Το Queen.gr σε ανοιχτή γραμμή με τις αναγνώστριές του

Το γράμμα της αναγνώστριας

Aγαπητό Queen.gr, γεια σας
Η δική μου ιστορία αρχίζει ακριβώς 2 χρόνια πριν. Τότε που γνώρισα εκείνον που αγάπησα και θα αγαπώ για πάντα πιστεύω. Με πονάει και μόνο η θύμηση του όμως ξέρω πως δεν θα τον ξεπεράσω ποτέ όσο και αν το προσπαθώ.
Η γνωριμία μας ξεκίνησε σε ένα κοινωνικό γεγονός όπου ήμασταν καλεσμένοι κι οι δύο. Συγκεκριμένα οι οικογένειες μας. Με τον άντρα αυτό είμαστε οικογενειακοί φίλοι. Εκείνη την βραδιά το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν να ακολουθήσω τους γονείς μου σε μια κοινωνική υποχρέωση. Το συγκεκριμένο άτομο ήταν το μόνο πράγμα που έκανε τη βραδιά μου ενδιαφέρουσα. Δεν με θυμόταν όπως ούτε και εγώ και φυσικό είναι αφού είχαν περάσει και τόσα χρόνια από τότε που παίζαμε μαζί. Η βραδιά εξελισσόταν συνεχώς με βλέμματα. Κανείς δεν βρήκε το θάρρος να μιλήσει και φυσικό ήταν αφού ήταν μπροστά οι δικοί μας. Μετά απο κάποιους μήνες έμαθε τον αριθμό μου μέσω του ξαδέρφου μου και έκανε την κίνηση επιτέλους. Εγώ τον είχα ξεχάσει κάπως αφού δεν είχαμε επικοινωνία και δεν μπορούσα να μάθω από τους δικούς μου κάτι για εκείνον. Σαν σήμερα 2 χρόνια πριν είχαμε βγει για πρώτη φορά. Η βραδιά είχε τα πάντα, από την αμηχανία του πρώτου ραντεβού μέχρι αυτό το γνωστό σφίξιμο στο στομάχι που αργότερα ανακάλυψα πως το είχα σε κάθε μας συνάντηση. Από εκείνη τη μέρα ξεκίνησε κάτι τόσο όμορφο αλλά παράλληλα και τόσο άσχημο. Κάναμε τα πάντα μαζί, ό,τι κάνει ένα ζευγάρι εκτός από το να λέμε πως είμαστε μαζί. Δεν ήθελε να βάζουμε ταμπέλες έλεγε. Κι εγώ έδειχνα κατανόηση καθώς καταλάβαινα το γεγονός πως είχαμε διαφορά ηλικίας και όπως ήταν φυσικό είχαμε διαφορετικές προτεραιότητες. Όλα τα ανεχόμουν γιατί πρώτη φορά στη ζωή μου ήμουν τόσο ερωτευμένη. Το κακό ήταν πως δεν με ήθελε όσο εγώ και όταν έχεις κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να το αντιμετωπίσεις. Πόσο μάλλον να φύγεις από αυτού του είδους τη σχέση. Υπήρχαν στιγμές που πραγματικά πίστευα πως όλο αυτό ήταν αμοιβαίο, πως και εκείνος ένιωθε με τον ίδιο τρόπο. Πέρασε ο καιρός, πολλές υποσχέσεις, πολλοί καβγάδες που τώρα τους θυμάμαι και σκέφτομαι πόσο ανούσιοι ήταν. Τα πάντα σε αυτή τη σχέση ήταν στο μέγιστο. Έρωτας, τσακωμοί, ζήλιες. Όλα.
Χωρίσαμε οριστικά πριν από 6 μήνες με πολύ άσχημο τρόπο. Ειπώθηκαν πολλά και άσχημα και από τις δύο πλευρές. Ηταν το ξέσπασμα σχεδόν 2 χρόνων, που με άφηνε να πιστεύω πράγματα που μπορεί και να μην ίσχυαν όμως λόγο του κλειστού του χαρακτήρα λίγες φορές έδινε εξηγήσεις για ότι έκανε. Ταπεινώθηκα, η λέξη εγωισμός δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο μου, άλλωστε όταν είσαι ερωτευμένος δεν σκέφτεσαι με αποτέλεσμα να κάνεις και να σκέφτεσαι πράγματα που υπό διαφορετικές συνθήκες δεν θα έκανες και δεν θα σκεφτόσουν καν. Πέρασε αρκετό διάστημα που δεν είχαμε επικοινωνία.
