Όχι σεξ μόνο δουλειά

Όταν γνωριστήκαμε με το Δημήτρη στη Σέριφο όλα έδειχναν πως θα ζούσαμε μία εβδομάδα γεμάτη πάθος. Μπάνια στο Καλό Αμπέλι, φαγητό στη Χώρα και ποτά στο Yaught Club ήταν το φόντο σε μία ιστορία αγάπης που είχα πολύ ανάγκη να ζήσω. Εκείνος διαχυτικός, με έχωνε στην αγκαλιά του και με γέμιζε με φιλιά κάνοντάς με ν α νιώθω σχολιαρόπαιδο του γυμνασίου.

Δεν ξέρω τι άλλαξε από τις καυτές νύχτες στο νησί όταν γυρίσαμε πίσω στην Αθήνα. Η επικοινωνία μας συνεχίστηκε κανονικά μόνο που τώρα πια τα γλυκόλογα είχαν αντικατασταθεί από το άγχος της δουλειάς, τα τρυφερά αγγίγματα από ψυχρές χειραψίες και δε συμμαζεύεται.

Δε με ξαναπλησίασε ποτέ χωρίς να καταλάβω το γιατί. Μόνο συζητήσεις για τη δουλειά του, το άγχος του αναπληρωτή καθηγητή που δεν ξέρει αν θα διδάσκει αυτή τη χρονιά, με έκανε και εμένα να νιώθω πως αγωνιώ για την κάθε μέρα. Η καθημερινότητα έβλαψε τόσο πολύ αυτό που χτίζαμε στο νησί κι εγώ αβοήθητη να κοιτώ τον άνθρωπο που ερωτεύτηκα να βυθίζεται όλο και πιο πολύ μέσα στο πρόβλημά του.

Το τέλος ήταν θέμα χρόνου. Τα τηλέφωνα διαδέχτηκαν τα μηνύματα, κάποια σκόρπια mail και μετά σιωπή. Δεν τον ενόχλησα ποτέ και το μετανιώνω ακόμα, νομίζω πως δε θα τον ξεχάσω μέχρι να ξαναεμφανιστεί στη ζωή μου.

Μαρία, 32