Για Θεσσαλονίκη-Αθήνα

Θα σας εξομολογηθώ μια ιστορία που συνέβη αρκετά παλιά, όταν ακόμη ήμουν νέα και τα τρένα ήταν πιο αργά και από σαλιγκάρια. Πριν περίπου τριάντα χρόνια, λοιπόν, γυρνούσα με τον «καρβουνιάρη» στην Θεσσαλονίκη -ήμουν φοιτήτρια στην Αθήνα- για να περάσω τα Χριστούγεννα με τους δικούς μου. Το τρένο ήταν ασφυκτικά γεμάτο και το ταξίδι προμηνυόταν αφόρητα μακρύ και κουραστικό. Στη θέση δίπλα από μένα καθόταν ένα αγόρι συνομήλικός μου, φαντάρος, που με μετάθεση ανέβαινε βόρεια.

Αρχίσαμε να μιλάμε και να φλυαρούμε ακατάπαυστα, ψευτοφλερτάροντας και δήθεν δείχνοντας ενδιαφέρον για όσα λέγαμε, ενώ στη ουσία βαριόμασταν, αλλά οι ώρες μπροστά μας ήταν πολλές και επιλογή καλύτερη δεν είχαμε. Κάποια στιγμή είχε τη φαεινή ιδέα να πιούμε ένα μπουκάλι κρασί που είχε στις αποσκευές του και έτσι και έγινε κρυφά και διακριτικά πίνοντας «αλήτικα» από το μπουκάλι.

Το κρασί μου έφερε μια γλυκιά ζάλη και όταν μου πρότεινε να κάνουμε μια βόλτα στο τρένο συμφώνησα αμέσως. Κάπου εκεί η μνήμη μου με πρόδωσε. Που ακριβώς κάναμε σεξ, δεν θυμάμαι καθόλου, αν ήταν σε κάποια άδεια καμπίνα ή σε τουαλέτα δηλαδή, θυμάμαι όμως πως όταν φτάσαμε σε οργασμό αμέσως ντράπηκα. Κατέβασα τη φούστα μου, σήκωσα το καλσόν μου, έφτιαξα λίγο τα μαλλιά μου και γύρισα γρήγορα στη θέση μου, όπου έκλεισα αμέσως τα μάτια μου και ευτυχώς αποκοιμήθηκα. Ξύπνησα πια στη Θεσσαλονίκη, όπου ο φαντάρος μου με φίλησε γλυκά στο μάγουλο, μου έδωσε το τηλέφωνό του σε ένα χαρτάκι και έφυγε.

Δεν του τηλεφώνησα ποτέ. Ένιωθα τρομερά ντροπιασμένη για να του μιλήσω –άλλοι καιροί, άλλα ήθη, άλλες προκαταλήψεις-, όμως πάντα όποτε μπαίνω σε τρένο τον θυμάμαι ευχάριστα και νοσταλγικά.
Πέγκυ, ετών 53