Ζωή ποδήλατο

Είχα πάει στην καθιερωμένη ποδηλατοβόλτα στην οποία πηγαίνω σχεδόν κάθε Κυριακή. Εκεί τους ξέρω όλους φατσικά και έχω γνωρίσει και κάποιους λίγο καλύτερα, αλλά αυτή τη φορά ήρθε και μια καινούρια κοπέλα, αρκετά εμφανίσιμη.

Ψάχνοντας κάπως να μπει την παρέα, έπεσε πάνω μου, γνωριστήκαμε και την σύστησα στους περισσότερους. Λίγο αργότερα ξεκινήσαμε τη βόλτα μας, όλα πήγαιναν καλά και γενικά την είχα από κοντά για να νιώθει άνετα αλλά και για να την προσέχω, αφού ήταν καινούρια. Ταυτόχρονα πήγαινα και έβλεπα και τους άλλους, αλλά από ένα σημείο και πέρα ήμουν αποκλειστικά δίπλα της.

Είχαμε πιάσει την κουβέντα και λέγαμε γενικά για τις ζωές μας, αλλά και για πράγματα σχετικά με το ποδήλατο. Η κοπέλα όμως δυσκολευόταν να μιλά και να κάνει ποδήλατο ταυτόχρονα, έκανε κάτι περίεργα και έτσι κόψαμε για λίγο την κουβέντα αλλά μετά ξαναρχίσαμε. Κάποια στιγμή, συνέβη το μοιραίο και η κοπέλα έπεσε κάτω. Σταμάτησα κι εγώ δίπλα της, έκοψα και τους άλλους πίσω μας για να μη γίνει καραμπόλα και τη βοήθησα να σηκωθεί.

Απ' ότι φάνηκε είχε χτυπήσει αρκετά και γι' αυτό αποφάσισα να κλειδώσω τα ποδήλατα εκεί και να την πάω σε ένα φαρμακείο για να προμηθευτούμε τα απαραίτητα και να περιποιηθούμε τα τραύματά της. Για καλή μου τύχη το σπίτι μου ήταν αρκετά κοντά. Την πήγα λοιπόν εκεί και αφού καθάρισα τα τραύματά της και έδεσα ότι χρειαζόταν, με ευχαρίστησε με το δικό της μοναδικό τρόπο. Δεν έχω παράπονο, σε καλό μου βγήκε η βόλτα...

Αναστάσης, 25