Μάχη των φίλων: Με τι ταχύτητα πρέπει να τρέχουν οι σχέσεις;

Γιάννης, το χαλασμένο vintage ποδήλατο
Οι σχέσεις δεν είναι ένα μοσχαρίσιο φιλέτο που στη σενιάν εκδοχή του θέλει ελάχιστα λεπτά για να ετοιμαστεί. Οι σχέσεις χτίζονται με τη τριβή και με το χρόνο. Και μάλιστα για όσους από εμάς δεν έχουμε πολύ χρόνο να αφιερώσουμε σε αυτές γιατί η ζωή μας τρέχει σε ταχύτητες TGV δημιουργούμε τις ευκαιρίες σε πολύ πιο αραιά διαστήματα απ'ότι οι άνθρωποι που δεν έχουν τι να κάνουν και αφιερώνουν όλο τους το είναι στα ερωτικά τους.

Γιατί OK μου αρέσεις και θέλω να βγαίνουμε και να εξελίξουμε το φλέρτ μας σε κάτι πιο σοβαρό, αλλά γλυκιά μου δεν έχω παραπάνω χρόνο από ένα βράδυ την εβδομάδα. Και για να στο παραχωρήσω αυτό κάτι έχω θυσιάσει. Δουλεύω, βλέπω τους φίλους μου και αφιερώνω χρόνο στον εαυτό μου για να είμαι χαρούμενος και ολοκληρωμένος. Δεν γκομενίζω με άλλες, ούτε ψάχνω να βρω την αντικαταστάτρια σου.



Γιατί λοιπόν το γεγονός ότι δεν φλερτάρω 24/7 μαζί σου σημαίνει ότι δε νοιάζομαι; Απλά δεν είναι η νούμερο 1 προτεραιότητα μου η σχέση, ακόμα και όταν είμαι σε αυτή. Η ζωή έχει πολλές χαρές και τα ερωτικά είναι μόνο από αυτή, η οποία μάλιστα μπορεί να σε προδώσει ανά πάσα στιγμή. Ηρέμησε, λοιπόν, και κάνε υπομονή γιατί στο τέλος μαζί θα καταλήξουμε, απλά χωρίς βιασύνες και μάλλον με περισσότερη ουσία.



Κρίστη, η υπερηχητική Lamborghini Murciélago
Όταν σε γνώρισα στην καλοκαιρινή μου παραζάλη νόμιζα ήσουν ένα από εκείνα τα αστέρια που κοιτούσαμε με τα κορίτσια να πέφτουν στο σκούρο νησιώτικο ουρανό. Γέλασα, χόρεψα, επιστράτευσα όλους τους μηχανισμούς άμυνας που γνωρίζω, σαν καλά εκπαιδευμένος αθλητής του σούμο και συνέχισα δίχως να γυρίσω να κοιτάξω πίσω.

Μη με ρωτήσεις τι με έκανε να κατεβάσω το ολοστρόγγυλο vintage γυαλί μου και να κοιτάξω πίσω από την εικόνα. Μήπως επειδή πέρα από το «φαίνεσθαι» έχω μάθει να επεξεργάζομαι τις λέξεις πλάθοντας ιστορίες; Δεν ξέρω να σου πω και εγώ η ίδια.

Ο χρόνος έχει δική του προσωπικότητα και σε καμία περίπτωση δε διακρίνεται για την τιμιότητά του. Εκεί που πάει με το πάσο του σαν προστατευόμενη καρέτα-καρέτα, δίνει μία κι αρχίζει να καλπάζει θυμίζοντας καθαρόαιμο άλογο σε κούρσα. Έτσι συμβαίνει και με τα αισθήματα κι εγώ δε θέλω να τα ελέγχω, αντίθετα σαν κακομαθημένα παιδιά θέλω να τα αφήνω να με κυριεύουν κάνοντάς με ό, τι θέλουν.

Τη μία στιγμή σου στέλνω το πιο αδιάφορο μήνυμα στο κινητό απολαμβάνοντας τον καφέ μου με την παρέα μου και την άλλη το βλέμμα μου πιάνεται από κάτι ασήμαντο πάνω σου, το μυαλό μου προκαλείται από μία ειρωνική σου ατάκα που δυσκολεύει ακόμα και τη δική μου ευφράδεια λόγου και το κορμί μου τρέμει σα να φύσηξε κρύος χειμώνας.

Το επόμενο πράγμα που βλέπω είναι χρωματιστά κομφετί να γυαλίζουν στο φως των κεριών, πυροτεχνήματα να σκάνε γεμίζοντας τον ουρανό με τα πιο περίτεχνα σχέδια και οι Pixies να μου ψιθυρίζουν στο αυτί « Where is my mind».

Δε βιάζομαι να σε κλείσω στο χρυσό πανάκριβο κλουβί μου και αισχύνομαι τη μιζέρια του στερεότυπου ζευγαριού όπως το βλέπω έξω στο λεωφορείο που περνάει από δίπλα μου. Δε θέλω να σου κλέψω το οξυγόνο, αντίθετα θέλω να μπορώ να το αναπνεύσω και εγώ αφού είναι το δικό σου ελιξίριο ζωής. Δε θέλω να σου δέσω τα χέρια, αλλά να σου γνέψω «hi five» γιατί είμαστε στην ίδια ομάδα και όταν σε αντικρίζω χαμογελάω χωρίς λόγο γιατί με κάνεις χαρούμενη.

Ο Dr Seuss είχε πει πως «Είμαστε λίγο παράξενοι και η ζωή είναι και αυτή παράξενη και όταν νιώσεις πως κάποιου η τρέλα είναι συμβατή με τη δική σου, ενώνονται οι τρέλες σας και αυτό το λέμε έρωτα.» Όταν είσαι ερωτευμένος δε μπορείς να κοιμηθείς γιατί η πραγματικότητα είναι καλύτερη από τα όνειρά σου κι εγώ αυτή την πραγματικότητα θέλω να ζήσω με πάθος, ένταση και αλήθεια, σε ταχύτητες σαν αυτές που τρέχουν τα αστέρια και πετούν οι νεράιδες. Οτιδήποτε λιγότερο το αφήνω για τους δειλούς και τους φοβισμένους.