Τα πανάκριβα τα σέξι τα εσώρουχά μου

The Queen

Λες και δεν το ήξερα, θα μου πεις, όταν σκαρφάλωνα ασθμαίνοντας στην κορυφή του Κολωνακιώτικου λόφου για να ψωνίσω προβοκατόρικα εσώρουχα από το άρτι αφιχθέν εγχώριο Agent Provocateur πως ο κόπος μου θα ήταν, πάλι, μάταιος. Όπως και κάθε πρότερη προσπάθειά μου να εκμαιεύσω ενθουσιασμό όχι μόνο με το περιεχόμενο -που, ευτυχώς, προκαλεί συγκίνηση- αλλά και με το περιτύλιγμά του. Με τις δαντέλες μου, τα σιφόν μου, τα φιογκάκια μου, τις σατέν λεπτομέρειές μου, τα άνιμαλ πριντ (που προσδοκούσα να ξυπνήσουν μέσα σου το ζώο) και όλα τα συναφή. Αν οι καταθέσεις μου σε εσώρουχα γίνονταν σε τραπεζικό λογαριασμό στην Ελβετία όλα αυτά τα χρόνια κάπου τώρα θα είχα μαζέψει αρκετά χρήματα για να αγοράσω μια φάρμα (στην Ελβετία ίσως όχι αλλά σε κάποια εγχώρια επαρχιακή εξοχή, σίγουρα). Αλλά εκεί εγώ, επιμένω. Προσπαθώ να κερδίσω το στοίχημα που πάντα χάνω και να σε αναγκάσω να δώσεις την πρέπουσα σημασία στα πανάκριβα, λεπτεπίλεπτα εσώρουχα που με τόση επιμέλεια διαλέγω, σετάρω και περιμένω να κοιτάξεις για λίγη ώρα παραπάνω από την απειροελάχιστη στιγμούλα που σου παίρνει ώσπου να τα βγάλεις και να συνεχίσεις στο προκείμενο.

Υποφέρω μέσα σε στενούς κορσέδες και άβολες καλτσοδέτες, ξεψαχνίζω τη ντουλάπα μου να βρω ρούχα που θα ταιριάζουν με τα εσώρουχα -και όχι το αντίθετο- μπας και αλλά εις μάτην. Ακόμα και αν τα εσώρουχά μου ήταν γαριασμένα υπόλευκα μακό το ίδιο εφέ, φοβούμαι, θα έκαναν: κανένα. Δε λέω, είναι πολύ ευχάριστο το ότι με επιθυμείς όπως και να' μαι αλλά, να, κορίτσι είμαι και θέλω και εγώ μια φορά στην κρεβατοκάμαρά μου να νιώσω σαν άγγελος της Victoria's Secret, για τα μάτια σου μόνο. Στην καταμέτρηση των εμφανίσεων που σου τράβηξαν την προσοχή μέχρι στιγμής την κορυφαία θέση κατέχει εκείνη με το κόκκινο κιλοτάκι με τη στάμπα Betty Boop που πολύ φοβούμαι πως είναι συνυφασμένο με την παιδική (μας) ηλικία, άντε και εκείνη με τις μωβ ζαρτιέρες -και ας μην κατάφερες να προσδιορίσεις το χρωματάκι τους ακριβώς. Μήπως να κάνω οικονομίες για εκείνη τη φάρμα τελικά;

The King

Είσαι έξυπνο κορίτσι. Γνωρίζεις πολύ καλά τι είδους οπίσθια χρειάζονται, τα μεταξωτά και λοιπών υφών βρακιά. Η αλήθεια είναι πώς δε με χαλάνε καθόλου αυτά τα μικροσκοπικά αντικείμενα του πόθου μου, όπως όμως τα φοράει η Adriana Lima με αυτό το αλογίσιο σκέρτσο που βγάζει στα shows της Victoria's Secret (που δεν γουστάρεις όταν τα βλέπω και που ευτυχώς παίζουν πάντα τα δελτία ειδήσεων). Το θέμα μου είναι όμως αλλού, γενετικό για την ακρίβεια. Μπορείς να το πεις και γονιδιακό, δεν με πειράζει. Ακόμα και να σου έκανα τη χάρη (μόνο αν μου έριχνες παραισθησιογόνα στον κιμά για τα μπιφτέκια) και σου έδινα το ελεύθερο να χρεώσεις την πιστωτική μου με τα δυόμιση εκατομμύρια δολάρια που κοστίζει ένα «Fantasy Bra», με το που θα το έβλεπα πάνω σου, δεν θα γινόταν τίποτα. Κοινώς, νόου κούκου. Τζίφος. Μάπα το καρπούζι. Μηδέν στο πηλίκο. Ματαίωση που θα έλεγε και η ψυχαναλύτριά σου. Γιατί χωρίς να θέλω να σου προσδώσω κανένα κόμπλεξ κατωτερότητας, δεν μπορείς -ούτε κατά διάνοια- να συγκριθείς με τον εκ Βραζιλίας ορμώμενο άγγελο και να δώσεις την ίδια χάρη στο ακριβώς πανομοιότυπο αντικείμενο του πόθου μας: τον «φανταστικό στηθόδεσμο» που αναζητά το «φανταστικό στήθος» και θα σου δώσει «φανταστική» αυτοπεποίθηση και σε μένα «φανταστική» έξαψη.

Μπορεί να ανηφόρισες (ασθμαίνοντας κιόλας, λες και έχει κλίση όμοια με του Κιλιμάντζαρο ο Αθηναϊκός λόφος) με τη φίλη σου (που κάνει τζούντο και pole dancing) για να αγοράσετε μαζί εσώρουχα στο εν Αθήναις Αgent Provocateur, μόνο που μωράκι μου, η μαγιονέζα στις πατάτες το μεσημέρι στο γραφείο, σε έχει φορτώσει με εκείνα τα εξτρά που δεν θα τα αποκαλέσω παχάκια, αλλά love handles γιατί έχω αισθήματα για σένα και ο πόθος μου δε σβήνει ακόμα και αν φορέσεις τις βράκες της γιαγιάς. Μα προς Θεού, δεν σου ζητώ να εμφανιστείς με την ντεκαβλέ λευκή προαναφερθείσα γιαγιαδέ κιλότα της γιαγιάς που ρίχνει τη λίμπιντό μου στα τάρταρα αλλά για να γίνεις άγγελος στην κρεβατοκάμαρά μας, μήπως να δοκιμάσεις λίγη logo και δυο χούφτες πούπουλα στα μπρατσάκια σου;

*Στους φανταστικούς «τσακωμούς» της Μυρόεσσας Μεταξά και του Αλέξανδρου Ρουκουτάκη, οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικούς ανθρώπους και αληθινές καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.