουλεύουμε και τα Σάββατα σχεδόν όλη μέρα, ενώ την Κυριακή προσπαθώ να κάνω ό,τι δεν έχω κάνει κατά τη διάρκεια της εβδομάδας.

Εννοείται πως τους άντρες τους κοιτάζω με τα κιάλια, πρώτον επειδή στην πόλη μου τους ξέρω όλους και δεύτερον επειδή, όπως είπα, δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτε άλλο εκτός από το να δουλεύω. Έτσι λοιπόν, ό,τι δω από μακριά στο πολυκατάστημα που δουλεύω, μπορεί να ικανοποιήσει τη φαντασία μου για λίγο και μετά πάλι μόνη στο διπλό μου κρεβάτι... Πριν από δύο εβδομάδες το αντικείμενο των φαντασιώσεών μου έγινε ο νεαρός καθαριστής του κτιρίου, ο οποίος ήταν με το ζόρι 22 χρονών.

Ένα προσωπάκι πολύ γλυκό αλλά όχι ιδιαίτερα όμορφο, σχεδόν χωρίς μούσι, γελαστός και ευδιάθετος, καθόλου πομπώδης και πολύ διακριτικός. Τον κοιτούσα να πηγαίνει τις σκάλες πάνω κάτω, να ιδρώνει και να ξεϊδρώνει, να λέει καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα –ανάλογα με τη βάρδιά του- και τον φανταζόμουν σε διάφορα σημεία της επιχείρησης. Κυρίως, τον φανταζόμουν στο γραφείο μου, όπου και μπήκε ένα απόγευμα για να καθαρίσει.

Νόμισε πως είχα φύγει –και κανονικά θα έπρεπε- αλλά ας όψεται η δουλεία. Το φλερτάκι ξεκίνησε, ο μικρός χαμογέλαγε και εγώ του έδειχνα πως δεν είμαι συντηρητική γυναίκα... «Τα λέμε μετά» μου είπε πριν φύγει και εγώ δεν μπόρεσα να καταλάβω ακριβώς τι εννοούσε. Που ακριβώς; Πότε ακριβώς; Τι ακριβώς θα γίνει;

Τελείωσα τη δουλειά μου και πήγα προς το μηχανάκι μου. Εκεί τον είδα να με περιμένει ντυμένος κανονικά (και όχι με εκείνη τη γελοία μπλε ολόσωμη φόρμα που τους βάζουμε να φορούν –σκέφτηκα να την καταργήσω επί τόπου αλλά δυστυχώς δεν θα μου το επέτρεπαν) και όπως πάντα χαμογελαστός. «Πάμε;» μου είπε. «Πάμε» είπα κι εγώ. Δεν σκέφτηκα καν να τον πάω κάπου για ένα ποτό, να γίνει η αποπλάνηση και όλη η διαδικασία ως είθισται.

Τον πήγα κατευθείαν σπίτι μου και την επόμενη μέρα τον έφερα και στη δουλειά. Από τότε ο μικρός διανυκτερεύει συχνά σ' εμένα, αλλά τον αφήνω 1-2 τετράγωνα μακριά από τη δουλειά όταν ερχόμαστε μαζί. Και οι μέρες αυτές είναι οι μοναδικές που ξεκινούν υπέροχα, μετά από πολύ καιρό μοναξιάς...

Σοφία, 34