Αν σε φτύσω θα κολλήσεις;

Ελευθερία, η κυρία των τιμών

Όταν ήμουν μικρή είχα έναν τεράστιο παραμορφωτικό φακό που με ακολουθούσε σε κάθε μου κίνηση. Κάποια στιγμή όμως, και έχοντας φάει ουκ ολίγα σκαμπίλια, είδα το φως το αληθινό να λάμπει με χάρη τριγύρω μου. Το φτύσιμο από έναν άνδρα θέλει κατευθείαν φτύσιμο και αντίστροφα και μάλιστα σε πολλαπλές δόσεις. Αντικειμενικά να το δεις, μια σχέση χρειάζεται δύο ανθρώπους για να λειτουργήσει σωστά, να εξελιχθεί, να επιτελέσει το έργο που την θέλει να φοράει για καπέλο κόκκινες καρδούλες. Το δίπολο φτύσιμο-κόλλημα με θύμα τη γυναίκα είναι ρετρό, πασέ, εκτός μόδας, μεταμοντέρνο κατάλοιπο μιας καταπιεσμένης κοινωνίας, κατασκεύασμα μιας διαχρονικής αυταπάτης. Όταν ένας άνδρας φτύνει, κατά πάσα πιθανότητα δε γουστάρει. Στον ανδρικό κόσμο, το "όχι" δε σημαίνει "ναι" (όπως στον γυναικείο), γιατί απλά οι άνδρες δεν κάνουν τσαλίμια ούτε νάζια ούτε το παίζουν δύσκολοι όταν ορέγονται το αντικείμενο του πόθου τους. Φτάνει με το δράμα και τις ατέρμονες κοριτσίστικες αμπελοφιλοσοφίες που βασίζονται σε ανασφάλειες και ξερούς ψευτοεγωισμούς. Βγες από τις εμμονοληπτικές εικόνες σου και δες τα πράγματα στην πραγματική τους (πολλές φορές καθόλου ωραία ομολογουμένως) διάσταση. Θέλεις να είσαι με κάποιον; Άστον να σε κυνηγήσει αυτός, να βγάλει το αρσενικό που κρύβεται βαθιά μέσα του, να γίνει για λίγο εκείνος ο άνθρωπος του Νεάτερνταλ που πάντα ήθελες να σε σύρει στην σπηλιά του και να στάξει κιλά τεστοστερόνης πάνω σου. Στο κάτω κάτω.. αφού ο wannabe πρίγκιπας δεν είναι μαζί σου σήμερα, τώρα, αυτή τη στιγμή που μιλάμε... αυτό κάτι σημαίνει και όσο και να το αγνοείς ή να το παρερμηνεύεις με διεστραμμένους τρόπους αυτό δεν αλλάζει. Εν ολίγοις, το φτύσιμο κάνει κακό στην υγεία σου γι' αυτό βρες έναν άλλον ώμο, πολύ πιο στιβαρό για να ακουμπήσεις εκεί την πολυπόθητη ελπίδα του έρωτα.

Κρίστη, η κατά συρροή μαζοχίστρια

Εάν καταλαβαίναμε όλες τις διαδικασίες του εγκεφάλου μας σίγουρα θα ήμασταν κάτι διαφορετικό από αυτό που παριστάνουμε μπροστά στον υπολογιστή μας. Μη μου ζητάς να σου εξηγήσω τις χημείες των νευρώνων μου γιατί ψέμματα θα σου πω και δεν το θέλω. Βέβαια διάβασα το μάθημά μου, άνοιξα τα τεφτέρια μου και βρήκα την εξήγηση που με καλύπτει. Για όλα φταίει η οξυτοκίνη και η βασοπρεσίνη, οι επονομαζόμενες και "ορμόνες της αγάπης". Η οξυτοκίνη εκκρίνεται σε στιγμές οικειότητας, όταν για παράδειγμα τον κοιτάζω και χάνομαι στα μάτια του, όταν κρυώνω και με κρύβει μέσα στην αγκαλιά του. Μην πάει το μυαλό σου στο πονηρό, αυτή η φαινομενικά αθώα ορμόνη είναι υπεύθυνη για το φλερτ, την ανατριχίλα, τις πεταλούδες στο στομάχι και τα δάκρυα κάθε φορά που το τηλέφωνο δε χτυπάει. Εδώ όμως είναι και η παγίδα που κάθε φορά κλείνει και με φυλακίζει μέσα σαν άλλο Jerry που τρέχει να ξεφύγει από το δικό του Tom. Oι επιστήμονες λέει βρήκαν πως η βασοπρεσίνη είναι αυτή που καθορίζει το συναισθηματικό δέσιμο που θα νιώσει ο λεγάμενος για μένα. Μία γενετική όμως διαφοροποίηση σε έναν υποδοχέα βασοπρεσίνης συνδέεται με την απιστία και τον φόβο της δέσμευσης. Έτσι, κάποιοι άνθρωποι έχουν λιγότερους υποδοχείς στα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου τους, με συνέπεια να μη μπορούν να διατηρήσουν δεσμούς.

Ε λοιπόν, αυτούς τους κυρίους που δεν έχουν όχι τσίπα, αλλά υποδοχείς κατάλληλους να δεχτούν τη δική μου αγάπη, αυτούς βρίσκω και τους έλκω σαν μαγνήτης και μετά τα ξέρεις. Αρχίζουν τα χαμόγελα χωρίς λόγο, οι αΰπνίες, το χαζολόγημα κοιτώντας κάπου στο κενό, το στομάχι με σφίγγει σα στενό ζωνάρι, ο ιδρώτας με λούζει, η καρδιά μου ακούγεται πιο δυνατά από το "Glass in the park" που παίζει μόνιμα στο repeat και το δάκρυ έχει γίνει ένα με το ροδαλό μου μαγουλάκι. Ύστερα αρχίζουν τα μηνύματα, τα τηλεφωνήματα, οι διάλογοι στο chat κι εκεί το παιχνίδι με τις λέξεις με χρήζει ψαριά στα δίχτυα τα δικά μου, γοργόνα φυλακισμένη στο παραγάδι του μυαλού. Μη με κοροΐδέψεις, σε ακούω ήδη να γελάς. Άφησέ με να σκοντάφτω και να πέφτω γδέρνοντας τα γόνατά μου γιατί αυτή η πληγή με κάνει να νιώθω πως ζω. Στην πολυτέλεια του εγωισμού γυρνάω την πλάτη γιατί αρνούμαι την αμφιβολία μιας ζωής που δεν τόλμησα να ζήσω.