«Περήφανα» κορίτσια

Είμαι ένα από τα κορίτσια που ανήκουν σε αυτό το περιβόητο 10% του πληθυσμού και ερωτεύονται όχι όπως θα «έπρεπε» και επιτάσσει η κοινωνία αγόρια, αλλά «ομοϊδεάτισσες» τους γυναίκες. Και αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου για να βροντοφωνάξω πως ο έρωτας δεν έχει φύλο –όπως λέει και η Τζένη Χειλουδάκη- γιατί με το άλλο μου μισό πριν περίπου μια εβδομάδα κλείσαμε ερωτευμένες ένα χρόνο μαζί!

Όλα ξεκίνησαν στο περσινό φεστιβάλ Υπερηφάνειας –το πολύχρωμο φεστιβάλ που λαμβάνει χώρα κάθε χρόνο στην καρδιά της Αθήνας-, όπου καθώς παρήλαυνα και εγώ σαν περήφανο κορίτσι που είμαι, το βλέμμα μου τράβηξε ένα άλλο κορίτσι λίγα μέτρα πιο μπροστά μου. Ήταν το απόλυτο θηλυκό, όνειρο κάθε άντρα –και πολλών γυναικών-.Ψηλή, αδύνατη, ανοιχτόχρωμη, με γαλάζια σπινθηροβόλα μάτια και λαμπερά, υγιή μαλλιά, δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω της. Την πλησίασα και της χαμογέλασα, ενώ εκείνη με κοίταξε σαστισμένη και απορημένη. Της πρότεινα να ενώσουμε τις παρέες μας, εκείνη δέχτηκε και έτσι καταλήξαμε δέκα αγόρια και κορίτσια μαζί να τραγουδάμε στην πλατεία Κλαυθμώνος για ένα πιο φιλελεύθερο αύριο.

Εκείνο το βράδυ κοιμηθήκαμε μαζί και από τότε είμαστε αχώριστες. Μένουμε μαζί και κινούμαστε ανάμεσα σε Ελλάδα και Δανία –ξέχασα να σας πω, πως το κορίτσι μου είναι ένα ευρωπαϊκό μείγμα ελληνικών και δανέζικων γονιδίων- ζώντας τον απόλυτο έρωτα.

Δανάη, ετών 24