Με τατουάζ ή χωρίς;

Ευάγγελος, το «καθαρό» αγόρι
Καταρχάς πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι εννοούμε με τον όρο τατουάζ. Γιατί αν συμπεριλαμβάνουμε κάθε «καγκουριά» που κάνει ο καθένας και μοιάζει με μουτζούρα, ή κακοσχηματισμένα ερπετά, καρδούλες, τριανταφυλλάκια και γενικά ό,τι θυμίζει έντονα την κακόγουστη πλευρά των προηγούμενων δεκαετιών, τότε ναι είμαι κάθετος πως τα απεχθάνομαι.

Τώρα αν κρατήσουμε μόνο τα όμορφα, καλοσχεδιασμένα, σωστά έργα τέχνης τατουάζ, τότε η μόνη μου ένσταση είναι το μέτρο. Δεν είναι που δεν μου αρέσουν τα τατουάζ. Ίσα ίσα που τα βρίσκω υπέροχα, σέξι στολίδια πάνω στο ανθρώπινο κορμί. Όμως, δεν αντέχω άλλο να τα βλέπω παντού και σε όλους. Γιατί τατουάζ πια έχουν όλοι, από τον πιο απαίδευτο «καγκουροπορτιέρη» εποχιακού μπαρ δυσπρόσιτου χωριού της επαρχίας μέχρι το πιο in «χιπστεροτυπάκι» του κέντρου που το σαββατοκύριακο πάει για wakeboard. Και εδώ γεννιέται το ερώτημα: ποιος φταίει και πήξαμε στα ζωγραφισμένα κορμιά;

Δεν ξέρω αν πρέπει διακριτικά οι tattoo artists να κάνουν κάποιο casting απορρίπτοντας διακριτικά όσους δεν μπορούν να το υποστηρίξουν, πάντως πρέπει να βρεθεί μια λύση. Γιατί αλλιώς, αν η τάση «tattoo παντού, όπως και αν είμαι» συνεχιστεί, τότε και εγώ θα είμαι ο μόνος που σε δυο χρόνια θα ξεχωρίζομαι ως ο «ασημάδευτος».

Νάγια, η «σημαδεμένη»
«Δείξε μου έναν άνθρωπο με τατουάζ, και θα σου δείξω έναν άνθρωπο με ενδιαφέρον παρελθόν». Δεν το λέω εγώ, το έχει πει ο Jack London και ποια είμαι εγώ για να αμφισβητήσω τη γνώμη ενός από τους σπουδαιότερους λογοτέχνες όλων των εποχών; Τα τατουάζ για μένα είναι μικρές ιστορίες που αφηγούνται τη ζωή ενός ανθρώπου, ένας χάρτης από σχέδια και λέξεις πάνω στο δέρμα που σε οδηγεί στο να καταλάβεις τη ψυχοσύνθεση και τα βιώματα του ανθρώπου που έχεις μπροστά σου.

Eπειδή όμως είμαι γνωστή «ελιτίστρια» και περίεργος άνθρωπος, η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να διαφωνήσω σε αυτό που λες για τα «καγκούρια» του τατουάζ. Το ότι η τέχνη και η φιλοσοφία του τατουάζ έχουν μετατραπεί σε μια διαστρεβλωμένη μόδα και ο κάθε καημένος, μετά συγχωρήσεως, πάει και «χτυπάει» ότι του κατέβει, σημαδεύοντας το σώμα του μόνο και μόνο για το «όμορφο» της υπόθεσης και όχι για την ουσία που κρύβει πίσω της αυτή η πράξη, με κάνει να θέλω να πάρω ένα μπουκάλι χλωρίνη και να το αδειάσω πάνω στο δημιούργημά του. Για παράδειγμα, αν δω άλλη μία γυναίκα με περικοκλάδες στο πόδι ή με ένα ξωτικό –έλεος με τα ξωτικά- στη πλάτη, θα καταλήξω πίσω από τα σίδερα. Μπορεί της φυλακής, μπορεί και του ψυχιατρείου.

Το νόημα του τατουάζ, για μένα, είναι πως «σημαδεύεις» το σώμα σου με κάτι που μπορεί να είναι εντελώς εμφανές στο τι συμβολίζει (όπως μια ημερομηνία) ή με κάτι που χρειάζεται βαθιά επεξήγηση για να το καταλάβει ο άλλος (όπως ένα σχέδιο που είναι εμπνευσμένο από ένα τραγούδι το οποίο θυμίζει μια συγκεκριμένη στιγμή στη ζωή κάποιου) και κρύβει μέσα του μια ιστορία που ο άνθρωπος που την έχει περάσει θέλει να την κουβαλά πάνω του για πάντα. Το να πας να κάνεις ένα σχέδιο που το έχουν άλλα 10 άτομα στο δρόμο μόνο και μόνο επειδή το τατουάζ είναι «μόδα» και «cool» και σε δείχνει «μυστηριώδη» είναι, για να το θέσω ευγενικά, αφελές. Πήγαινε στα Zara να πάρεις ένα φουλάρι, θα σου βγει πιο οικονομικό, λιγότερο επίπονο και θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα.

Παρ' όλα αυτά, ο καθένας μπορεί να ξεσπά στο σώμα του όπως θέλει. Ακόμα και ένα tribal σχέδιο στη βάση της πλάτης που μπορεί να φαίνεται σε σένα και σε μένα αντιαισθητικό και ανούσιο, μπορεί για αυτόν που το έχει κάνει να σημαίνει κάτι. Στη τελική, σε ελεύθερη χώρα ζούμε και ο καθένας μπορεί να έχει την γνώμη και τα γούστα του, ακόμα κι αν αυτά τα τελευταία μερικές φορές είναι αμφισβητήσιμα.

Γιατί εκεί που ουσιαστικά διαφωνώ μαζί σου είναι πως για μένα η ομορφιά δεν αντικατοπτρίζεται σε ένα πεντακάθαρο, ασημάδευτο δέρμα, αλλά σε ένα σώμα που μπορεί να διαβαστεί σαν βιβλίο και να αφηγηθεί την ιστορία του, από τα πραγματικά σημάδια του μέχρι τα «ζωγραφισμένα».