Συμπέθεροι στον έρωτα

Λέγομαι Ιωάννα και είμαι 60 ετών. Με το σύζυγό μου είμαστε μαζί τριάντα ολόκληρα χρόνια και έχοyυμε περάσει μαζί πολλά. Χαρές, λύπες, απογοητεύσεις, μεγαλώσαμε τους δύο γιους μας και τα καταφέραμε πολύ καλά. Δυστυχώς όμως το πάθος και τον έρωτα, ακολούθησε η αγάπη και ύστερα η ρουτίνα και η καθημερινότητα μετέτρεψαν αυτό που είχαμε σε μία συνήθεια, που δεν είχαμε το κουράγιο να διακόψουμε.

Το ξέρω πως θα με κακοχαρακτηρίσετε αλλά εγώ δε μετανιώνω για αυτό που έκανα. Μπορεί να είμαι μεγάλη, αλλά θεωρώ τον εαυτό μου ώριμη γυναίκα με εμπειρία και ευτυχώς κρατιέμαι και καλά για την ηλικία μου. Ο πεθερός του γιου μου μου άρεσε από την πρώτη στιγμή αλλά ποτέ δε θα μπορούσα να το παραδεχτώ στον εαυτό μου. Όταν ήρθε με το καλό η ώρα του γάμου και στολίστηκα σαν περήφανη μάνα, πρώτη φορά τον είδα να με κοιτάει με αυτό το λάγνο βλέμμα κατά τη διάρκεια του μυστηρίου.

Ύστερα στη δεξίωση κάτσαμε στο νυφικό τραπέζι δίπλα δίπλα και κουβέντα στην κουβέντα, δώστου τα τσουγκρίσματα με το κρασί και άντε πάλι πονηρά βλέμματα και χαμόγελα με νόημα. Σηκώθηκα από αμηχανία και περπάτησα μέχρι την τουαλέτα προκειμένου να σκεφτώ και να ηρεμήσω. Αυτές οι σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό μου έπρεπε να εξαφανιστούν. Δεν πρόλαβα όμως να συνέλθω από τη γοητεία του συμπέθερου, όταν άνοιξε η πόρτα και μπήκε εκείνος με μανία 20χρονου ερωτευμένου παιδιού. "Τι θα πει ο κόσμος, η γυναίκα σου, τα παιδιά μας;", αναρωτήθηκα και εκείνος με κοίταξε στα μάτια, μου έκλεισε το στόμα και με έκανε δική του όπως δεν είχα ξανανιώσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Από εκείνο το βράδυ είμαστε μαζί. Συναντιόμαστε κρυφά, προσέχουμε και δε δίνουμε δικαιώματα, θέλουμε απλά να περνάμε χρόνο ο ένας με τον άλλο. Δε είναι σωστό, αλλά εμάς ο έρωτας μας ξαναχτύπησε την πόρτα τώρα και δε θέλουμε να χάσουμε την ευκαιρία!