Επιστροφή στη μνήμη

Πριν από λίγο καιρό είχα πάει για Σαββατοκύριακο στο χωριό μου μαζί με τους φίλους μου. Γενικά εκεί πάμε αρκετά συχνά γιατί δεν είναι πολύ μακριά από την Αθήνα και οι παραλίες τριγύρω είναι φανταστικές.

Έτσι και εκείνο το Σαββατοκύριακο, πήγαμε στο σπίτι, βολευτήκαμε, κατεβήκαμε στην παραλία και εκεί ξαφνικά ακούω δίπλα μου μια φωνή να λέει: Αυτή δεν είναι η Χριστίνα; Γυρνάω (γιατί ήμουν όντως η Χριστίνα) και βλέπω έναν άνθρωπο που δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ στη ζωή μου, παρέα με έναν μακρινό μου ξάδερφο. «Χριστίνα, τι κάνεις; Με θυμάσαι; Όλα καλά;» και λοιπές ερωτήσεις προέρχονταν από έναν άνθρωπο που ήμουν σίγουρη ότι κοιτούσα για πρώτη φορά.

Μου είπε πως είχαμε γνωριστεί πριν από επτά χρόνια στο χωριό, όταν είχε πρωτοέρθει με τον ξάδερφό μου και πως πολύ με είχε συμπαθήσει. Εγώ συνέχισα να μην τον θυμάμαι, μέχρι που αρχίσαμε να πίνουμε κάτι τεκίλες στο μπαρ της παραλίες και σιγά σιγά άρχισε να επανέρχεται στη μνήμη μου. Αυτό που θυμήθηκα βασικά, ήταν ότι σε κάποια φάση που παίζαμε κρυφτό (μολονότι τότε ήμασταν 22 ετών), αυτός με στρίμωξε πίσω από ένα δέντρο και με φίλησε, αλλά εγώ δεν του είχα δώσει καμία σημασία γιατί δεν μου άρεσε καθόλου. Μάλιστα, απ' ότι φαίνεται, κατόρθωσα να τον εξαφανίσω εντελώς από τη μνήμη μου.

Τώρα όμως μου φαινόταν πολύ ωραίος τύπος, έτσι με το καρτουνίστικο μακρόστενο προσωπάκι του και τις ατέλειωτες έξυπνες ατάκες. Το επόμενο που θυμάμαι, είναι να έχει νυχτώσει και εγώ να οργιάζω με το φίλο του ξάδερφου μέσα σε μία βάρκα. Σίγουρα αυτό το ΣΚ στο χωριό, άξιζε τον κόπο.

Χριστίνα 29