Δύσκολοι καιροί: Βοήθεια από τους γονείς ή απόλυτη ανεξαρτησία;

Γιάννης, ο εξαρτημένος
Ναι, δουλεύω από τα δεκαεννέα μου και βγάζω τα δικά μου λεφτά, αλλά σχεδόν ποτέ δεν ήταν αρκετά για να καταφέρω χωρίς καμία απολύτως βοήθεια από τους γονείς μου. Ξεκίνησα να δουλεύω στην περίοδο που τα εργασιακά δικαιώματα ήταν λιγότερα από και από τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων που πραγματικά εργάζονται και όσο σκληρά και αν προσπαθούσα η αμοιβή μου ποτέ δεν ήταν αρκετή για να κάνει να νιώθω ότι είναι αντάξια του κόπου μου.

Έτσι, η μικρή ενίσχυσή από τους γονείς μου απλά μου έδινε κουράγιο για να αντέχω περισσότερο στη δουλειά. Αλλά εκτός από τα οικονομικά οι γονείς μου βοηθούν σε κάθε δυσκολία της ζωής. Mε μεταφέρουν αν μου έχει συμβεί κάτι στη μηχανή μου. Με βοηθήσουν στην μετακόμιση. Κάνουν τη ζωή μου πιο εύκολη όποτε μπορούν. Δε μπορώ να καταλάβω γιατί αυτό είναι κακό. Κάνει τους ίδιους να νιώθουν απαραίτητοι και σφίγγει ακόμα περισσότερο τους δεσμούς της οικογένειας ακόμα και αν έχω φύγει από το σπίτι. Και αν δεν βοηθήσουν οι γονείς σε μία δύσκολη στιγμή που είναι αίμα μας ποιος θα το κάνει;

Η ενίσχυση είναι ανθρώπινη και σίγουρα δεν είναι ντροπή. Και αυτό δεν μας κάνει λιγότερο ανεξάρτητους, αλλά μας βοηθά να νιώθουμε ασφάλεια ότι κάποιος είναι δίπλα μας αν συμβεί κάτι κακό.

Κρίστη, η ανεξάρτητη

Ναι, δουλεύω από τα δεκαoκτώ μου και βγάζω τα δικά μου λεφτά, αλλά δε μου φτάνουν ούτε για τη βενζίνη του αυτοκινήτου μου. Δηλώνω πλήρως εξαρτημένη ψυχολογικά από τους γονείς μου γιατί είναι το οξυγόνο που αναπνέω, η πρώτη μου σκέψη όταν ανοίγω νυσταγμένη τα βλέφαρά μου το πρωί και η πιο γλυκιά καληνύχτα κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ.
Όταν ξεκινούσα με τα μπογαλάκια μου να σπουδάσω περνώντας τις πόρτες των πανεπιστημίων όπως άλλαζα τα φορέματα, κανείς δε βρέθηκε να μου κάνει πατ πατ στην πλάτη και να μου πει, “άσε τα πτυχία γιατί δε γεμίζουν το στομάχι”.
Έτσι, τα χρόνια πέρασαν κι ο τοίχος του παιδικού μου δωματίου γέμισε με πολλών ειδών περγαμηνές. Αγγλικά, γαλλικά, πιάνο, μεταπτυχιακά και δε συμμαζεύεται για να καταλήξω να ψάχνω το μέλλον όπως το “amber alert” όλους αυτούς που εξαφανίζονται. Μπορεί να βρήκα τη δουλειά που με κάνει να ξενυχτάω χωρίς να καταριέμαι θεούς και δαίμονες, αλλά το βιογραφικό μου χαρακτηρίζεται πάντα υπερφορτωμένο. Μπορεί να βρήκα το σπίτι των ονείρων μου, αλλά ο μόνος τρόπος να το πληρώσω από μόνη μου θα ήταν να δουλεύω σαρανταοκτώ ώρες το εικοσιτετράωρο σε οικοδομή, κομμωτήριο και να είχα και εκπομπή στην τηλεόραση.
Εάν το δει κανείς από αυτή την άποψη, ναι είμαι εξαρτημένη. Ποιος δεν είναι όμως; Σε μία χώρα που χρωστάει της "Μιχαλούς" και άγεται και φέρεται σαν ανεμοδαρμένη ψαρόβαρκα, μία γοργόνα σαν εμένα δε μπορεί να φέρει την Άνοιξη.
Να ξέρεις όμως πως τουλάχιστον εγώ προσπάθησα να βγάλω τη μαμά και το μπαμπά ασπροπρόσωπους και απέναντι σε όλα αυτά που μου έμαθαν τόσα χρόνια, οφείλω να δηλώσω ανεξάρτητη, κυρία του εαυτού μου και ονειροπόλα. Γιατί να ξέρεις, κάποτε θα καταφέρω να το πληρώσω το νοίκι ρε γαμώτο και αυτή η μέρα δεν αργεί!