Έρωτας σε δύο τροχούς

Ήθελα πολύ καιρό να καβαλικεύω ένα ποδήλατο και να αλωνίζω την Αθήνα. Μου φαινόταν δύσκολο έτσι όπως είναι η κατάσταση στους δρόμους, βέβαια, αλλά βλέποντας όλο και περισσότερους ποδηλάτες, πήρα και εγώ την απόφαση να το δοκιμάσω.

Και η πρώτη μου βόλτα ήταν σημαδιακή. Μπήκα στο τραμ από τη Νέα Σμύρνη για να πάω στην παραλιακή που έχει χώρο για ποδηλατάδα. Δεν έβρισκα παρέα εκείνη την ημέρα αλλά ήμουν αποφασισμένη να μην καθυστερήσω άλλο την πρώτη μου βόλτα και, έτσι, πήγα μόνη μου. Για καλή μου τύχη.

Δεν ήξερα ακόμα τα φρένα και, γενικά, δεν ήμουν εξοικειωμένη με το ποδήλατο και κατάφερα να ενοχλήσω πολύ κόσμο. Τελικά έπεσα πάνω σε έναν ποδηλάτη που όχι μόνο το αντιμετώπισε γελώντας αλλά μου είπε πως με παρακολουθούσε ώρα και πως αν ήθελα να συνεχίσουμε μαζί θα ήταν πιο εύκολο, επειδή θα ένιωθα ασφάλεια ούσα με κάποιον, παρέα. Συμφώνησα και τον ακολουθούσα. Εκείνος ήξερε καλύτερα από που να πάει, τι ελιγμούς να κάνει. Φτάσαμε στη Γλυφάδα και μου πρότεινε να σταματήσουμε να πιούμε ένα καφέ. Μια χαρά μου φαινόταν ένας ζεστός καφές μέσα στο κρύο απόγευμα. Και πολύ περισσότερο από απλώς μια χαρά μου φαινόταν και ο συν-ποδηλάτης μου, με τον οποίο δεν είχαμε συστηθεί καν ακόμα.

Στον καφέ περάσαμε φανταστικά, γελάσαμε όσο δεν είχα γελάσει πολύ καιρό και αποφασίσαμε να συνεχίσουμε μαζί τη βόλτα μας. Δεν ξέρω πώς και ενώ ήταν πια νύχτα και έκανε πολύ κρύο συνειδητοποιήσαμε πως βόλτα τη βόλτα είχαμε φτάσει στη Σαρωνίδα. Μας έπιασαν γέλια. Καθίσαμε να σκεφτούμε τις επιλογές μας. Κοιταχτήκαμε στα μάτια και καταλάβαμε πως η επιλογή ήταν μία: το πλησιέστερο ξενοδοχείο. Όχι γιατί δεν είχαμε κουράγιο να γυρίσουμε πίσω αλλά γιατί δεν είχαμε άλλο κουράγιο να καταπιέζουμε τη σεξουαλική ένταση που είχε αναπτυχθεί μεταξύ μας. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Μια ιστορία που κρατάει ακόμα. Αν δείτε δύο τρελούς να ποδηλατούν χαμογελώντας εμείς είμαστε.

Αναστασία, 33