Οι φίλοι του άντρα μου είναι εργένηδες
Καιρός να αλλάξει παρέες.
Καλά παιδιά οι φίλοι του άντρα μου, δε λέω. Ο ένας μάλιστα είναι και κουμπάρος μας. Φίλοι από παιδιά, τους γνώρισα μαζί και μαζί , όλοι μαζί, πορευόμαστε έκτοτε.
Στα όπα-όπα με είχανε και τα πηγαίναμε εξ αρχής καλά. Τους μαγείρευα που και που, τους γνώριζα και τις ελεύθερες φίλες μου, πηγαίναμε και όλοι μαζί διακοπές, περνάγαμε όλοι καλά.
Τα χρόνια πέρασαν όμως, και κάποιοι από αυτούς, 15 χρόνια μετά, βρίσκονται ακριβώς στην ίδια κατάσταση. Ελεύθεροι και ωραίοι, λένε αυτοί, σαραντάρηδες που παλιμπαιδίζουν και πρώην ωραίοι, λέω εγώ και οι διαφορές μας από κάπου εκεί αρχίζουν.
Κι αυτοί μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, αλλά ο δικός μου ο άντρας, που είναι παντρεμένος με παιδιά, δεν μπορεί να τους ακολουθεί όπου κι όποτε θέλουν. Αν τους είναι τόσο απαραίτητος, ας βολευτούν με μία πιο οικογενειακή ζωή για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Αλλιώς, τα κουβαδάκια τους και σε άλλη παραλία.
Όχι επειδή αυτοί δεν είναι άξιοι να κρατήσουν μία γυναίκα, να χάσουν οι άλλοι αυτές που έχουν.
