Που να πήγε τόση αγάπη;

Ξέρω ότι για κάποιους ανθρώπους ο γάμος είναι μια κοινωνική ανάγκη, μια οικονομική συμφωνία, μια μεγαλύτερη επιθυμία για απόκτηση παιδιών, μία διαφυγή από το φόβο του να γεράσουν ή και να ζήσουν μόνοι.

Ξέρω ότι ο γάμος θα έπρεπε ιδανικά να είναι η φυσιολογική εξέλιξη ενός μεγάλου έρωτα, μιας βαθιάς και ουσιαστικής αγάπης, μιας ειλικρινούς επιθυμίας να μοιραστείς τα πάντα, ένας θεμέλιος λίθος στη δημιουργία μιας οικογένειας.

Μπορεί να είστε ρεαλιστές, κυνικοί, ρομαντικοί, αιθεροβάμονες, ιδεαλιστές, γεννημένοι εργένηδες που «παραστρατήσατε», ορκισμένοι οικογενειάρχες που κάνατε λάθος εκτίμηση. Ότι κι αν είστε, υποστηρίξτε το με σθένος. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για έγγαμο βίο ή για οικογένεια και είναι και δικαίωμα τους. Όταν όμως επιλέξετε να παντρευτείτε οφείλετε να τιμήσετε την επιλογή σας. Τους γονείς ή τα παιδιά μας δεν τα διαλέγουμε, τους αγαπάμε εξ ορισμού. Τον σύντροφο μας όμως, τον επιλέγουμε και οφείλουμε να τον τιμάμε και να τον σεβόμαστε.

Δεν ξέρω για τον έρωτα, αλλά η αγάπη δεν περνάει και χάνεται έτσι εύκολα. Κρύβεται μερικές φορές πίσω από προβλήματα, άγχη, ανασφάλειες, ρουτίνα. Ξετρύπωσε την!