Άλλαξέ μου το λάστιχο (και τα φώτα)

Πήγαινα στη δουλειά με το αμάξι μου ένα πρωί και καθώς οδηγούσα ένας κύριος από το διπλανό αμάξι μου έκανε διαρκώς νοήματα. Άνοιξα το παράθυρο και τον άκουσα να μου λέει ότι το λάστιχό μου ήταν ξεφούσκωτο. «Τουλάχιστον αυτή τη φορά θ' αργήσω με λόγο», σκέφτηκα. Σταμάτησα στο επόμενο βενζινάδικο και ζήτησα βοήθεια. Εκεί δούλευε ένας συμπαθέστατος και εξυπηρετικότατος νεαρός κύριος, ο οποίος έκανε κυριολεκτικά τα πάντα για να με βοηθήσει.

Καθώς μου άλλαζε το λάστιχο με απίστευτη ταχύτητα, τον άκουσα να λέει «στο σπίτι σας πάτε;». «Όχι, στη δουλειά μου, αλλά έχω ενημερώσει ότι θ' αργήσω, οπότε μην αγχώνεστε» του απάντησα. «Δεν αγχώνομαι» μου είπε. «Και που είναι η δουλειά σας;», «στην Κηφισιά» του απάντησα. «Α, εκεί μένω» μου είπε και γύρισε και με κοίταξε με τα πράσινα μάτια του. Δεν ήξερα τι να απαντήσω. «Όταν τελειώσεις τη δουλειά, θέλεις να έρθεις για καφέ;» ξαναείπε.

Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση που ο βενζινάς έμενε στην Κηφισιά, αλλά δεν έδωσα καμία σημασία. Ψέλλισα κάτι μισόλογα και έφυγα με τη διεύθυνσή του σ' ένα χαρτί. Όλη μέρα δεν τον έβγαλα απ' το μυαλό μου και όταν τελείωσα πήγα κατευθείαν στο σπίτι του –δεν μου είχε δώσει το τηλέφωνό του.

Ήταν ένα τεράστιο σπίτι, απίστευτα ωραίο. Όταν τον είδα φυσιολογικά ντυμένο, έπαθα πλάκα. Τελικά το βενζινάδικο ήταν δικό του (δηλαδή του πατέρα του) και έτσι εξηγήθηκε και η Κηφισιά. Περιττό να σας πω ότι ο βενζινάς ήταν σκέτη αποκάλυψη στο κρεβάτι!

Ευαγγελία, 28