Λίγες μέρες πριν φύγει για στρατό αποφάσισα να μιλήσουμε ξανά. Ήθελα να τον δω από κοντά να του πω κάποια πράγματα και να ξεκαθαρίσω τη θέση μου, να του δείξω από κοντά πως ήμουν καλά κ πως δεν ήθελα να σταματήσει η επικοινωνία μας αφού τόσα είχαμε περάσει μαζί. Γενικά έπαιζα ένα ωραίο θέατρο και το έπαιζα τύπου πολιτισμένη πρώην που θέλει να υπάρχουν επαφές έστω και φιλικές. Δεν ήθελε να βρεθούμε και δεν έγινε. Έπειτα μέσω τηλεφώνου κάναμε κάποιου είδους συζήτησης και είχε μείνει έκπληκτος με το πόσο είχε αλλάξει ο τρόπος σκέψης μου και το πόσο διαφορετικά έβλεπα τα πράγματα. Έκτοτε μιλούσαμε μια φορά στο τόσο και αυτό από δική
μου προσπάθεια πολλές φορές. Ήθελα απλά να ξέρω πως είναι καλά, μιας και μπήκε σε ένα άλλο κεφάλαιο της ζωή του και δεν εννοώ μόνο το χωρισμό μας αλλά και άλλες αλλαγές που του συνέβησαν, όπως ο στρατός.
Αυτό που δεν ανέφερα είναι πως μέσω αυτού του ατόμου είχα τη τύχη να γνωρίσω κάποια άλλα άτομα που αποδείχθηκαν πραγματικοί φίλοι και εννοείται πως δεν πήραν θέση σε όλο αυτό, είναι οι φίλοι του, με τους οποίους ακόμα κάνουμε παρέα και έχουμε αναπτύξει πολύ καλές σχέσεις. Τώρα που εκείνος είναι μέσα βγαίνουμε και δεν λέμε κουβέντα για εκείνον πράγμα που είναι καλό υποθέτω, καθώς δεν θέλω να χαλάσω τις σχέσεις που με αυτά τα άτομα μόνο και μόνο επειδή είναι φίλοι του. Έχει τύχει όμως και όταν το πράγμα μεταξύ εμένα και του παιδιού αυτού, ήταν ακόμη νωπό, να είμαστε στην ίδια παρέα και εκείνος να έχει εμφανιστεί με κάποια άλλη που είναι ακόμα αδιευκρίνιστο τι του ήταν αυτή καθώς ήταν γνωστή και με κάποια κοπέλα της παρέας και δεν ήθελα για ακόμα μια φορά να φανώ καχύποπτη και ζηλιάρα. Εννοείται πως ζήλεψα όταν τους είδα να έρχονται μαζί και εννοείται πως μου ερχόταν να της σπάσω τη μούρη όταν μπροστά μου κρατούσε και έπαιζε επιδεικτικά με τα κλειδιά του που είχαν πάνω το μπρελόκ που του είχα κάνει δώρο εγώ όταν πήρε το πρώτο του αυτοκίνητο. Δεν μίλησα όμως, δεν είπα τίποτα κ ας πονούσα τόσο μέσα μου. Εξωτερικά ήμουν με ένα τεράστιο χαμόγελο αλλά μέσα μου ούρλιαζα.
Πέρασε κ αυτό όπως και τόσα άλλα και τον είδα ξανά πρόσφατα, τυχαία όταν είχα βγει. Ήμασταν στο ίδιο μαγαζί και τα τραπέζια μας ήταν ακριβώς απέναντι, ούτε στημένο να ήταν. Η στάση μου ήταν πολύ χαλαρή και γενικά δεν του έδειξα τίποτα. Όσο κ αν ήθελα να τον
αγκαλιάσω και να του πω ποσό μου έχει λείψει και πόσο τον θέλω ακόμα. Κι εκείνος μου μιλούσε σαν να μην είχε συμβεί τίποτα και απλά σαν να ήμουν κάποια γνωστή του, παρόλο που είχε καρφωθεί να κοιτάει. Πλέον δεν με νοιάζει τίποτα. Ούτε ποιος έφταιξε, ούτε τα τόσα γιατί που με έπνιγαν, ούτε τα κλάματα που έριξα για εκείνον τόσο καιρό. Δεν έχω κρατήσει τίποτα από τα άσχημα που έχουμε περάσει μαζί, μόνο τα καλά, μόνο αυτά τελικά άξιζαν να μείνουν. Δυστυχώς είναι μόνο αναμνήσεις πια και ξέρω πως δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να τον έχω πάλι κοντά μου.
