Το βραβείο της καλύτερης μαμάς το κερδίζει πάντα η δική μου

Από τη μέρα που αντίκρισες αυτόν τον κόσμο, από εκείνο το απόγευμα που ήρθες απρόσκλητη κλαίγοντας σαν τη Μάρθα Βούρτση αλλά σε έγχρωμη έκδοχη, όλα έχουν αλλάξει. Το σταθερό τηλέφωνο έγινε κινητό, ο Αστυνόμος Σαΐνης και η Candy- Candy έδωσαν τη θέση τους στα Pokemon, οι «Τρεις Χάριτες» και οι «Απαράδεκτοι» έγιναν ριάλιτι και απελπισμένες «ελληνίδες νοικοκυρές», η κασέτα σε αποχαιρέτησε συστήνοντάς σου το cd και τα λιγουρευτικά «Hambo» και «Wendy's», έδωσαν τη θέση τους σε μοδάτα σουβλακερί και νεουρκέζικα ζαχαροπλαστεία με cupcakes. Μόνο τέσσερα πράγματα έμειναν αναλλοίωτα όλα αυτά τα χρόνια, από τη δεκαετία του '80 μέχρι σήμερα. Συνεχίζεις να κοιμάσαι και να ξυπνάς αγκαλιά με μία Hello Kitty, ο Σάκης Ρουβάς σα duracell μπαταρία χορεύει ασταμάτητα όπως τότε που ούρλιαζε «1992», κλαις σπαρακτικά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που έκανες τότε στην κούνια και έχεις ακόμα την ίδια μαμά. Γιατί η μαμά είναι η μόνη διαχρονική αξία που στέκεται κάπου εκεί στην άκρη των αναμνήσεών σου από τότε που σε θυμάσαι. Δηλαδή από πάντα.

Καλοκαίρια στη Σέριφο να σε κυνηγάει να βγάλεις το βρεγμένο μαγιό γιατί θα κρυώσεις, παραμονές Χριστουγέννων να στολίζετε το δέντρο με ασημένιες μπάλες και πολύχρωμες γιρλάντες, η πρώτη σχολική σου παράσταση εσύ ντυμένη ελαφάκι και εκείνη στην πρώτη σειρά να φωνάζει «κοιτάξτε την κόρη μου είναι η καλύτερη», παρελάσεις με εσένα σημαιοφόρο και εκείνη σχεδόν παραστάτησα.

Το σχολείο το τελείωσες, στο μπαλέτο αρίστευσες, από το πανεπιστήμιο αποφοίτησες και βρήκες την πρώτη σου δουλειά. Η μαμά σου, θυμίζοντας κάτι από εκείνες τις σκηνές με τα ημερολόγια στις ταινίες της αθάνατης Αλίκης, με τις μέρες, τους μήνες, τα χρόνια να περνάνε, με τις σελίδες να σκίζονται και εκείνη αγέρωχη πάντα εκεί να δακρύζει βρέχοντας τα υπέροχα αμυγδαλωτά της μάτια με τις τεράστιες ψεύτικες βλεφαρίδες, πάντα δίπλα σου.

Λένε πως τους συγγενείς δεν τους διαλέγουμε όπως κάνουμε με τους φίλους. Είναι το λαχείο που τράβηξαν εκ μέρους σου οι νεράΐδες πάνω από τη Mac Laren κούνια σου, και αυτό σημαίνει πως είτε θα σου τύχει το τζακ ποτ, είτε θα πρέπει να αφήσεις το τζόγο γιατί δε σου πάει. Η μανούλα όμως είναι το μόνο σίγουρο «royal flash» στο πόκερ που παίζεις με τη μοίρα, το «ρουά ματ» στην παρτίδα σκάκι με το μέλλον σου, οι «εξάρες» στο τάβλι με το πεπρωμένο και ο κρυμμένος άσος στο μανίκι του δερμάτινου τζάκετ σου.

Αυτή η κυρία είναι η μοναδική που έχει την ιδιότητα να ακούει σε τρία υποκοριστικά, ενσαρκώνοντας παράλληλα και τους αντίστοιχους ρόλους με μοναδική μαεστρία.

Τη φωνάζετε «μανούλα»; Ευθύς αμέσως θα σας χαΐδέψει τα μακριά σας μαλλιά, θα σας κάνει πατ πατ στην πλάτη, θα σας κοιτάξει μέσα στα μάτια και θα σας διαβεβαιώσει πως όλα θα πάνε καλά. Την αποκαλέσατε «μητέρα»; Τότε ξέρει πως τα πράγματα σοβαρεύουν, φοράει το σοβαρό της ύφος και σας ρωτάει τα πάντα για τον λεγάμενο και το ποιόν του, εάν έχει τατουάζ και πόσοι τον ξέρουν με το μικρό του όνομα στην πλατεία Καρύτση. Τέλος, εκεί που της φωνάζετε πετάτε και τη λέξη «μάνα»; Αυτό ήταν. Ξυπνάει μέσα της η Μανιάτισσα που τόσο ύπουλα κρυβόταν κάτω από τη Juicy βελουτέ φόρμα της και χτυπάει το χέρι στο τραπέζι. «Δε σου άλλαζα τόσα χρόνια τα pampers για να έρθει η μέρα που θα μου μιλήσεις έτσι» θα σας πει εν εξάλλω και θα σας κρατήσει μούτρα. Για πέντε λεπτά φυσικά.

Η μαμά είναι το πιο σύνθετο και το πιο απλό ον πάνω σε αυτόν τον πλανήτη. Κατέχει «copyright» από τον τρόπο με τον οποίο θα μαλώσει με το μπαμπά σας κάνοντάς τον πάντα να της ζητάει συγγνώμη, μέχρι το χτύπημα του φραπέ, το βράσιμο του νερού για το ρύζι και την εκτόξευση θανατηφόρου δηλητήριου στον εκάστοτε υποψήφιο γαμπρό. Μαντέψτε όμως. Αυτό το σπάνιο είδος που θα μπορούσε να προστατεύεται από το Αττικό Πάρκο και το Μουσείο Γουλανδρή είναι όλο δικό σας και θα παραμείνει για πάντα.

Άλλωστε, όπως είπε και ο Μικρός Πρίγκιπας του Antoine de Saint-Exupéry, όταν απευθυνόταν στα τριαντάφυλλα, «Δε μοιάζετε καθόλου με το δικό μου τριαντάφυλλο. Είστε όμορφα, αλλά κενά. Αν κάποιος τυχαίος περαστικός έβλεπε το τριαντάφυλλό μου, θα νόμιζε ότι σας μοιάζει. Εκείνο όμως είναι πολύ πιο σημαντικό από όλα σας, γιατί είναι το τριαντάφυλλο που έχω εγώ ποτίσει. Γιατί είναι το λουλούδι που προστάτεψα. Γιατί έχω σκοτώσει τα σκουλήκια του, γιατί είναι το τριαντάφυλλο που έχω ακούσει να παραπονιέται, να καμαρώνει ή να σιωπά. Γιατί είναι το τριαντάφυλλό μου το καλύτερο απ' όλα.»

Η μαμά μας είναι σαν το τριαντάφυλλο του Μικρού Πρίγκιπα, σπάνια και μοναδική γι' αυτό να της το δείχνετε κάθε μέρα.

Χρόνια πολλά μανούλες!