Εκτυφλωτικά γιορτινό

Αυτό που έζησα φέτος τις γιορτές, δεν περιγράφεται. Και το αστείο είναι, ότι κάθε φορά είναι deja vu της προηγούμενης χρονιάς. Μολονότι έχω πάντα μια κρυφή ελπίδα ότι φέτος, δε μπορεί, θα είναι καλύτερα, δυστυχώς, απογοητεύομαι. Και φέτος, λοιπόν, η πλειάδα των γυναικών, που συνάντησα και γνώρισα τις γιορτές, ήταν ντυμένες λες και ήταν το τελευταίο τους βράδυ στον Τιτανικό πριν τις χτυπήσει το παγόβουνο.

Συμφωνώ, ότι αυτές τις μέρες, μια δόση υπερβολής και παραπάνω λάμψης δικαιολογείται και είναι και απαραίτητη. Αλλά ο όρος υπερβολή δεν είναι συνώνυμος του βάζω την Άρτα και τα Γιάννενα πάνω μου και βγαίνω. Τόνοι παγιέτας, γκλίτερ, φτερών και πούπουλων πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου και εγώ έμεινα και πάλι άλαλος μπροστά σε αυτήν την παρέλαση του κιτς. Δε με εντυπωσίασες, λυπάμαι. Με έκανες, όμως να γελάσω πολύ. Μαζί σου. Αν ήταν αυτός ο σκοπός σου, συγχαρητήρια.