Η κοπέλα του καταφυγίου

Πηγαίνω αρκετά συχνά σε ένα ορεινό καταφύγιο -δεν θα πω ποιο. Εκεί έχω γνωρίσει τον ιδιοκτήτη και τα παιδά που δουλεύουν μέσα. Αρκετές φορές πηγαίνω μόνος, μια από αυτές είχε έρθει και μια μεγάλη παρέα. Εγώ καθόμουν με ένα από τα παιδιά που δουλεύουν εκεί. Όταν νύχτωσε, η παρέα είχε στρώσει γλέντι κανονικό δίπλα από το τζάκι. Σιγά σιγά γνωριστήκαμε και γίναμε όλοι μαζί μία παρέα.

Εγώ από την αρχή είχα ξεχωρίσει μια κοπέλα με πολύ ιδιαίτερο στυλάκι, ακριβώς αυτό που σκαλώνω με την πρώτη ματιά. Όλο το βράδυ κυλούσε πολύ όμορφα με ποτό φαί και χαρούμενη ατμόσφαιρα. Δεν κατάφερα όμως να πλησιάσω το αντικείμενο του πόθου για να δοκιμάσω την τύχη μου, ανταλλάξαμε μόνο κάποια βλέμματα -γεμάτα νόημα από την πλευρά μου, αμφιβόλου ποιότητας από εκείνη.

Αποφάσισα να μην το πιέσω και χαλάσω το βράδυ μου και να το αφήσω στην τύχη. Έτσι κι αλλιώς, θεωρούσα αυτονόητο ότι η παρέα θα διανυκτερεύσει και έτσι θα είχα και την επόμενη μέρα την ευκαιρία μου. Μετά από λίγες ώρες με διέψευσαν και χωρίς να προλάβω να καταλάβω τι έγινε, άρχισαν ένας ένας να μας χαιρετάνε, να μας λένε ότι χάρηκαν αλλά ότι πρέπει να φύγουν γιατί πρέπει να ξυπνήσουν νωρίς το επόμενο πρωί. Όταν βγήκαν έξω συνειδητοποίησα ότι η κοπέλα είχε εξαφανιστεί χωρίς να χαιρετήσει, τα παιδιά κάτι συζητούσαν και η κοπέλα παρέμενε άφαντη.

Έμεινα απορημένος και απογοητευμένος. Χαιρέτησα τον φίλο μου και ανέβηκα στον κοιτώνα για ύπνο, όπου αφού δεν υπήρχε κανείς άλλος στο καταφύγιο θα ήμουν μόνος. Ετοιμάστηκα, ξάπλωσα και έκλεισα τα μάτια μου. Δευτερόλεπτα μετά άκουσα την πόρτα της κοινόχρηστης τουαλέτας να ανοίγει, άνοιξα τα μάτια μου και είδα την κοπέλα να με πλησιάζει με ένα βλέμμα γεμάτο νόημα σαν να μου απαντούσε με μιας σε όλες τις απορίες. Όλο το καταφύγιο για πάρτη μας.

Παναγιώτης, 26