Η γυναίκα ζουζούνα
Δεν αντέχω άλλα υποκοριστικά, αλήθεια.
Εντάξει, στην αρχή είπα να είμαι διαλλακτικός και να μην αντιδράσω στο «ζουζουνάκο μου», που με αποκάλεσες ένα πρωί. Όμως, μετά ακολούθησε το «καρδουλίνι μου», «αρκουδάκι μου» και διάφορα άλλα χαριτωμένα υποκοριστικά.
Μαζί τους ήρθε και ο πονοκέφαλος. Αρνούμαι. Δε θέλω να με αποκαλείς με τόσο γελοία υποκοριστικά, συνέχεια και μπροστά σε όλους. Στο γραφείο, στο τηλέφωνο, στο δρόμο, μπροστά στους φίλους μου, παντού. Γιατί πολύ απλά δεν είμαι ο «τζουτζούκος σου». Με εκνευρίζεις. Άσε που χρησιμοποιείς και αυτήν την χαρακτηριστικά εκνευριστική ένρινη φωνή που μου προκαλεί αηδία.
Δεν είμαι πια παιδάκι δημοτικού και δεν είσαι η θεία Άγκαθα από το χωριό, που έχει να με δει μήνες, και με το που με συναντήσει θα μου ζουλήξει τα μάγουλα. Ούτε είσαι η ναζιάρα γατούλα, που η καλύτερή της είναι να γρυλίζει στα πόδια μου. Αν ήθελα νάζι, θα έψαχνα να βρω την Πετρούλα, να μου λέει και τον καιρό σπίτι μου κάθε πρωί.
