Πριγκιπικό φλερτ

Πριν από μερικά χρόνια ήμουν σε ένα νησί (όχι ελληνικό), στο οποίο είχα βρεθεί από σπόντα. Γενικά βαριόμουν και δεν τα περνούσα καθόλου καλά, καθώς το νησί δεν ήταν καθόλου το στυλ μου. Υπερβολικά κυριλέ για τα γούστα μου και τρομερά δήθεν, γεμάτο «σκαφάτους» και τέτοια.

Μία νύχτα που βρισκόμουν σε ένα –τέτοιου στυλ- μπαρ με τη φίλη που με έσυρε εκεί και την απαράδεκτη παρέα της, βρέθηκα να δέχομαι τις επίμονες ματιές ενός τουρίστα. Ήταν κατάξανθος, ψιλορόζ, με εκείνο το ηλίθιο χαμόγελο και κάτι παράξενα δόντια Bugs Bunny. Μου έστειλε ένα ποτό, ίδιο με αυτό που έπινα και μετά από λίγη ώρα ήρθε και κάθισε κοντά μου. Να σημειωθεί εδώ πως είχα φύγει από την παρέα και καθόμουν μόνη μου στο μπαρ. Εγώ δεν είχα καμία όρεξη για νέες γνωριμίες, ειδικά με ξενέρωτους υπερ κυριλέ κυρίους -πράγμα το οποίο ήταν ο συγκεκριμένος.

Μιλούσαμε περί ανέμων και υδάτων και μου φαινόταν ιδιαίτερα βαρετός. Φαινόταν κάπως αμήχανος και όταν η κουβέντα έφτασε στο ότι του άρεσα και πως ήθελε να με ξαναδεί, εγώ του είπα ψέματα πως έφευγα την επόμενη μέρα και πως δεν είχε νόημα. Κύριος, έφυγε, και την επόμενη μέρα, μιας και ήθελα από μέρες να φύγω, σκέφτηκα το ψέμα που του είχα πει και σηκώθηκα κι έφυγα στ' αλήθεια.

Μετά από αρκετό καιρό, καθώς σέρφαρα στο ίντερνετ δεν μπόρεσα να μην παρατηρήσω ένα δημοσίευμα μιας εφημερίδας με τη φωτογραφία του κυρίου που μου μιλούσε σ' εκείνο το νησί, μόνο που τον αποκαλούσε Πρίγκιπα... Όποιος θέλει το πιστεύει. Ούτως ή άλλως, δεν ταιριάζαμε.

Νάγια, 28