Φαγητό: Απόλαυση ή ανάγκη;

Γιάννης, ο κοιλιόδουλος
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου η μυρωδιά του λεμονιού στο σιρόπι για τα γλυκά του ταψιού, η κανέλα στο ρυζόγαλο, το φρεσκοφουρνισμένο ψωμί, η χοιρινή τηγανιά που μόλις σβήστηκε με κρασί και τα γεμιστά που ξεχειλίζουν ελαιόλαδο είναι μερικές από τις πιο έντονες αναμνήσεις μου.

Η ελληνική κουλτούρα έχει αναπτυχθεί γύρω από ένα τραπέζι, κυριακάτικο και καθημερινό, και το φαΐ είναι ένα από τα σπουδαιότερα στοιχεία πολιτισμού που έχουμε να διασώσουμε. Αν δεν το αγαπάμε και δεν το βάζουμε στην καθημερινότητα μας πως θα το διασώσουμε;

Η κουζίνα μας έχει τόσους πολλούς μεζέδες που ξερακιανός να είσαι δεν μπορείς να πεις όχι. Τρανή απόδειξη πως ακόμα και οι Ευρωπαίοι του Βορρά που δεν τρώνε πολύ καθώς αυτό δεν θεωρείται hip στις χώρες του, όταν έρχονται στην Ελλάδα πέφτουν με τα μούτρα στο φαγητό λες και δεν έχουν ξαναφάει ποτέ.

Ποιος είμαι εγώ που θα μπορέσω να αντισταθώ σε όλες αυτές τις γεύσεις που είναι μπροστά μου κάθε μέρα. Και όπως όλοι ξέρουμε το φαγητό είναι μία ηδονή που δεν μας απογοητεύει ποτέ (ακόμα και το σεξ μπορεί να μας απογοητεύσει) και είναι μια τέχνη που απασχολεί όλες τις αισθήσεις. Ναι, λοιπόν, το αγαπώ και το σκέφτομαι συνέχεια και πείτε και κοιλιόδουλο και όπως αλλιώς ποθείτε.

Βαγγέλης, ο πειθαρχημένος
Είπαμε να το αγαπάμε το φαγητό, αλλά με μέτρο. Και δεν μιλώ φυσικά για το junk food που μια στο τόσο τιμώ χωρίς σχεδόν καμία τύψη (αυτή τη στιγμή καταβροχθίζω μια «προκάτ» σαλάτα), αλλά για το σπιτικό το οποίο επίσης θέλει έλεγχο.

Γιατί φυσικά και αποτελεί μέρος της κουλτούρας μας και, ναι, οι μεζέδες μας είναι υπέροχοι, όμως προτιμώ ένα καλογυμνασμένο κορμί χωρίς ανεβασμένα επίπεδα λίπους παρά ένα χορτασμένο, πλαδαρό σώμα. Έτσι και αλλιώς είμαι της άποψης πως όταν καταναλώνεις κάτι ασύδοτα χάνεις την αίσθηση της απόλαυσης. Όσο και αν σου αρέσει να τρως, όταν είσαι δούλος του λαίμαργου μυαλού σου, τότε έχεις χάσει την αυτοκυριαρχία σου.

Τέλος, είμαι ακόλουθος της πεποίθησης πως η υγιεινή διατροφή είναι συνώνυμο της μακροζωίας και σίγουρα στο πλαίσιο της δεν περιλαμβάνονται παχυλές ποσότητες φαγώσιμων, αλλά αντιθέτως μετρημένες. Σε καμία περίπτωση δεν προτείνω να γίνουμε υστερικοί με ένα θερμιδομετρητή στο χέρι και να μετράμε κάθε μας μπουκιά. Αυτό που λέω είναι πως το φαγητό πρέπει να είναι απόλαυση και όταν μια απόλαυση επαναλαμβάνεται ασταμάτητα τότε γίνεται συνήθεια και χάνει τη μαγεία της.