Στο κρεβάτι του πόνου

Ήμουν φοιτήτρια ακόμη, όταν έναν χειμώνα, τέτοιες ημέρες και χρόνια πριν αρρώστησα. Μην φανταστείτε κάτι σοβαρό, ένα απλό κρύωμα ήταν τελικά, αλλά λίγο η γρίπη των χοίρων που τότε ήταν στα καλύτερά της, λίγο η αρρωστοφοβία μου, λίγο που ήμουν μακριά από τους δικούς μου και ένιωθα απροστάτευτη χωρίς τα μητρικά χάδια έσυρα τα πόδια μου μέχρι το τοπικό νοσοκομείο.

Μπορείτε να με φανταστείτε, να νομίζω πως πεθαίνω με μαλλιά ανάκατα, άβαφη και με χείλη που τρέμουν, ντυμένη με δεκάδες ρούχα να εισβάλλω στα επείγοντα με πανικό εγκυμονούσες που της σπάσαν τα νερά. Εκεί για καλή μου τύχη δεν με πήραν στο «ψιλό», αλλά αντιθέτως ένας ιατρός που έκανε την πρακτική του και φαινόταν να μην έχει κλείσει καλά καλά τα 25 έσκυψε στοργικά επάνω μου να με φροντίσει. «Νόστιμος σκέφτηκα», όμως, η υστερία μου δεν μου επέτρεπε να ασχοληθώ μαζί του.

Σειρά είχαν οι απαραίτητες εξετάσεις και ένας ορός στο αριστερό μου χέρι για να μην πάθω αφυδάτωση, όπως με διαβεβαίωσε. Δεν πέρασαν πολλές ώρες μέχρι να πάρω εξιτήριο και πολλές ημέρες μέχρι το τηλέφωνό μου να χτυπήσει και μια φωνή σοβαρή με μια δόση ειρωνείας να με ρωτάει «είσαι καλύτερα;».

Την επομένη βγήκαμε για καφέ και λίγα βράδια μετά για φαγητό. Ένιωθα σαν την πρωταγωνίστρια στο «Χτυποκάρδια στο θρανίο» και η καρδιά μου σκίρτησε. Δεν αργήσαμε να καταλήξουμε ζευγάρι και τώρα ετοιμαζόμαστε να παντρευτούμε, μακριά από εκείνη την πόλη της Βόρειας Ελλάδας.

Μπορεί η ιστορία μου να μην είναι πικάντικη, όμως αποδεικνύει πως ο έρωτας μπορεί να σε πετύχει με το βέλος του οπουδήποτε, αρκεί να είσαι ανοικτή στα πυρά του.

Ιωάννα