Μην ανησυχείς μαμά, θα βρω συγκάτοικο στο τρένο!

Ξεκίνησα το καλοκαίρι που μας πέρασε για βόρεια Ελλάδα με στόχο να καταλήξω σε ένα φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής. Στο τρένο καθόταν στην απέναντι σειρά καθισμάτων ένα αγόρι που φαινόταν ότι ήταν λίγο μικρότερό μου. Για να μην τα πολυλογώ, σιγά σιγά πιάσαμε την κουβέντα και εκτός από διάφορα διαλείμματα ύπνου, το βράδυ πέρασε με ευχάριστη κουβέντα για οτιδήποτε.

Μου έκανε εντύπωση ότι ανέβαινε χωρίς παρέα και χωρίς σκηνή (εγώ θα έβρισκα κάτι φίλες μου από Θεσσαλονίκη εκεί), απλά με ένα sleeping bag. Φαινόταν να μην ενοχλείται από το γεγονός ότι θα ήταν εντελώς μόνος και εντελώς χύμα, οπότε δεν έδωσα καμία σημασία. Καθώς γνωριζόμασταν, ξαφνικά άρχισε να μου πετάει ατάκες του στυλ να μείνουμε μαζί στη σκηνή μου, να τον φιλοξενήσω, να του κάνω παρέα και τέτοια.

Εγώ στην αρχή έκανα τη δύσκολη αλλά η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε. Παρόλα αυτά, δεν ανέφερα απολύτως τίποτα μέχρι να φτάσουμε. Στο χώρο του φεστιβάλ με βοήθησε να τη στήσω και όσο ήμουν μέσα για να τακτοποιήσω τα πράγματά μου μπήκε κι αυτός. Γύρισα και τον κοίταξα και του είπα «παραγνωριστήκαμε, ε;». Αυτός, με έπιασε από το λαιμό, με φίλησε και μου είπε «και τώρα θα σου δείξω πως παραγνωρίζονται». Τη συνέχεια τη φαντάζεστε, όπως και το γεγονός ότι βρήκα συγκάτοικο.

Μάρω, 24