We will always have Berlin

Κάθε χρόνο φροντίζω να κάνω ολιγοήμερες διακοπές στο εξωτερικό με την καλύτερη μου φίλη.

Βερολίνο, ώρα μηδέν ή μάλλον θερμοκρασία υπό το μηδέν. Ακόμα πιο καταπληκτική ιδέα για τη φίλη μου, ήταν να μας κάνει έκπληξη το αγόρι της, που σπούδαζε σε γειτονική πόλη. Για μένα όμως όχι τόσο, μια και έπρεπε να κοιμηθώ το ένα βράδυ σε άλλο δωμάτιο. Άτιμη κοινωνία.

Βόλτες, μουσεία, ψώνια και κάπου εκεί γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να ταβλιαστούμε γιατί και η επόμενη ημέρα θα ήταν επίσης γεμάτη. Η αλήθεια είναι ότι εγώ είχα λίγη ακόμα αντοχή, η φίλη μου όμως όχι -ή μάλλον είχα άλλα σχέδια (που δε είναι της παρούσης).

Κατέβηκα στο μπαρ για να πάρω ένα ποτό μπας και χαλαρώσω λίγο. Ο ρεσεψιονίστ (τον οποίο είχα προσέξει από την άφιξη μου), με φώναξε με το μικρό μου όνομα, δήθεν ήθελε να μου προτείνει ένα club σε περίπτωση που ήθελε η παρέα μου να βγούμε.

«Σε ευχαριστώ πολύ, όμως η παρέα ήδη κοιμάται» αποκρίθηκα και τον καληνύχτισα με ένα χαμόγελο και ένα πονηρό κλείσιμο του ματιού.

Και ενώ απολαμβάνω το ποτάκι μου και ετοιμάζομαι να κλείσω το laptop χτυπάει η πόρτα. Μην αναρωτιέστε δεν ήταν η φίλη μου. Εκείνος ήταν που ήρθε να μου κάνει παρέα μαζί με όλο το μπουκάλι ποτού που είχα πάρει νωρίτερα, γιατί με λυπήθηκε να με αφήσει μόνη!

Λίγο το ποτό, λίγο τα αστεία που μου έλεγε, τον άφησα για να επισκεφτώ το μπάνιο γιατί ήταν σίγουρο πως θα κατουριόμουν. Όταν βγήκα, με περίμενε, δεν πρόλαβα να αρθρώσω λέξη, μήτε ελληνική, μήτε γερμανική, με κόλλησε στον τοίχο και άρχισε να με φιλάει παντού. Δε συνεχίζω άλλο, γιατί θα νομίζετε ότι γράφω νουβέλα.

Καταπληκτική εξυπηρέτηση αυτοί οι Γερμανοί βρε παιδί μου.