Άραγε τελικά επιλέγουμε αυτόν που ερωτευόμαστε? Δεν έχει μείνει τίποτα μέσα μου και το πιστεύω πως δεν έχω κάτι άλλο να δώσω στον επόμενο που ίσως έρθει. Μέσα σ' αυτούς τους 6 μήνες προσπάθησα ειλικρινά να τον ξεχάσω, να τον σβήσω από μέσα μου. Γνώριζα άλλους όμως κανένας δεν ήταν αρκετά καλός. Κ μονίμως έπεφτα πάντα στα λάθος άτομα που στην αρχή εντυπωσιάζονταν από την αδιαφορία μου κ έκαναν τα πάντα για να μου κινήσουν το ενδιαφέρον κ όταν το κατάφερναν απλά εξαφανίζονταν έτσι απλά.
Μετά τη σχέση μου με αυτόν τον άνθρωπο και όλα όσα είδα από αυτούς που ακολούθησαν δεν θέλω και δεν αξίζει να ασχοληθώ με κανέναν. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται κάπως υπερβολικά όμως πραγματικά κουράστηκα από τους άντρες και είμαι μόλις 19 χρονών. Πόσο άσχημο είναι αυτό? Γνωρίζω πολύ καλά πλέον τι θέλω από αυτόν που θα επιλέξω να είμαι μαζί του στη πορεία. Όμως πως μπορείς να συνεχίσεις όταν το μυαλό και η καρδιά σου έχουν μείνει στο παρελθόν?

Η άποψη του Queen.gr
Αγαπητή φίλη,
ο έρωτας έχει τη δύναμη να σε απογειώσει, να σε τρελάνει, να σε πετάξει στον ουρανό και να σε προσγειώσει απότομα στα πατώματα. Τα 19 σου χρόνια δεν επιτρέπουν ηττοπάθεια, κούραση και βαριές κουβέντες καθώς εσύ μπορεί να βιώνεις κάτι ως τέλος, αλλά πίστεψέ μας βρίσκεσαι στην αρχή της διαδρομής. Μπορεί να ερωτεύτηκες το λάθος άνθρωπο, μπορεί και όχι, άλλωστε σε μία σχέση την ευθύνη τη φέρουν και οι δύο.
Εάν ο λεγάμενος δε φέρθηκε σωστά, εσύ του άφησες το περιθώριο να το κάνει και θα το ξανακάνεις όσο ασχολείσαι μόνο με το τι θέλει ο άλλος. Σε όλο σου το γράμμα περιγράφεις με κάθε λεπτομέρεια τι έκανε, τι είπε, τι υπονόησε και τι σε πλήγωσε, αλλά ποτέ δε μας μιλάς για εσένα, τις σκέψεις σου, τα θέλω σου και πώς έχεις σκοπό να τα επιτύχεις. Η ζωή είναι σκληρή και οι άνθρωποι έχουν καλούπι σιδερένιο που δε θα σου χαριστεί. Όσο παραδίνεσαι αμαχητί σε κάθε μάχη τόσο θα περνούν από πάνω σου πατώντας πάνω στην ευαισθησία και την καλοσύνη σου.
Αυτό που σου συνέβη βίωσέ το σαν κάτι θετικό που σου διδάσκει για να μη βρεθείς ξανά σε αυτήν τη θέση. Δούλεψε το μέσα σου, σκέψου τι θέλεις, καλλιέργησε τα χόμπι σου, άνοιξε τους ορίζοντές σου και δυνάμωσε την ψυχή σου. Το παρόν σου είναι εδώ και σε περιμένει, ενώ το μέλλον σου κλείνει το μάτι. Άπλωσε το χέρι σου, άνοιξε τα φτερά σου και ζήσε το τώρα πριν γίνει χθες!