Η τέχνη μας φέρνει πιο κοντά

Το καλοκαίρι που μας πέρασε είχα πάει διακοπές στην Αμοργό με την παρέα μου. Μέναμε στο camping και ακριβώς δίπλα μας ήταν ένας τύπος που έμενε σε μια αρκετά μεγάλη σκηνή ολομόναχος.

Ένα βράδυ που καθόμασταν έξω απ' τις σκηνές, μιλούσαμε και παίζαμε με τις κιθάρες και τα τουμπελέκια, παρατήρησα τον τύπο που καθόταν μόνος του και ζωγράφιζε. Κοιτούσε διαρκώς προς το μέρος μας και έτσι αναπόφευκτα αρχίσαμε να κάνουμε νοήματα μεταξύ μας προσπαθώντας να καταλάβουμε τι τρέχει. Κάποια στιγμή αποφασίσαμε να του ζητήσουμε να έρθει κι αυτός στην παρέα μας, αλλά μας απάντησε πως ήθελε πρώτα να τελειώσει αυτό που ζωγράφιζε.

Συνεχίσαμε το μίνι-πανηγύρι μας και ο τύπος συνέχισε να μας κοιτάζει και να ζωγραφίζει. Μετά από λίγο, άφησε τη ζωγραφιά του μέσα στ σκηνή του και ήρθε κοντά μας. Με το πέρασμα της ώρας βρέθηκε δίπλα μου. Τον έλεγαν Διονύση και ήταν αρκετά ενδιαφέρων άνθρωπος, ένα χρόνο μικρότερός μου. Μιλήσαμε αρκετά και τον συμπάθησα πολύ. Το αλκοόλ έρεε, η διάθεση έφτιαχνε και εμείς ερχόμασταν όλο και πιο κοντά.

Κάποια στιγμή, σηκώθηκε για πολλοστή φορά να πάει στην τουαλέτα και τότε εγώ, σπρωγμένη απ' την περιέργεια μπήκα στη σκηνή του για να δω τι ήταν αυτό που ζωγράφιζε τόση ώρα. Ανοίγοντας το φερμουάρ της σκηνής, είδα τη ζωγραφιά αναποδογυρισμένη και όταν την έπιασα στα χέρια μου δεν περίμενα με τίποτα ν' αντικρίσω αυτό που είδαν τα μάτια μου: το πιο απίστευτο πορτραίτο μου βρισκόταν εκεί μπροστά μου, προκαλώντας μου όλα τα συναισθήματα που θα μπορούσα να φανταστώ.

"Τί κάνεις εδώ;" άκουσα τη φωνή του από πίσω μου. "Συγνώμη, ήθελα απλά να δω τι ζωγράφιζες..." απάντησα σοκαρισμένη. "Θα σου το έδινα ούτως ή άλλως αλλά τώρα μου χάλασες την έκπληξη" είπε χαμογελώντας γλυκά. Εγώ, χωρίς δεύτερη σκέψη σηκώθηκα και τον φίλησα. Από εκείνο το βράδυ και πέρα κοιμόμουν στη σκηνή του, μαζί του. Όταν φύγαμε από το νησί τον έχασα γιατί πήγε ένα μεγάλο ταξίδι στην Ασία, περιμένω όμως τη μέρα που θα γυρίσει...

Αγγελική, 27