Το τυχερό φλουρί

Όπως όλες οι εταιρίες αυτήν την περίοδο έτσι και ο όμιλος που δουλεύω αποφάσισε να κόψει πριν δύο εβδομάδες την καθιερωμένη βασιλόπιτα για να μας πάει καλά η χρονιά. Φέτος εν λόγω κρίσης δεν πήγαμε σε κάποιο χώρο δεξιώσεων όπως συνήθως αλλά μαζευτήκαμε όλοι στο μεγάλο χώρο συνεδριάσεων του κτηρίου, όπου ο πρόεδρος της εταιρίας ανέλαβε καθήκοντα και άρχισε να κόβει.

Βαριόμουν αφόρητα, ώσπου πρόσεξα πως τελικά στον όμιλο δουλεύαμε πολλοί παραπάνω από όσους υπολόγιζα και ανάμεσά τους και ένας νοστιμούλης που δεν είχα ξαναδεί. Ευτυχώς η «κοπή της πίτας» περιλάμβανε και κρασί που βοηθά στο socializing και η μοίρα τα έφερε να γνωριστούμε με τον εν λόγω νεαρό. Έμαθα, λοιπόν, πως δουλεύουμε σε πολύ διαφορετικά τμήματα και για αυτό δεν τον είχα ξαναδεί και πως ήταν στον όμιλο μόλις τρεις μήνες και δεν είχε προλάβει να δικτυωθεί. Αυτή ήταν και η πάσα που χρειαζόμουν και αμέσως του πρότεινα να βγούμε το ίδιο βράδυ με μια παρέα από το γραφείο που θα κανόνιζα εγώ.

Έτσι και έγινε, το βράδυ εκείνο ακολούθησαν άλλα και η συνέχεια γράφτηκε μερικές νύχτες αργότερα στα σεντόνια του κρεβατιού του. Είναι το μικρό μας μυστικό. Στη δουλειά το παίζουμε αδιάφοροι, αλλά μετά το γραφείο του δίνουμε και καταλαβαίνει. Σίγουρα αυτή θα είναι μια ωραία χρονιά –τουλάχιστον έτσι δείχνει.

Νίκη, ετών 28