Τα κακά της εργένικης ζωής

Και ενώ σας απαρίθμησα όλα τα θετικά της εργένικης ζωής μου, τώρα που είμαι στην Αθήνα μόνος, καθώς όλοι οι φίλοι είναι διακοπές με το έτερον τους ήμισυ, άρχισα να αντιλαμβάνομαι και τα αρνητικά της επιλογής μου αυτής.

Πρώτα απ' όλα θα αναγκαστώ να ξανακούσω τη γκρίνια των γονιών μου (που πρέπει να νομίζουν πως είμαι ομοφυλόφιλος καθώς ποτέ δεν έχουν γνωρίσει κάποιο κορίτσι μου) όταν τους επισκεφτώ τον Δεκαπενταύγουστο στο πατρικό μου για άλλη μια φορά χωρίς θηλυκή παρουσία στο πλευρό μου και να τους καθησυχάσω πως δεν θα πεθάνω μόνος και μαγκούφης με τις γάτες μου. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο.

Δεν έχω κάποια να κάνει τις δουλειές που εγώ είμαι ανίκανος να διεκπεραιώσω, κάποια που θα με συμπληρώνει και θα με φροντίζει. Κάποια δηλαδή, που θα μου φτιάξει τη γραβάτα πριν φύγω από το σπίτι και θα φροντίσει τα πουκάμισά μου να μην τσαλακωθούν. Κάποια που θα μανατζάρει τα οικονομικά μου και θα μου διακοσμήσει το διαμέρισμά μου. Κάποια που θα χορέψει μαζί μου στους φιλικούς γάμους που πρέπει να παρευρεθώ, τότε ακριβώς που έρχεται η ώρα για ρομαντικά μπλουζ και εγώ πνίγω τον πόνο μου στο μπαρ. Μου λείπει αυτή που θα κανονίσει τις διακοπές και θα μου προτείνει κάποιο μακροπρόθεσμο σχέδιο, όπως ρομαντικά Χριστούγεννα στη Βιέννη. Αυτή ακριβώς με την οποία θέλω να κάνω σχέδια, να της δίνω αγάπη και να την κάνω ευτυχισμένη. Τέλος, ναι, μου λείπει αυτή που θα κρατήσω το χέρι της όταν βλέπω ταινίες τρόμου χωρίς να ντρέπομαι και θα κοιτάξουμε τα αστέρια μαζί, απλά ερωτευμένοι.